بیانات رهبر درباره پیامدهای منفی و آسیبهای اقتصادی فساد و اشرافی‌گری در دولت اسلامی

استخر پر نمی‌شود

پیامدهای منفی و آسیبهای اقتصادی فساد و اشرافی‌گری در دولت اسلامی

این‏که ما اصرار می‌کنیم باید با فساد و سوء استفاده مالی و اقتصادی با جدّیت برخورد شود، به خاطر این است که اگر دستهای سودجو بتوانند فساد اقتصادی را در میان مسئولان رایج کنند، ضربه‏ای به کشور می‏خورد که با هیچ چیز جبران نمی‌شود. لذا عرض کرده‏ایم، باز هم تکرار می‌کنیم: مبارزه با فساد، یک جهاد واقعی و البته کار بسیار دشواری است. اگر این جهاد بزرگ بخواهد موفّق شود و پیش برود ـ که ان‏شاءاللَّه به فضل الهی و به پشتیبانی شما مردم، این کار خواهد شد ـ یک شرط مهم و اصلی آن این است که همه مسئولان کشور با یکدیگر همدل و شریک باشند.

۳/۱۱/۱۳۸۰

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار کارگزاران حج و مسئولان برگزارکننده مراسم دهه فجر

 

ما مبارزه با مفاسد اقتصادی را عرض کردیم و دستگاهها را ترغیب نمودیم که در این مبارزه جدّی باشند. اهتمام به این کار به خاطر آن است که مفاسد اقتصادی، جریان آلوده‏ای است که اگر جلوگیری و با آن مبارزه نشود، کلّ فضا را آلوده خواهد کرد. بحثِ یک جرم منفرد و تک افتاده نیست؛ برخورد با مفاسد اقتصادی برای نظام اهمیت حیاتی دارد.

۵/۴/۱۳۸۱

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار رئیس، معاونان و کارکنان قوّه قضاییّه، در آستانه سالروز هفتم تیر

 

این‏که بنده تأکید می‌کنم باید مراقب سوءاستفاده‏های مالی در دستگاههای قدرتِ وابسته به حکومت بود، به خاطر این است. زیان بزرگ فساد اقتصادی در دستگاههای دولتی این است که پول را در خدمت قدرت و قدرت را در خدمت پول به کار می‌گیرد و دور باطلی به وجود می‏آید. از قدرت و داشتن مسئولیت و مدیریّت در بخشهای مختلف برای جمع‏آوری ثروت و پول سوءاستفاده شود؛ بعد همان پول مجدّداً در خدمتِ خریدن آراءِ رأی‏دهندگان قرار گیرد؛ حالا یا خریدن آشکار ـ که در خیلی جاها در دنیا معمول است پول بدهند ـ یا خریدن پنهان با شیوه‏های گوناگون؛ یعنی با خرج کردنهای گوناگون، جلب محبوبیّت کنند. وقتی با تبلیغات فریبنده پُرخرج، آراءِ مردم را به سمت خود جلب کنند، این مردم‏سالاری و دخالت مردم در امور نیست؛ رأی مردم در این‏جا بازیچه شده است.

در نظام اسلامی، مراکز قدرت و کسانی که دستگاههای مختلف و مدیریّتها و امضاءها را در اختیار دارند، باید به جمع ثروت شخصی برای خود، به عنوان یک گناه نگاه کنند. اگر این‏طور شد، آن‏گاه دستها و دامنها پاک خواهد ماند؛ والّا اگر مسئولی که فلان تجارت خارجی و فلان مناقصه بزرگ در اختیار اوست؛ فلان پروژه مهم و پُرخرج زیر امضای اوست و فلان صندوق پول زیر کلید اوست، به خودش اجازه دهد برای منافع شخصی و جمع‏آوری ثروت برای خود یا نزدیکانش، از این امکان – که متعلّق به کشور و مردم است – استفاده کند، همان چیزی اتّفاق خواهد افتاد که در کشورهای دچار سیستمهای ظالمانه در گذشته و امروز در دنیا اتّفاق افتاده است؛ یعنی ثروت در یک نقطه متمرکز خواهد شد و جمع کثیری دچار محرومیّت و فقر خواهند گردید. این تبعیض است؛ این چیزی است که اسلام برای مبارزه با آن آمده است. ما هم که مدّعی اسلام هستیم، باید با آن مبارزه کنیم.

این‏که امیرالمؤمنین علیه‏السّلام می‌فرماید: «ما رأیت نعمه موفوره الّا و فی جانبها حقّ مضیّع»؛ یعنی هرجا شما دیدید ثروت انباشته‏ای به وجود آمده، بدانید در کنارش حقوق ضایع‏شده فراوانی وجود دارد؛ مظهر اصلی و مصداق عمده‏اش همین است که کارگزاران و مسئولان حکومت، با استفاده از نفوذ و قدرت، راحت بتوانند از امکانات عمومی استفاده کنند؛ بانکها راحت وام بدهند؛ مراکز گوناگون، امکان استفاده از زمین، آب، هوا، تجارت و وارد کردن و صادر کردن را در اختیار آنها بگذارند؛ ناگهان ببینید کسانی که دستشان از مال دنیا تا اندکی پیش خالی بود، ثروتهای گزاف پیدا کرده‏اند؛ ظاهر کار هم قانونی است.

۳۰/۷/۱۳۸۱

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اقشار مختلف مردم به مناسبت نیمه شعبان در مصلّای تهران‏

 

از جمله‏ی مهمترین کارها، مبارزه‏ی با فساد است. مبارزه‏ی با فساد، یک جنبه‏ی اخلاقی محض نیست؛ اداره‏ی کشور متوقف به مبارزه‏ی با فساد است. از هر طرف می‏رویم، می‏بینیم اگر با فساد مبارزه نشود، همه‏ی کارها لنگ خواهد ماند. این همه کار خوب دارد در کشور انجام می‌گیرد ـ کارهایی که انجام گرفته، کم نیست ـ اما وجود فساد، بعضی از آنها را خنثی می‌کند. استخری را در نظر بگیرید که از چند چاه عمیق با لوله‏های چند اینچی مرتب در آن آب ریخته می‌شود، اما استخر پُر نمی‌شود. وقتی نگاه می‌کنید، می‏بینید بدنه‏ی استخر ترک خورده و ته آن سوراخ است؛ هرچه از این طرف آب می‏ریزید، از آن طرف بیرون می‌رود؛ به کانالهایی که شما در نظر گرفته‏اید آبیاری کنید، اصلاً آب نمی‏رسد.فساد در جامعه، این‏طوری است. فساد مالی، مثل خوره، ایدز و سرطان است؛ باید با آن مبارزه کرد.

وقتی یک جای بدن بیمار می‌شود و درد می‌گیرد – مثلاً وقتی دندان فاسد می‌شود – انسان شب خوابش نمی‏برد. قلب، سالم؛ معده، سالم؛ ریه، سالم؛ جریان خون، سالم؛ اما یک دندانِ ناسالم خواب را از انسان می‌گیرد. فساد، این‏طوری است؛ باید با فساد مبارزه‏ی جدی کرد. البته به قول برادر ظریف و نکته‏سنج‏مان، با دستمال کثیف نمی‌شود شیشه را تمیز کرد. اگر انسان بخواهد با فساد مبارزه کند، باید در درجه‏ی اول مراقب باشد که فساد دامن خودش را نگیرد. داخل خودتان و درون مجلس مراقب باشید. دست پاک، دامن پاک، زبان پاک و چشم پاک خواهد توانست در حوزه‏ی اقتدار وسیعی که شما [نمایندگان مجلس] دارید، همه چیز را پاک کند.

۲۷/۳/۱۳۸۳

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار نمایندگان هفتمین دوره‏ی مجلس شورای اسلامی‏

 

من انتظار ندارم که همه‏ی مسئولان نظام ما فرشته یا فرشته‏گون باشند؛ نه، بالاخره همه‏ی ما خودمان را می‏شناسیم؛ ما مردمانی هستیم ضعیف، انسانهایی هستیم آسیب‏پذیر، که باید به خدا پناه ببریم؛ ولی باید به این نقطه توجه کرد که در هر جایی فساد به‏وجود بیاید، مثل زخم واگیرداری است. شما که مدیر هستید، شما که مسئول هستید، شما که یک مجموعه به دستتان سپرده شده است، با بروز فساد در زیرمجموعه‏ی خود به‏طور جدی مقابله کنید و حساسیت نشان دهید؛ بدون این، کار پیش نخواهد رفت و اوضاع بسامان نخواهد شد. من برای دوستان و مسئولان بالای کشور مثال زدم و گفتم چند حلقه چاه عمیق با لوله‏های قطورِ چند اینچی زده‏اید و دارید مرتب به استخری آب می‏ریزید، اما پُر نمی‌شود؛ بعد وقتی دقت می‌کنید، می‏بینید چند شکاف عمیق در بدنه و کف استخر وجود دارد که هر چه شما از این‏جا آب می‏ریزید، از آن‏جا بیرون می‌رود. فساد، این‏طوری است. این همه کار و تلاش دارد انجام می‌گیرد، در عین حال هنوز می‏بینیم بعضی از بخشها دچار مشکلات جدی است. باید ببینیم این زخم در کجاست؛ این ترک در بدنه یا کف استخر در کجاست. با فساد باید مبارزه کرد. مبارزه‏ی با فساد، بسیار جدّی است. من گله کردم و هنوز هم از بعضی دستگاه‏ها گله دارم که وقتی ما چند سال پیش مسأله‏ی مبارزه‏ی با فساد را مطرح کردیم، به جای این‏که سینه سپر کنند و به میدان بیایند و پرچم را در دست بگیرند، توجیه‏های سیاسی و تعدیلهای غلط و سیاست‏بازانه روی این مسأله گذاشتند و آن کاری که باید بکنند، نکردند.

۱۹/۴/۱۳۸۳

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار مسئولان و نخبگان استان همدان‏

 

می‌فرماید: «و انّما یؤتی‏ خراب الأرض من اعواز اهلها»؛ ویرانی زمین از تنگدستی مردم زمین حاصل می‌شود؛ یعنی وقتی مردم تنگدست بودند، زمین ویران می‌شود. حضرت این را به عنوان یک نکته‏ی فلسفی بیان نمی‌کنند؛ به عنوان یک واقعیت بیان می‌کنند. «ارض»ی هم که این‏جا می‌گویند، همان سرزمین مصر است که مالک‏اشتر دارد می‌رود. البته آن‏وقت شام و عراق و ایران و مدینه و هر نقطه‏ی دیگر دنیا که حاکمی دارد، با مصر قابل مقایسه است. می‌گویند سرزمینی که تو داری به آن‏جا می‏روی، اگر توانستی مردمش را ثروتمند کنی، آباد خواهد شد؛ اما اگر مردم را فقیر نگه داشتی یا فقیر کردی و نتوانستی، این سرزمین هم آباد نخواهد شد؛ ویرانه خواهد ماند. مردم هستند که باید با نشاطِ خودشان و با توانایی‏هایی که پیدا می‌کنند، سرزمین‏شان را آباد کنند. ابتکار آحاد مردم است که همه جای زمین را آباد می‌کند. بعد می‌فرمایند: «و انّما یعوز اهلها». اعواز، باب افعال است؛ اما لازم است: مردم تنگدست می‌شوند. حضرت با لامِ تعلیل می‌فرمایند: «لاشراف انفس الوُلاه علی الجمع»؛ فقر مردم، تقصیر فرمانروایان است؛ آنها هستند که موجب فقر مردم می‌شوند؛ چون آنچه را که از ثروت و منافع به‏دست می‏آید، برای خودشان می‌خواهند؛ این موجب فقر مردم می‌شود. البته یک وقت فرمانروایان مثل مستبدهای قدیم هستند؛ مانند رضاخان که همه چیز را می‏خواست و به حدی قانع نبود. یک عده هم از بغل او استفاده می‌کردند؛ آنها هم می‏بردند. اول، سهم پادشاه بود و بعد هم بتدریج آنهایی که در حاشیه‏ی پادشاه قرار داشتند، هر کدام به قدر خودشان می‏بردند. استبدادهای قدیم این‏طور بود. البته شکل مدرن‏ترش در حکومت پهلوی بود؛ شکل قدیمی‏ترش را هم در کتابها، از قاجاریه و دوره‏ی ناصرالدین شاه و بقیه خوانده‏ایم. یک شکل هم روش مدرن است؛ یعنی روش حکومتهای بظاهر دمکرات که باطن استبدادی دارند؛ امروز زمام این حکومتها به دست کمپانی‏های اقتصادی است؛ اینها طراح سیاستها هستند. بظاهر کاره‏یی نیستند، اما در باطن نماینده‏ی مجلس را اینها می‏فرستند؛ رئیس‏جمهور را اینها روی کار می‏آورند. رئیس‏جمهور اعوان و انصاری دارد، سفرایی دارد، وزرایی دارد، مدیران گوناگونی در رده‏های مختلف دارد؛ در واقع این مجموعه حاکمند. نوع اِعمال استبداد هم مثل سابق نیست که بگوید حکم می‌کنم. وقتی رضاخان می‏خواست اِعمال استبداد کند، در تهران اعلامیه داد و در آن، چهار پنج بار «حکم می‌کنم» آورد. امروز حاکم نمی‌گوید حکم می‌کنم؛ آن نزاکت دمکراتیک را به‏هیچ‏وجه از دست نمی‌دهد. اصلاً حکم نمی‌کند؛ اما مسیر کار، همان «حکم می‌کنم» است. یعنی قانونی که برای این کمپانی لازم است، حتماً تصویب می‌شود؛ حرکتی که برای حیات پیدا کردن این کمپانی‏ها لازم است، حتماً انجام می‌گیرد؛ ولو در حد حمله‏ی به کشوری مثل عراق. از آبادسازی عراق و نفت عراق مگر چه کسانی استفاده می‌کنند؟ حکومتهای امریکا یا انگلیس، دولت‏سالار نیستند که کمپانی و نفت و همه چیز مال آنها باشد و بگوییم آنها استفاده می‌کنند؛ نه، دستگاه مالی اقتصادی مسلطِ بر این کشورهاست که از هر چیز جدیدی استفاده می‌کند. البته آنها هم بین خودشان رقابتهایی دارند، با هم دشمنی دارند، مسابقه دارند؛ اما آن دستگاه مالی است که از نفت خاورمیانه، از تسلط بر خاورمیانه، از چیزی به نام خاورمیانه‏ی بزرگ استفاده می‌کند؛ بهره‏بردار نهایی اوست. دولت و رئیس‏جمهور و وزیرخارجه و وزیر دفاع و امثال اینها ـ که البته در بسیاری از موارد اینها خودشان هم جزو همان مجموعه‏ی مدیران مالی و صنعتی اساسی کشور هستند ـ جبهه‏ی جلو و خط مقدمند؛ پشتیبانی می‌کنند و پشتوانه هستند؛ آنها هستند که دارند اقدام می‌کنند؛ مردم هم دارند حرکت خودشان را می‌کنند. ممکن است شما بگویید مثلاً در امریکا یا انگلیس به نسبت جمعیت این کشورها فقیر وجود ندارد. این را نباید حساب کرد؛ باید نگاه کرد که دولت انگلیس در شبه‏قاره‏ی هند چقدر فقیر ایجاد کرده؛ یا فلان دولتی که استعمار آفریقا یا امریکای لاتین را داشته، آن‏جا چقدر فقر ایجاد کرده؛ یا امروز امریکا با سعه‏ی نفوذ اقتصادی‏یی که در تمام دنیا دارد، چقدر فقر و گرسنگی و محرومیت در دنیا ایجاد کرده است. ملاک، اینهاست. البته در خود این کشورها هم فقر و فقیر و فاصله‏ی طبقاتی بسیار زیاد وجود دارد؛ اصلاً شگفت‏آور است.

اگر می‌خواهیم دنیا آباد شود، باید خودمان را کنترل کنیم. من و شما که زمامدار و مدیر هستیم و اداره‏ی امور مالی و صنعتی و کشاورزی کشور دست ماست ـ یعنی گلوگاه‏های فعال کشور دست من و شماست ـ باید خود را کنترل کنیم. فقط شخص خود ما نیستیم؛ ما یعنی مجموعه. شما، یعنی شما و معاونان و مدیران و مسئولانِ اثرگذارتان. البته ممکن است کسی در گوشه‏یی و در سطوح خیلی پایین خطایی بکند که قابل کنترل و پیشگیری و پیش‏بینی نباشد؛ آن بحث دیگری است؛ اما مجموعه‏یی که شما مدیر و رئیس و وزیر آن هستید، باید این خصوصیات را داشته باشد. «لإشراف أنفس الوُلاه علی‏الجمع»؛ آنها می‌خواهند جمع کنند، «و سوء ظنّهم بالبقاء و قلّه انتفاعهم بالعِبَر». «سوء ظنّهم بالبقاء»، یعنی برای باقیمانده‏ی عمرشان دچار سوءظن‏اند، که مثلاً بعد چه می‌شود. نباید سوءظن داشت؛ باید به خدای متعال و به خود حسن‏ظن داشت. همچنین فرمود: «قلّه انتفاعهم بالعبر»؛ از عبرتها کم بهره‏برداری می‌کنند.

۲۰/۸/۱۳۸۳

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی‏ در دیدار اعضای هیأت دولت‏‏

 

«فساد» مثل رخنه‏ها و ترکهایی است که در یک استخر واقع می‌شود. شما لوله‏هایی چندین اینچی را می‌گذارید و مرتب از اینها به داخل استخر آب میریزید؛ اما پُر نمی‌شود ـ این همه تلاش، به جایی نمی‏رسد ـ چرا؟ چون رخنه و ترک وجود دارد و آبها بدون اینکه جمع شود تا قابل هدایت شدن باشد به آنجایی که باید هدایت شود، هدر می‌رود؛ فساد این‏گونه است.

۲۹/۳/۱۳۸۵

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار مسئولان و کارگزاران نظام جمهوری اسلامی