بیانات مقام معظم رهبری درباره آسیب ها و تبعات اشرافی‌گری و تجملات در جامعه

عقب‌گرد

آسیبها و تبعات اشرافی‌گری و تجملات در جامعه

 جامعه‏یی که مردمِ آن به مسایل شخصی بیشتر اهمیت بدهند تا مسایل کشور و مسایل جمعی، جامعه‏یی که در آن جوانان رو به فساد روند، جامعه‏یی که افراد مؤثرِ آن نسبت به مصالح انقلاب و کشور بی‏تفاوت و بی‏اعتنا شوند، جامعه‏یی که در آن اختلافهای سیاسی و مذهبی و گروهی و صنفی و قومی اوج بگیرد و رشد کند، جامعه‏یی که زن و مرد آن به عشرت و زندگی مرفه و توأم با فساد گرایش پیدا کنند، بدانید که این جامعه قادر به دفاع از خود نیست. چنین جامعه‏یی از مصالح و شرف و حیثیت خود نمی‌تواند دفاع کند.

۵/۷/۱۳۶۸

سخنرانی در دیدار با جمعی از بسیجیان و روحانیون تهران، مدرّسان و طلاب اهل سنت استان خراسان، اقشار مختلف مردم اردستان و مسئولان و کارکنان گمرک کشور و گروهی از اعضای حزب‏اللَّه لبنان

 

اگر خطری این کشور را تهدید کند، آن کسانی حاضرند پا در میدان بگذارند و فداکاری کنند و از خودگذشتگی نشان دهند، که روحیه ایمانی و روحیه ایثار دارند. آدمهای خودپرستِ منفعت‏طلبی که در همه عمرشان، به جز منافع شخصیشان چیز دیگری را نمی‏بینند، اینها که از یک کشور دفاع نمی‌کنند؛ از منافع ملت دفاع نمی‌کنند. وقتِ جنگ که بشود، جای اینها خالی است؛ وقتِ خطر که پیش آید، جای اینها خالی است؛ وقتی خطری نیست، زبان اینها دراز است: «سلقوکم باَلسنهٍ حداد»

۲۷/۵/۱۳۷۷

بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با اقشار مختلف مردم و جمعی از آزادگان، جانبازان و خانواده‏های معظّم شهدا

 

قدرتهای دنیا، برای تحمیل افکار خودشان بر ملتها، بر دولتها، بر کشورها و بر زبده‏ها، از چه وسایلی استفاده می‌کنند؟ از تهدید استفاده می‌کنند. از تطمیع استفاده می‌کنند. از رشوه استفاده می‌کنند. از فشارهای گوناگون استفاده می‌کنند؛ فشار تبلیغاتی، فشار نظامی و امثال آن. چه کسی این فشارها را تحمّل نمی‌کند؟ آن کسی که دل به چرب و شیرین زندگی سپرده و چشمش خیره رنگ‏آمیزیهای ظاهری زندگی شده است! این‏گونه آدمها از مرگ می‏ترسند. اینها هستند که قدرتمندان می‌توانند لگامشان بزنند و سوارشان شوند! اینها هستند که اگر در رأس حکومتها باشند، ملتهای خودشان را بدبخت می‌کنند و اگر در آحاد ملتها باشند، دولتهایشان را تنها می‌گذارند. این کسانی که به صورتهای ظاهری رنگ و روغن شده زندگی دل سپرده‏اند، از باطن زندگی، از عزّت زندگی، از سعادت انسان و از فلاح حقیقی، هیچ خبری ندارند. نقطه ضعف زندگی ملتها اینها هستند. نقطه ضعف بشریت این‏جاست.

۵/۷/۱۳۷۷

بیانات مقام معظم رهبری در دیدار جمعی از خانواده‏های شهدای نیروهای مسلّح و جهاد سازندگی‏

 

امروز جهان اسلام دچار دردهای مزمنی است. شاید مهمترین آنها این دردهای دهگانه است : منازعات سیاسی و مذهبی، سست شدن رشته‏های اخلاق و ایمان، عقب‏ماندگی علمی و صنعتی، وابستگی سیاسی و اقتصادی، اسراف و اشرافیگری و غرور درکنار فقر وگرسنگی و ذلّت، ضعیف شدن اعتماد به نفس وامید به آینده در سران، منزوی کردن دین و گسستن آن از سیاست و زندگی، بی‏ابتکاری در آفرینش مفاهیم نو که قرآن منبع بیزوال آن است، تسلیم در برابر تهاجم فرهنگ تحمیلی غرب، و بالاخره : پایمال شدن عزّت ملتهای مسلمان با ذلّت‏پذیری و طمعکاری برخی سران سیاسی.

۲۳/۱۲/۱۳۷۸

پیام به حجاج بیت‏اللَّه‏الحرام‏

 

بیکاری، فاصله بین طبقات و فاصله بین فقیر و غنی را روزبه‏روز بیشتر می‌کند. عدّه‏ای را روزبه‏روز بیشتر به ته درّه‏های فقر می‏راند؛ در مقابل، عدّه‏ای هم از راههای گوناگون به طرف قلّه‏های ثروت پیش می‌روند.

اگر در جامعه‏ای پول و ثروت باشد، اما بد خرج شود، بدتر از این است که ثروت نباشد؛ چون هم محرومیتها به جای خود باقی خواهد ماند، هم عدّه‏ای با آن ثروتهای ناصحیح به‏دست‏آمده ناحق و توأم با فساد، فساد را به وجود می‏آورند. تهیدست بودن قشرهایی از جامعه، خودش فسادآور است ـ فساد و اعتیاد و هرزگیهای گوناگون بر اثر فقر پیش می‏آیند ـ ثروتمند شدن عدّه‏ای از راه فساد هم خودش باز مرداب فساد دیگری زیر پای مردم است.

۲۸/۲/۱۳۸۰

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در خطبه‏های نماز جمعه‏ی تهران‏

 

امروز یکی از مهمترین مسائل ما، مبارزه با فساد است. این را باید همه مسئولان کشور بفهمند. فساد یعنی چه؟ فساد یعنی این‏که کسانی با زرنگی، با قانوندانی، با زبان چرب و نرم و با چهره حق‏به‏جانب، به جان بیت‏المال این ملت بیفتند و کیسه‏های خود را پُر کنند. این کار چند ضرر دارد: یکی این‏که خزانه این کشور که باید صرف مردم شود ـ صرف ساختن پُل و راه و سد و آبرسانی و آباد کردن روستاها و سامان دادن به زندگی مردم شود ـ به جیب یک نفر یا یک جمع خاص می‌رود. وقتی شما می‏بینید یک نفر آدم در طول مدت کوتاهی ـ سه، چهار سال ـ دهها میلیارد تومان از پول بیت‏المال را در صندوق شخصی خود قرار می‌دهد، معنایش چیست؟ معنایش این است، آن پولی که با آن می‏شد مثلاً هزار روستا را آباد کرد که مردم از زندگی لذّت ببرند و مزه فقر را نچشند، مزه زندگی راحت را بچشند، یک نفر بتواند با زرنگی، با زبان چرب و نرم، با چهره‏ی حق‏به‏جانب و با استفاده از کمک افراد غافل، همه این پولها را به چنگ آورد. بنابراین اوّلین ضرر این است که بیت‏المال خالی می‌شود و پول مردم به جیب یک شخصِ طمّاع و حریص و خودخواه و زیاده‏طلب می‌رود.

ضرر دوم این است: کسانی که می‌خواهند با پول خود در کشور فعّالیت اقتصادی کنند ـ کارخانه تأسیس کنند، مزرعه راه بیندازند و تولید کنند ـ وقتی دیدند از راههای نامشروع می‌شود این همه ثروت به دست آورد، آنها هم تشویق می‌شوند که بروند کار نامشروع کنند. عدّه‏ای می‌گویند مبارزه با مفاسد اقتصادی موجب می‌شود که سرمایه‏دار، سرمایه‏گذاری نکند؛ اما من می‌گویم قضیه عکس است؛ اگر با فساد اقتصادی مبارزه نشود، هر سرمایه‏داری وسوسه و تشویق می‌شود که به جای وارد شدن به کار پُردردسر تولید و مقدّمات آن و راههای طولانی دیگر، برود مشغول بند و بست و کارهای فساد انگیز شود. یک فاسد، دیگران را هم به فساد می‏کشاند و تشویق می‌کند. بنابراین ضرر دوم این است که کشور از فعّالیت اقتصادی باز خواهد ماند.

ضرر سوم این است که آدم فاسد وقتی بخواهد از بیت‏المال مسلمانان استفاده کند، به طور مستقیم که او را راه نمی‌دهند؛ مجبور است به مدیران و مسئولان و هر کسی که سر راهِ او قرار دارد، رشوه بدهد. هر کسی هم نمی‌تواند در مقابل رشوه مقاومت کند. البته بعضی افراد مقاومت می‌کنند، بعضی هم دانسته یا ندانسته تسلیم می‌شوند. بنابراین آدم فاسد برای رسیدن به هدف خود، با رشوه دادن و شیرینی دادن، عدّه‏ای را فاسد می‌کند؛ مدیران را فاسد می‌کند، مأموران را فاسد می‌کند، مأمور بانک را فاسد می‌کند، مأمور فلان وزارتخانه را فاسد می‌کند.

ضرر چهارم این است که وقتی پول و لقمه حرام در بین مردم و نخبگان و زبدگان رایج شد، گناه رایج می‌شود؛ «امرنا مترفیها ففسقوا فیها». وارد شدن در میدان فساد مالی، مقدّمه ورود به میدان فساد اخلاقی و فساد جنسی و فساد شهوانی و انواع و اقسام فسادهاست.

ضرر پنجم این‏که وقتی مدیران و مردمی فاسد شدند، به پایگاه دشمن خارجی تبدیل می‌شوند. دشمن خارجی از آدمهای فاسد، برای اهداف سیاسی خود در کشور، خوب استفاده می‌کند.

۱۹/۱۰/۱۳۸۰

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اقشار مختلف مردم، به مناسبت ۱۹ دی ماه، سالروز قیام مردم‏

 

هرچه نگاه کنید، می‏بینید آسیبها و بدبختیها و تیره‏روزیهای بشریت در طول زمان، ناشی از خصلت فرعونی و خوی استکباری قدرت‏طلبان و زرمندان و زورمندانی است که حدّی برای اشتهای سیری‏ناپذیر آنها وجود ندارد.

۷/۸/۱۳۸۱

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دانشکده افسری‏

 

اعتقاد جدّی بنده این است که بسیاری از ناکامیهای امروز ما در عرصه‌ی رسیدن به هدفهای انقلاب و اداره‌ی مطلوب کشور، به‌خاطر کم اعتنایی به عدالت است. هرکدام از ما نسبت به خودمان اغماض می‌کنیم. اسم عدالت را می‌آوریم و به آن تحریض هم می‌کنیم؛ اما در مقام عمل نسبت به خودمان اغماض می‌نماییم. حالا قدری اغماض نسبت به خود، بر اثر نقصها، کوچک بودن و کوتاهیهای طبیعی ما قابل قبول است؛ اما ما نسبت به خودمان زیاد اغماض می‌کنیم. خیلی از امکانات و برخورداریها را برای خود روا می‌داریم که برای دیگران روا نمی‌داریم. ما این فرهنگ حاکم بر ذهن خودمان را باید عوض کنیم و مردم هم همین‌طور. این‌طور نباشد که مردم در مسابقه‌ی زندگی احساس کنند که هیچ مرز و مانعی به نام عدالت، جلوِ آنها را نمی‌گیرد و آنها تا هرجا که بتوانند بروند، مانعی ندارند. لذا شما می‌بینید یک نفر ثروت نامشروع و حرامی را از یک راه غیرعادلانه به دست آورده ـ مثلاً در ظرف ده سال چندین میلیارد تومان گیرش آمده ـ که اگر توزیع کنیم، می‌بینیم گاهی درآمد بنده و شما در طول مدّت خدمتمان هم به قدر ثروت یک روز یا یک هفته یا یک ماه او نمی‌شود، بعد هم طلبکار است! طلبکار است که من به مملکت خدمت کردم و این‌قدر تولید ایجاد نمودم. در ذهن او اصل عدالت اصلاً نقشی ندارد و اهمیتی به مسأله‌ی عدالت نمی‌دهد که این‌جا عدالتی پایمال شده، بی‌عدالتی به وجود آمده و تخلّف از قانون شده و این درآمد و دستاورد ناشی از آن است. ما باید این فرهنگ را در ذهن خود و در ذهن جامعه منتشر کنیم. این یکی از آن پیامهاست.

۱۴/۱۱/۱۳۸۱

بیانات در دیدار مدیران صدا و سیما

 

مبارزه با فساد، موضوعی اصلی و اساسی است. فساد اقتصادی در دستگاه‏های دولتی موجب می‌شود که سود همه تلاشهای انجام شده در راستای پیشرفت و تولید ثروت عمومی برای رفاه مردم، به جیب عده‏ای مفت‏خور و سوءاستفاده‏چی سرازیر شود؛ لذا مبارزه با فساد، جدی‏ست.

۱/۱/۱۳۸۲

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در اجتماع مردم مشهد در حرم مقدس‏

 

«فانّ فی العدل سعه و من ضاق علیه العدل فالجور علیه اضیق»؛ عدل گشایش است برای همه، حتّی برای محکوم. اگر کسی که با میزان و با شاخص عدالت محکوم شده است، این محکومیت برایش سخت بیاید، بداند که اگر این شاخص بر روی ظلم تکیه کند، برای او سخت‏تر است؛ زیرا ممکن است در دادگاه ظلم، او کامیاب شود، اما در صد مرحله‏ی دیگر زندگانی، خطر بی‏عدالتی گریبانش را خواهد گرفت. باید عدالت اجرا شود و تحت تأثیر هیچ چیز؛ ثروت، قدرت، دیوان‏سالاری و بوروکراسی نباید قرار بگیرد.

۷/۴/۱۳۸۳

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار مسئولان قوه قضائیه و خانواده شهدای هفتم تیر

 

وقتی مناسبات غلط اقتصادی در جامعه حاکم باشد، وقتی رانت‏خواری رواج داشته باشد، وقتی سوءاستفاده‏ی از قدرت برای به دست آوردن ثروتهای بادآورده رواج داشته باشد، کسی که تولید کننده و زحمتکش واقعی است، ناامید می‌شود. کشاورزی که زحمت می‏کشد، صنعتکاری که تولید می‌کند، سرمایه‏داری که سرمایه‏گذاری می‌کند، معدنکاری که عرق می‏ریزد، معلمی که در مدرسه درس می‌گوید، استادی که در دانشگاه تدریس می‌کند، قاضی‏یی که وقت و اعصاب خود را به کارِ صحیح صرف می‌کند، وقتی ببینند راه برای مناسبات غلط اقتصادی در جامعه باز است و با آن برخورد نمی‌شود، مأیوس می‌شوند. این که ما گفتیم و تأکید کردیم که باید با مفاسد اقتصادی و قاچاق مبارزه شود، به‏خاطر این است که این پدیده‏ها اساس پیشرفت کشور را دچار آسیبهای جدی می‌کنند.

گردآورندگان ثروتهای نامشروع، زیاده‏خواهان، زیاده‏خواران و مفسدان اقتصادی نباید عرصه را بر کسانی تنگ کنند که یا سرمایه‏گذاری می‌کنند، یا کار می‌کنند، یا زحمت می‏کشند، یا درس می‏خوانند، یا علم را گسترش می‌دهند و درآمدی بسیار کمتر از آنها دارند. نظام باید با مفاسد اقتصادی و با جریان فساد اقتصادی مبارزه کند؛ این وظیفه‏ی مجلس و دولت و قوه‏ی قضاییه است.

۱۵/۴/۱۳۸۳

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در اجتماع بزرگ مردم همدان‏

 

آنچه کشور ما احتیاج دارد، کار و تولید و توسعه‏ی مادی و معنوی، همراه با عدالت و بدون تبعیض و فساد و افزون‏خواهی‏های غیرقانونی ـ و به قول آقایان، رانت‏خواری ـ است. مهمترین همت قوه‏ی مجریه و قوه‏ی مقننه و قوه‏ی قضاییه باید این باشد که بتوانند در مقابل این بیماری‏های صعب‏العلاج بایستند. این بیماری‏ها از بلای زلزله هم برای کشور خطرناک‏تر است؛ چون همه‏گیر است.

۱۳/۲/۱۳۸۴

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی‏ در اجتماع بزرگ مردم شهرستان بم

 

اخیراً گزارشی از یک سازمان معتبر بین‏المللی خواندم که درباره‏ی همین مسائل کار می‌کند. این سازمان اعلام کرده که یکی از موانع اصلی سرمایه‏گذاری در بعضی از کشورها عبارت است از فساد اقتصادی.

۱۹/۲/۱۳۸۴

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار دانشجویان و اساتید دانشگاه‏های استان کرمان

 

هرجا کارِ برجسته‏ای شد، انسان وقتی رفت، دید یک عنصر مؤمن در آن‏جا مسئولیتِ تعیین‏کننده‏ای دارد؛ این را بنده در جاهای مختلف به تجربه مشاهده کرده‏ام. هرجا کارها لنگ است، به‏خاطر این است که در آن از این بی‏ایمانی‏ها و بی‏ریشه‏یی‏ها که منجر به نفع‏طلبی و فساد و تبعیض و رفیق‏بازی و امثال اینها می‌شود، وجود دارد.

۵/۳/۱۳۸۴

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار دانشجویان بسیجی‏

 

اگر بر ملتی، بر کشوری، بر هیأت حاکمه‏ای، بر فردی، شهوات غالب شد، خشونت ناشی از حیوانیت غالب شد، حرص غالب شد، دنیاداری و دنیاطلبی غالب شد، این ظلمات است؛ حرکت ظلمانی است، جهت ظلمانی است، هدف هم ظلمات است.

۳۱/۶/۱۳۸۶

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی‏ در دیدار مسئولان و کارگزاران نظام‏

 

چیزهائی هست که ملتها را شکست می‌دهد. دل سپردن به خواسته‏های حقیر شخصی جزو عوامل شکست است؛ یعنی ناگهان یک مسئول، یک مدیر عالی‏رتبه در سر راه به یک کار بزرگ برخورد کند، به طعمه‏ای که می‌تواند برای او شخصاً مفید باشد. حالا مثال چارواداری واضحش، رشوه دادن و رشوه گرفتن است؛ اما بعضی مثالهای دیگر هم دارد که از این ظریفتر است، به این وضوح و به این روشنی هم نیست؛ اما باطنش همان است. انسان برسد به یک نقطه‏ای که ببیند اگر بخواهد ادامه بدهد این راه را، این خواسته از دست او خواهد رفت؛ اما اگر سست بشود، متوقف بشود، اینجا پا سبک کند، یک چیز قلمبه‏ی حسابی گیرش می‏آید. این، جزو آن عوامل ضعف است. اینجا، باید این خواسته‏های حقیر را با توجه به عظمت آن چیزی که در مقابل هست و عظمت کاری که دارد انجام می‌گیرد، بکلی انسان ندیده بگیرد. خیلی مسائل هست که در این زمینه می‌شود مطرح کرد.

۳۱/۶/۱۳۸۶

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی‏ در دیدار مسئولان و کارگزاران نظام‏

 

اینکه می‏بینید بعضی از فضولهای خارجی، دولتهای خارجی، دائم و دم‏به‏ساعت، چندین سال است که ملت ما را تهدید می‌کنند که تحریم می‌کنیم، تحریم می‌کنیم، تحریم می‌کنیم ـ بارها هم تحریم کرده‏اند ـ به خاطر این است که چشم امیدشان به همین خصوصیت منفی ماست. ما اگر آدمهای اهل اسراف و ولنگاری در خرج باشیم، ممکن است تحریم برای آدم مسرف و ولنگار سخت تمام بشود؛ اما ملتی که نه، حساب کار خودش را دارد، حساب دخل و خرج خود را دارد، حساب مصلحت خود را دارد، زیاده‏روی نمی‌کند، اسراف نمی‌کند. خوب، تحریم کنند. بر یک چنین ملتی از تحریم ضرری وارد نمی‌شود.

۲۱/۷/۱۳۸۶

‏خطبه‏های نماز عید سعید فطر

 

اشرافیگری مثل یک بیماری است. بر هر کجا که وارد شد، بسیاری از خویهای مستحسن و پسندیده را تحت‏الشعاع قرار می‌دهد، کم‏کم آنها را ضعیف می‌کند و شاید از بین می‌برد. اسیر اشرافیگری نباید بشویم ما مردم ایران.

۱۲/۱۰/۱۳۸۶

بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی‏ در اجتماع بزرگ مردم یزد

 

مفاسد اقتصادی را صرفاً به عنوان یک کار خلاف نباید در کشور در نظر گرفت. این کار اگر چنانچه دنبال نشود، تعقیب نشود، ریشه‏یابی نشود، قوای مختلف کشور دست به دست هم ندهند برای خشک کردن ریشه‏ی این کار، ضربه و خطرش برای کشور بسیار کلان و عظیم خواهد بود. مفاسد اقتصادی، مفاسد فرهنگی را هم با خود می‏آورد، مفاسد اخلاقی را هم می‏آورد. وجود و رواج مفاسد اقتصادی یکی از بزرگترین خطرهایش این است که عناصر خوب دستگاهها را متزلزل می‌کند، زیر پای آنها را سست می‌کند. بسیاری از این موارد و قضایای مفاسد اقتصادی که به طور مشخص گزارش شده و برای ما گفته شده است، به این ترتیب بوده است که آن مفسد اقتصادی برای پیشبرد کار خود لازم دانسته در داخل فلان دستگاه نفوذ کند و تعدادی از عناصری را که در آنجا کار می‌کنند، با خودش همراه کند. خوب، آن عناصری که آنجا کار می‌کنند، مردمان مؤمنی هستند؛ اما شیطانِ هوس، زیاده‏طلبی و پول را به جان اینها می‏اندازد، همه هم طاقت نمی‏آورند، مجذوب می‌شوند، میلغزند؛ این یکی از بزرگترین خطرات مفاسد اقتصادی است.

مفاسد اقتصادی در جامعه سرمایه‏گذاری‏های درست و سالم را معوق می‌کند. مفاسد اقتصادی مانع فعالیت اقتصادی سالم است، نومید کننده‏ی عناصر مؤمنی است که می‌خواهند فعالیت اقتصادی خوب داشته باشند، یک بلاست، یک بیماری عظیم است؛ مثل وبائی که در جامعه می‏آید، مثل بیماری‏های واگیری است که تا می‏آید، همه‏ی دستگاهها ـ قوه‏ی مجریه، قوه‏ی مقننه، قوه‏ی قضائیه ـ به حرکت می‏افتند که جلویش را بگیرند.

در داخل کشور اسلامی یک سوءاستفاده‏چی، یک مفسد، یک طماع، یک آدم زرنگ و ناقلا بیاید از منابع عمومی کشور که متعلق به همه‏ی قشرهاست ـ با وجود این همه آدم فقیر و ضعیفی که در کشور هست ـ سوءاستفاده کند و بی‏حساب و کتاب ببرد. باید با این مقابله شود.

بدتر از هر چیز این است که در داخل دستگاههای مسئول، خدای نخواسته این عوامل مفسد بتوانند نفوذ کنند و آدمهائی را به رنگ خودشان در بیاورند یا همکار با خودشان کنند، که این از آن چیزهای بسیار مهم و فاجعه‏آمیز است که باید با قاطعیت و قدرت با آن ـ از هر نوعش ـ رو به رو شد و با آن برخورد کرد.

۵/۴/۱۳۸۷

دیدار مسئولان قضائی کشور

 

ما در زمینه‏ی مصرف، در زمینه‏ی هزینه کردن منابع مالی کشور که به وسیله‏ی خود ما و به وسیله‏ی همه‏ی برادران هم‏میهن ما و به وسیله‏ی مسئولین کشور با زحمت زیاد به وجود می‏آید، دچار نوعی بی‏توجهی هستیم، که بایستی این را تبدیل کنیم به یک توجه و اهتمام خاص. ما دچار اسراف هستیم، ما دچار ولخرجی و ولنگاری در مصرف هستیم؛ بسیاری از منابع کشور، شاید بشود گفت بخش مهمی از منابع کشور در همه‏ی زمینه‏ها ـ چه در زمینه‏ی مسائل شخصی، و چه تا حدودی در زمینه‏های عمومی ـ صرف اسرافها و زیاده‏روی‏های ما در مصرف می‌شود. ما بایستی مصرف کردن را مدبرانه و عاقلانه مدیریت کنیم. مصرف نه فقط از نظر اسلام، بلکه از نظر همه‏ی عقلای عالم، چیزی است که باید تحت کنترل عقل قرار بگیرد. با هوی‏ و هوس، با خواهش دل و آنچه که نفس انسان از انسان مطالبه می‌کند، نمی‌شود مصرف را مدیریت کرد. کار به جائی می‌رسد که منابع کشور به هدر می‌رود، شکاف بین فقرا و اغنیاء زیاد می‌شود، عده‏ای در حسرت اوّلیات زندگی میمانند و عده‏ای با ولخرجی و ولنگاری در مصرف، منابع را هرز و به هدر می‌دهند. اینجور مصرف کردن در همه‏ی زمینه‏ها ـ در امور ضروری زندگی، در زیادی‏های زندگی ـ مصرف کردن بی‏رویّه و بدون منطق و بدون تدبیر عقلانی، به ضرر کشور و به ضرر آحاد و اشخاص ماست.

۱/۱/۱۳۸۸

پیام نوروزی رهبر انقلاب به مناسبت آغاز سال ۱۳۸۸

 

صرفه‏جوئی به معنای مصرف نکردن نیست؛ صرفه‏جوئی به معنای درست مصرف کردن، بجا مصرف کردن، ضایع نکردن مال، مصرف را کارآمد و ثمربخش کردن است. اسراف در اموال و در اقتصاد این است که انسان مال را مصرف کند، بدون اینکه این مصرف اثر و کارائی داشته باشد. مصرف بیهوده و مصرف هرز، در حقیقت هدر دادن مال است. جامعه‏ی ما باید این مطلب را به عنوان یک شعار همیشگی در مقابل داشته باشد؛ چون وضع جامعه‏ی ما از لحاظ مصرف، وضع خوبی نیست. این را من عرض می‌کنم؛ ما باید اعتراف کنیم به این مسئله. عادتهای ما، سنتهای ما، روشهای غلطی که از این و آن یاد گرفته‏ایم، ما را سوق داده است به زیاده‏روی در مصرف به نحو اسراف. یک نسبتی باید در جامعه میان تولید و مصرف وجود داشته باشد؛ یک نسبت شایسته‏ای به سود تولید؛ یعنی تولید جامعه همیشه باید بر مصرف جامعه افزایش داشته باشد. جامعه از تولید موجود کشور استفاده کند؛ آنچه که زیادی هست، صرف اعتلای کشور شود. امروز در کشور ما اینجوری نیست. مصرف ما به نسبت، از تولیدمان بیشتر است؛ این، کشور را به عقب می‌رساند؛ این، ضررهای مهم اقتصادی بر ما وارد می‌کند؛ جامعه دچار مشکلات اقتصادی می‌شود. در آیات شریفه‏ی قرآن بارها راجع به پرهیز از اسراف در امور اقتصادی تأکید شده؛ این به خاطر همین است. اسراف، هم لطمه‏ی اقتصادی می‌زند، هم لطمه‏ی فرهنگی می‌زند. وقتی جامعه‏ای دچار بیماری اسراف شد، از لحاظ فرهنگی هم بر روی او تأثیرهای منفی می‌گذارد. بنابراین مسئله‏ی صرفه‏جوئی و اجتناب از اسراف، فقط یک مسئله‏ی اقتصادی نیست؛ هم اقتصادی است، هم اجتماعی است، هم فرهنگی است؛ آینده‏ی کشور را تهدید می‌کند.

۱/۱/۱۳۸۸

بیانات در جمع زائران و مجاوران حضرت امام رضا (ع)