ظلم‌ستیز(نگاهی به ظلم‌ستیزی امیرالمؤمنین)

 

ظلم‌ستیز

نگاهی به ظلم‌ستیزی امیرالمؤمنین

 این جملات از زبان امیرالمؤمنین، در فضای آفرینش و فضای زندگی انسان، همچنان پُرطنین است: «یا دنیا … غرّی غیری»: ای جلوه‏های دنیا، ای زیباییهای پُرجاذبه، ای هوسهایی که قوی‌ترین انسانها را به دام خود می‏کشید، بروید کس دیگری غیر علی را فریب بدهید؛ علی بزرگتر و بالاتر و قوی‌تر از این حرفهاست.

وضع زندگی امیرالمؤمنین در دوران حکومت، قیامتی است. اصلاً علی(ع) معنای حکومت را عوض کرد.

او تجسم حکومت الهی، تجسم آیات قرآن در میان مسلمین، تجسم «اشدّاء علی الکفّار رحماء بینهم» و تجسم عدل مطلق بود. او فقرا را به خود نزدیک می‌کرد ـ«کان یقرّب المساکین»ـ و ضعفا را مورد رعایت خاص قرار می‏داد. برجستگانی که با پول و زور و بقیه‏ی وسایلِ مطرح شدن، خودشان را به ناحق مطرح کرده بودند، در نظر علی(ع) با خاک یکسان بودند. آنچه در چشم و دل او ارزش داشت، ایمان و تقوا و اخلاص و جهاد و انسانیت بود.

ما می‌خواهیم دنیا و زندگی و نظام ما به گونه‏یی بشود که امیرالمؤمنین(ع) در راه آن، مبارزه و زندگی و جهاد و حکومت کرد. ما می‌خواهیم در نظام ما، عدل اسلامی کامل حکمفرما بشود. هرکسی که در این نظام زندگی می‌کند، باید مجاهدت نماید، تا اگر در رأس جامعه امیرالمؤمنین(ع) قرار می‏داشت، جامعه و نظام ما لایق او می‏بود. ما باید این‏طور حرکت کنیم.

امیرالمؤمنین برای خدا و در راه او کار می‌کرد، به درد مردم می‏رسید، مردم را دوست می‏داشت و خدمت به آنها را وظیفه‏ی خود می‏دانست. با این‏که حکومت او در جهت خدمت به مستضعفان بود، به این اکتفا نمی‌کرد؛ شبها هم، تنها و به صورت فردی، به کمک یکایک مستضعفان می‏رفت. این، زندگی امیرالمؤمنین(ع) است.

در نظام ما، هر حرکت و سیاست و قانون و تلاشی، باید در خدمت مردم مستضعف و محرومی باشد که حکومت طولانی و بلندمدت طاغوتها، آنها را از جهات مختلف، به استضعاف و ضعف دچار کرده است. این، راه ماست. این، آن راهی است که امیرالمؤمنین(ع) پیمود. این، آن راهی است که امام و معلم و رهبر عظیم‏الشأن این انقلاب، آن را از علی(ع) درس گرفت و پیش پای ما گذاشت. باید در آن راه حرکت کنیم.

علی(ع) در هر سطحی، با هر نامی و زیر هر پوششی، ظلم‏ستیز بود. زندگی دشوار امیرالمؤمنین را نگاه کنید. این جنگهای اوست؛ ببینید با چه کسانی جنگید، چه‏طور جنگید، با چه صلابتی جنگید، آنها چه کسانی بودند، زیر چه نامها و عنوانهای فریبنده‏یی پنهان شده بودند. اما وقتی تشخیص می‏داد که این، ظلم و باطل است، درنگ نمی‌کرد. این، راه ماست؛ راه دشواری که باید آن را طی کنیم. این، راه یکایک کسانی است که ادعای پیروی از امیرالمؤمنین(ع) را می‌کنند؛ راه مقابله‏ی با ظلم و ظالم، در هر سطحی و با هر کیفیتی.

۱۰/۱۱/۱۳۶۹

سخنرانی در دیدار با اقشار مختلف مردم و مسئولان و کارگزاران نظام جمهوری اسلامی ایران، در سالروز میلاد حضرت علی(ع)

 

انسان قوای معین و عمر محدودی دارد؛ باید اینها را به عنوان سرمایه‏یی در اختیار حق قرار بدهد. این است سلوک یک مؤمنِ به علی(علیه‏السّلام). این است که اگر چنین شخصی در بشر ـ ولو در جمع کوچکی از بشر ـ به وجود بیاید، خواهد توانست دنیا را از ظلم و جور خالی کند. ما انسانهای چسبیده‏ی به غذا و خوراک و راحتی و عشرت و زندگی و خانه و جاه و جلال و مقام و قدرت و سایر دلبستگیها و سرگرمیهای بشر در دنیا، نمی‏توانیم از میان این حصارها خودمان را خارج کنیم و آن‏گونه در آن راه حرکت کنیم؛ و نتیجه در دنیا این می‌شود که مشاهده می‌کنید.

آن وقتی هم که [امیرالمؤمنین] به خلافت رسید، باز دوستان نزدیک، دوستان دور و دشمنان ظاهرساز او را نصیحت کردند که عجله نکن، فلانی را عزل نکن، فلانی را نصب نکن، این حرف را نزن، این تقسیمِ این‏گونه را انجام نده، این پول و این مستمری را قطع نکن. آن بزرگوار، به همه‏ی اینها با چشم بی‏اعتنایی نگریست؛ آنچه را که حق می‏دانست، عمل کرد؛ این یک صفت از صفات امیرالمؤمنین است.

۲۹/۱۰/۱۳۷۰

سخنرانی در دیدار با اقشار مختلف مردم، در سالروز میلاد باسعادت حضرت علی (ع)

 

مدارا نکردن با ظالم، همدلی با مظلوم و کمک برای گرفتن حق مظلوم از ظالم، چیزهائی است که در زندگی امیرالمؤمنین، در کلمات امیرالمؤمنین و در خطب نهج‏البلاغه، به وضوح در صدها نقطه، قابل ملاحظه است. به این جملات پربار امیرالمؤمنین توجه بفرمائید: «و اللَّه لأن ابیت علی حسک السّعدان مسهّدا أو أجرّ فی‏الأغلال مصفّدا احبّ الی من أن القی اللَّه … ظالما لبعض العباد و غاصبا لشئ من الحطام»؛ ببینید! آن نمودار و پیشانی حکومت امیرالمؤمنین این است؛ یعنی اگر در سخت‏ترین شرائط زندگی قرار بگیرم، ممکن نیست که من اندک ظلمی به احدی از خلایق انجام بدهم و برای خودم حطام دنیا را جمع‏آوری کنم؛ برای خودم ذخائر دنیوی را طلب بکنم.

دنیا در چشم و نظر امیرالمؤمنین – به معنای آنچه که انسان برای خود از بهره‏های زندگی قائل است – بکلی مردود و متروک است. خطاب به دنیا می‌گوید «غرّی غیری»؛ ای لذتها! ای زیبائیهای زندگی مادّی! برو دیگری را فریب بده؛ علی را نمیتوانی فریب بدهی. این شعار امیرالمؤمنین است.

۲۶/۴/۱۳۸۷

دیدار اقشار مختلف مردم به مناسبت میلاد حضرت علی (علیه‏السّلام)