وعده ‏هاى خداوند به مؤمنین

متن برنامه ی درس هایی از قرآن کریم حجت الاسلام قرائتی؛ تاريخ پخش   ::      1368/7/27

بسم الله الرحمن الرحيم

در خدمت عزيزانى هستيم كه سالها در جبهه بهترين و بيشترين درخشندگى را داشته‏اند. خلبانان و پرسنل هوانيروز. بحث ما بحث عمومى است ولى مستمعين ما عزيزان خاصى هستند و بحث ما درباره وعده هايى است كه خدا به مؤمنين داده است. خداوند وعده هايى داده كه من اينها را مى‏نويسم و تفسير مى‏كنم. اگر بتوانم بحث را تمام كنم، حدود 20 وعده است. اول بايد حساب كنيم كه الطاف خدا دو نوع است. بعضى الطاف ابتدايى است به كسى مى‏گويند خدا چيزى رامى‏دهد ابتداء الطاف ما به خدا نگفته بوديم، خورشيد، مى‏خواهيم، ماه مى‏خواهيم، جنگل مى‏خواهيم، دريا مى‏خواهيم، مس مى‏خواهيم، آهن مى‏خوايم. اصلاً خود را هم از خدا نخواسته بوديم. ما نبوديم كه از خدا چيزى بخواهيم. ابتداأً خداوند چيزى را خلق مى‏كند. استعداد مى‏دهد، چشم مى‏دهد، گوش مى‏دهد، حافظه مى‏دهد. يكسرى چيزها را ابتدايى مى‏دهد. حالا چرا ابتدايى مى‏دهد يا بر اين اساس است كه آزمايش مى‏كند. خدا نعمتى را مى‏دهد براى آزمايش. پول به شما مى‏دهد براى اين كه ببيند شما به محرومين مى‏دهى يا نه. فكر و بيانى مى‏دهد. عنوانى مى‏دهد. گاهى خدا به كسى لطفى مى‏كند براى آزمايش او. گاهى هم به خاطر خوبى نياكان و اجداد، نعمتى مى‏دهد. در قرآن داريم: «فَكانَ أَبَواهُ مُؤْمِنَيْن» كهف/80، «وَ كانَ أَبُوهُما صالِحاً» كهف/82 گاهى پدرى خوب است فرد خدا كارى كرده است مزد آن خدماتش، خدا وضع بچه هايش را خوب قرار مى‏دهد. پس اين يك نوع لطف است كه لطف ابتدايى است. بدون درخواست مى‏دهد. يا براى آزمايش يا براى اين كه مادرش كارى كرده كه خيرش را بچه‏اش مى‏بيند. بابا يا اجداد و نياكان كارى كرده‏اند، خيرش را بچه مى‏بيند. گاهى هم ابتدايى نيست، مشروط است. مى‏گويد من مى‏دهم به شرط اين كه. آن وقت در اين رابطه در قرآن آيه زياد داريم. مى‏گويد: لطف مشروط مثلاً مى‏گويد: «وَ مَنْ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ يَهْدِ قَلْبَهُ» تغابن/11 اگر ايمان داشته باشيد، هدايت مى‏شويد. اگر كسى ايمان داشته باشد، در بن بست نمى‏ماند چون آدم مؤمن چشم اندازش باز است. مى‏گويد: در عمليات شركت مى‏كنم. پيروز شدم راهى است شهيد شدم، به سرايى ديگر مى‏روم و اجرم هم نزد خداست. نگران نيست. «يَهْدِ قَلْبَهُ» به بن بست نمى‏رسد. مؤمن حتى وقت مرگ، مرگ را مثل گل بو مى‏كند. «مُشْتَاقَةً إِلَى فَرْحَةِ لِقَائِك»(مصباح‏المتهجد، ص‏738) وقتى هم مى‏خواهد بميرد مى‏گويد: «يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ» فجر/27 من با دلى آرام مى‏ميرم. كافر است كه وقتى مى‏ميرد مى‏گويد وقتى كه مى‏ميرم هيچ مى‏شوم يعنى كافر احساس مى‏كند وقتى به مرگ نزديك مى‏شود به نيستى نزديك مى‏شود. پس مؤمن مى‏گويد از منزلى به منزلى، از لباسى به لباسى زمانى جماد بودم از جمادى مردم و نامى شدم. مواد غذايى خاك كه جماد بود شد گندم. گندم هم اسپرم شد. اسپرم هم طفل شد. طفل هم انسان شده بعد از دنيا هم وارد برزخ مى‏شود و الى آخر. مى‏گويد اين جهان‏بينى يك موحد است. يعنى ديد خداپرست. ديد خداپرست اين است. «وَ لَمْ يَكُ شَيْئاً» مريم/67 اول هيچ بودم. بعد ِ«لَمْ يَكُنْ شَيْئاً مَذْكُوراً» دهر/1 بعد چيز قابل ذكرى نبودم. «مِنْ ماءٍ مَهينٍ» سجده/8 بوديم. بعد ذره ذره سير تكاملى را طى كرديم و هنوز هم «إِلَيْهِ الْمَصيرُ» مائده/18، «إِليه‏ الْمُنْتَهى‏» آدم خداپرست كه ايمان دارد، چشمش روشن است. هيچ وقت بن بست ندارد. اما كافر مى‏گويد قبلاً هيچ بودم. بعد از مردن هم هيچ مى‏شوم. درست مثل كتابى كه صفحات اولش افتاده، صفحات آخرش هم افتاده است. يعنى كافر بين دو هيچ زندگى مى‏كند.

ما مى‏گوييم قبلاً خدا ما را آفريد. بعداً هم به سمت خدا مى‏رويم. به مقام قرب مى‏پيونديم. رشد مى‏كنيم. چشم انداز خداپرست باز است و چشم انداز كسى كه خداپرست نيست بسته است. «فَمَنْ تَبِعَ هُدايَ فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ» بقره/38 اگر پيرو هدايت باشيد، خوفى نيست. يكسرى الطاف خدا مشروط است. مى‏گويد مى‏خواهى خدا يادت باشد اگر خواستى شرط دارد. «فَاذْكُرُوني‏ أَذْكُرْكُمْ» بقره/152 شما ياد من باشيد، من هم ياد شما باشم و ما به اين معنى توجه نداريم. اگر به ما بگويند آقا يك نامه به مقام معظم رهبرى بنويسيد ايشان با دست خودش جواب مى‏دهد. همه ماحضر هستيم نامه بنويسيم چون مى‏گوييم ديگر دفتر ايشان جواب نمى‏دهد، خودش جواب مى‏دهد. خدا مى‏گويد: تو ياد من باش من خودم جواب مى‏دهم. حتى مى‏گويد اگر يك قدم به سويم بيايى، من صد قدم به سويت مى‏آيم. اگر ساده به سويم بيايى، من با هروله به سويت مى‏آيم. يادكننده خدا در مردم غافل مثل درخت سبز در كوير است. حديث داريم: كسى كه در ميان افراد غافل ياد خدا مى‏كند مثل زنده‏اى ميان مرده هاست. حديث داريم: «كَالْحَيِّ بَيْنَ الْأَمْوَاتِ» مثل درخت سبز در بيابان و كوير، اين هم حديث است. ياد من باشيد، ياد شما هستم. «أَوْفُوا بِعَهْدي أُوفِ بِعَهْدِكُم» بقره/40 شما در بندگى، بنده خوبى باشيد. من جاهايى به شما كمك مى‏كنم كه به فكرتان نيايد. «وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ» طلاق/2 اگر شما به گناه كه رسيديد، خود را نگهداريد من بر شما راههايى را باز مى‏كنم. زليخا خانمى بود كه براى يوسف آرايش كرد و قصد بدى داشت. قرآن مى‏گويد: «وَ غَلَّقَتِ الْأَبْوابَ» يوسف/23 در سالن كاخ دربها را بست. او علاقه‏مند به اين جوان شده بود. «وَ قالَتْ هَيْتَ لَك» يوسف/23 گفت اگر خواستى از من استفاده كنى، آماده هستم. يوسف گفت: «قالَ مَعاذَ اللَّهِ» يوسف/23 پناه بر خدا. گناه نمى‏كنم. بعد مى‏گويد: «وَ كَذلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنينَ» يوسف/22 حالا كه يوسف ود را نگهداشت و دست و دامنش آلوده نشد، ما علم تأويل احاديث به او داديم يعنى خوابها را تعبير مى‏كرد. بينشى به او داديم كه مى‏ديد و كارى ندارد. انسان توانسته راديو درست كند كه آنتنش بسيارى از امواج را بگيرد. ما مى‏توانيم به تو فكرى بدهيم كه دورانديش باشى. بينشى به تو بدهيم. «وَ يَجْعَلْ لَكُمْ نُوراً» حديد/28 نورى به او بدهيم. كلاه سرت نرود. امام از مدرسه فيضيه بيرون مى‏آيد. داراى يك بينشى مى‏شود، بر خلاف بينش كل مردم و بعد هم معلوم مى‏شود همان بينش درست است. حضرت امام «رضوان الله تعالى عليه» چند حركت كرد. بد نيست يك نكته بگويم. چند شب پيش خدمت يكى از علماى قم بودم. خب ما گاهى اوقات سعى مى‏كنيم عالمى را شكار كنيم. چون وقت ندارند با مشكلاتى در راه و نيمه راه از آنها وقت مى‏گيريم. هفته‏هاى متعدد علامه شهيد مطهرى را در قم به خانه‏ام مى‏بردم و از او پذيرايى مى‏كردم و حتى بچه هايمان را در كوچه راه مى‏برديم كه ايشان نيم ساعت، سه ربعى استراحت كند به اين عشق كه وقتى مى‏خواهد از قم به تهران بيايد در ماشينش بنشينيم و از قم تا تهران در جاده قديم دو سه ساعت، ما از ايشان، استفاده كنيم يعنى به عشق اين كه ما دو سه ساعت سؤال كنيم مى‏آمديم تهران و دومرتبه تهران پياده مى‏شديم و برمى گشتيم قم ولى مى‏ارزيد در سه ساعت، ما از ايشان، چهل تا پنجاه سؤال بكنيم. يك مشت سؤال قرآنى نزدم جمع شده بود. پريشب ساعت ده در خانه يكى از علماى قم رفتيم. ايشان را سوار كرديم و گفتيم شب به كاشان برويم و شما مهمان ما باش. از قم تا كاشان سى، چهل سؤال كردم. بعد ايشان يك خاطره نقل مى‏كرد. مى‏گفت: 45 سال پيش، من نزد امام درس مى‏خواندم. درسها حدود يك ساعت و نيم، دو ساعت قبل از غروب بود. يك روز درس ايشان طول كشيد و من متوجه شدم. آه! امروز نماز نخواندم. نگاه كردم درسهاى طلبگى اين طور است كه استاد حرفهايش را مى‏زند بعد آن حرفهايى را كه زده است با متن كتاب تطبيق مى‏كند. اول مى‏گويد مى‏خواهم چه بگويم. بعد مى‏گويد: آن كه گفتم اين و اين و اين است. مى‏گفت: گفتيم صبر كنيد. به استادمان مى‏گفتيم حاج آقا روح الله 45 سال پيش. مى‏گفت همين كه صحبتهايش تمام شد و خواست با متن تطبيق كند، ما به اين بهانه كه دستمال روى بينى گرفتيم و دماغ ما خونى شده است درمى رويم. مى‏گفت: بحثش كه تمام شد گفت حالا تطبيق كنيم. تا كتاب برداشت ما دستمال دم دماغمان گرفتيم و برخاستيم برويم. تا برخاستم بروم امام كتاب را بست و گفت: باز اين سيد امروز نماز نخوانده است. مى‏گفت: ما خيلى خجالت كشيديم. بعد يك مسأله ديگر نقل مى‏كرد بسيار عجيب. مى‏گفت حضرت امام به ما اجازه داده بود خمس و سهم امام را كه گرفتيم، مقدارى را خودم به فقرا بدهم و مقدارى را به خود امام بدهيم. يعنى نيمه. پنجاه درصد. مى‏گفت: ما ديديم فقرا زياد در خانه ما مى‏آيند و اين ده هزار تومان، بيست هزار تومان برايشان كم است. ما تصميم گرفتيم برويم به امام بگوييم آقا اگر مى‏شود، اين اجاره نيمه را به اجاره كامل تبديل كن. يعنى هرچه مى‏گيريم بتوانيم با اختيار خود تقسيم كنيم ديگر به مركز نفرستيم. مى‏گفت: تصميم را گرفتيم و رفتيم نزد حضرت امام. سلام كردم و گفتم حضرت آقا اگر مى‏شود گفت: نگو اگر مى‏شود هنوز هم نيمه است. ما هنوز چيزى نگفته امام جواب داد. مى‏گفت: من دو سه جا از امام پيشگويى ديدم. حالا لازم هم نيست بگوييم علم غيب است. گاهى افرادى را خدا به ايشان بينشهايى مى‏دهد. به امام جواد گفتند: بابا تو بچه كوچك هستى چطور به امامت رسيدى. به بيان من مگر امامت كيلويى است مگر مترى است مثل اين است كه بگوييم چطور اين را ديدى كوچك مى‏گيرد و اين را ديدى بزرگ نمى‏گيرد. كيلويى كه نيست. گاهى يك شاخه كلى ميوه مى‏دهد و يك درخت چهل مترى هيچ ميوه‏اى نمى‏دهد. گاهى يك دكه يك جاى بازار ده ميليون سرقفلى دارد. گاهى يك بيابان به اندازه يك طويله ارزش ندراد. مترى نيست، كيلويى نيست. به وسيله يك اسپرن گاهى بچه دو قلو به دنيا مى‏آيد و گاهى يك زن و شوهر سالها بچه دار نمى‏شوند. اين مسأله اراده خداست. قرآن گفته: اگر مى‏خواهيد به شما ديد و بينش بدهيم خدا، خدايى است كه به بعضى حيوانات چشمى داده است كه زير برف را مى‏ينند. خيلى از شما خلبان هستيد. گاهى اوقات با يك غبار و يك مه قدرت نشستن نداريد. همين طور بايد در هوا باشيد تا ببينيد هوا چطور مى‏شود؟ ولى گاهى اوقات حيوان زير برف و خاك را مى‏بيند. قرآن مى‏گويد: «مَنْطِقَ الطَّيْرِ» نمل/16 يعنى پرنده حرف مى‏زند. قرآن مى‏گويد: مورچه حرف مى‏زند. ما نمى‏فهميم چه خبر است. در عالم خبرهاى بسيارى هست. اجمالاً خداى هستى به ما گفته اگر تو بنده خوب من باشى، وقت گناه خودت را كنترل كنى. بينشى به تو مى‏دهم كه آنجايى كه سر همه كلاه مى‏رود، سر تو كلاه نرود. «وَ إِنْ عُدْتُمْ عُدْنا» اسراء/8 شما خوب شويد ما خوب مى‏شويم. راه دور نرويم. همين ملت ايران. از سال 57 كه دور امام را گرفتيم البته عده‏اى از 42 گرفتند و عده‏اى از 43 و بعد ذره ذره «وَ رَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ في‏ دينِ اللَّهِ أَفْواجاً» نصر/2 گروه گروه به امام ملحق شدند. وقتى كه كاملاً ملت به امام ملحق شد، سال 56 بود كه از شاه خسته شدند و گفتند مرگ بر شاه و كم كم از شاه جدا شدند و آمدند دور امام. ما از سال 56 حساب مى‏كنيم. 56 تا 1367، حدود ده سال است، تا 1368، دوازده سال است. اين ده دوازده سال كه دور امام بوديم. جدايى از طاغوت و بودن دور امام به چه چيز رسيديم. به وحدت رسيديم. به جرأت رسيديم. به ابتكار رسيديم. اينها خيلى است. شما هوانيروز با فرماندهى بيش از سيصد هزار ساعت پرواز كرديد. جرأت رفتن در دل دشمن. ابتكار، خلاقيت. به محبوبيت رسيديم. كسى قبلاً ما دوست نداشت. الان دنيا ما را دوست دارد. به اين. . . . كه گاهى احضار مى‏شوند و مى‏آيند و مى‏روند كار نداشته باشيد. به دولتها كار نداشته باشيد. به دولتها كار نداشته باشيد مردم در دنيا ما را دوست دارند محبوبيت در دنيا داريم در دل دشمن وحشت انداختيم. اگر الان به رئيس جمهور آمريكا بگويند دويست رئيس جمهور به آمريكا مى‏آيند، نگران نيست. اما اگر بگويند دويست جوان از ايران آمده‏اند، مى‏گويد: بله تمام سازمان اطلاعاتش را بسيج مى‏كند كه اين دويست ايرانى آمده‏اند چه كنند، اين وحشت انداختن در دل كفر ارزش است. اصولاً دين ما مى‏گويد: بايد در دل كفار وحضت بيندازيد. حضرت موسى به كافرى چنان مشت زد كه همان جا افتاد و مرد. قرآن مى‏گويد: فوكزه يعنى او را با مشت زد. نمى‏دانم چگونه زده است. بالاخره قرآن مى‏گويد: «فَوَكَزَهُ مُوسى‏ فَقَضى‏» قصص/15 يعنى يك مشت زد و او با همان يك مشت مرد. آيه قرآن است. يا حضرت ابراهيم تبر داشت. مشت داشتند، تبر داشتند. چطور رسيديم به اين كه در دل دشمنان وحشت بيندازيم. منصور دوانيقى يك روز آمد و به زمين لگد مى‏كوبيد و مى‏گفت اين امام صادق يك استخوان است در گلوى من. نمى‏توانم پايين بدهم و نه مى‏توانم بالا بياورم و الان جمهورى اسلامى نسبت به بسيارى از كشورها استخوان شده است و استخوان بودن خيلى بهتر از اين است كه آدم حلوا باشد و هر ابرقدرتى بتواند او را ببلعد. ما زمان شاه حلوا بوديم. موم در دست بوديم. بالاخره به چيزهايى رسيديم. خدا به وعده هايش وفا كرده است. «فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ» آل عمران/103 دلهايمان باهم مهربان شد. مگر مى‏شد زمان شاه من بيايم در ارتش. ما يك فاميل ارتشى داشتيم. يك دفعه كه مى‏خواستيم به خانه‏اش برويم عمامه خود را برداشتيم. چون مى‏گفت: من مى‏ترسم. خانه ما زير نظر است. اگر شما خانه ما مى‏آمدى شما را مى‏گرفتند. من و شما جرأت نداشتيم نزديك هم باشيم و خانه همديگر برويم. به الفت رسيديم. به جرأت رسيديم. به ابتكار رسيديم. به محبوبيت ميان ملتها رسيديم. به وحشت انداختن در دل كفار رسيديم. مسأله حمايت مردم مسأله مهمى است تا حتى روزهاى آخر جنگ، اين طور كه به من گفتند، در كاشان، شهر خود ما. بيش از 4 كيلو طلا در شهر ما دادند كه ديگر جنگ تمام شده و آتش بس شده است. اين حمايت مردم از سخاوت كه نيست. گاهى مى‏بينى براى پنج زار دو ساعت دعوا مى‏كنند. از اين سمت بازار به آن سمت مى‏روند كه اگر چيزى مى‏خواهند بخرند، ارزانتر بخرند. اما در عين حال كه بچه ايشان وقتى يك تومان مى‏خواهد به او پنج زار مى‏دهند و گاهى براى چيزهاى جزيى چانه مى‏زنند اما حمايت مردم خيلى جالب بود. از خون دادن تا گوشواره دادن اين يك رشد بود. الهاماتى كه به ما رسيد. بسيارى از چيزها به ذهن ما نمى‏رسيد. امدادهاى غيبى كه به ما رسيد. اگر امروز در اين جلسه بحث مى‏كنم كه خدا وعده مى‏دهد يك وقت كسى نگويد پس كجاست؟ مى‏دانى لپه كيلويى چند شده است. مى‏دانى سكه و دلار و پيكان و كرايه خانه چقدر شده است و حقوق كم است. همه را مى‏دانم اما شما ضعفها و گرانيها را يك جا بنويس. به چيزهايى هم كه رسيده‏ايم، يك جا بنويس. جمع و تفريق كن. با مشكلاتى درگير هستيم و به كمالاتى هم رسيده‏ايم و اين كمالات مهم هستند. خدا مرحوم طالقانى را رحمت كند. مى‏گفت: اگر گربه را در يك قفس بگذارند و دايم و مرتب برايش گوشت بيندازند باز مى‏آيد صدا در مى‏آورد مى‏خواهد بيرون بيايد. هر نوع گوشت به او بدهى باز هم صدا مى‏كند. مى‏گوييم گربه اگر بيرون بيايى در محاصره اقتصادى قرار مى‏گيرى و ديگر گوشتى نيست و بايد در كوچه‏ها كاغذ بخورى. امسال كاغذ هم گران شد. بايد نايلون بخرى. نايلون هم گران شد. بايد در خاكروبه‏ها بگردى چيزى گير تو نمى‏آيد. بگير و گوشت را در اين قفس بخور. باز صدا در مى‏آورد يعنى اين گربه طرفدار آزادى است. مى‏گويد: اگر آزاد شوم و گرسنه بمانم به اين كه تو در اين قفس به من گوشت بدهى، شرف دارد. ما به يك آزادى رسيديم و اين نعمت آزادى، نعمت مهمى است. «إِذْ كُنْتُمْ قَليلاً فَكَثَّرَكُمْ» اعراف/86 قرآن مى‏گويد: يادتان نرود كم بوديد. حزب اللهى‏ها چند نفر بودند. الان مثلاً ما چقدر خلبان حزب اللهى داريم. از زمان شاه تا كنون چه رشدهاى انقلابى، ابتكارى و از اين قبيل داشتيم. الان اگر فرمانده نيروى هوايى يا زمينى، هركدام بيايند و بگويند آقا ما خون مى‏خواهيم در تمام مساجد شهر و روستا آستينها را بالا مى‏زنند و خون مى‏دهند ولى اگر شما زمان شاه خون مى‏خواستيد و ما هم همين طور كسى به ما خون نمى‏داد. به هر حال به چيزهايى رسيده‏ايم. خدا گفته بود: «إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ» محمد/7 شما بياييد در خط من، به شما كمك مى‏كنم. تفرقه شما را به وحدت، ترستان را به جرأت، خنگى‏ها و بى تفاوتى‏ها به ابتكار، بى اعتناييها را به محبوبيت، موم بودن شما را تبديل تيغ مى‏كنم در گلوى دشمن. مردم از شما به خواستم حمايت مى‏كنند. خودم به شما الهام مى‏كنم كه چه كنيد. امدادهاى غيبى را بر شما سرازير مى‏كنم. . به اين وعده‏ها رسيده‏ايم. حالا كه رسيده‏ايم بنشينيم و ببينيم خدا ديگر چه وعده هايى داده است. تازه اينها وعده‏هاى دنيايى است. برادرانى كه در جنگها شيرين كارى كرديد اين تازه براى دنياست. حالا اين مشكلات گرانى و تورم را ان شاء الله مسؤولين بايد سعى كنند حل كنند ولى اين چيزى نيست. ببينيم به چه چيزهايى رسيده‏ايم. اين تازه دنياست. يعنى اينهايى كه گفتم براى دنياست اما به سراغ آخرت برويم. آخرت چه؟ در دنيا مريض مى‏شويم. قرآن مى‏گويد: «دارِ السَّلامِ» يونس/25 در بهشت ديگر مريضى نيست. در دنيا خسته مى‏شويد. قرآن مى‏گويد: «لا يَمَسُّنا فيها نَصَبٌ» فاطر/35 در آنجا خستگى نيست. در دنيا كينه هست. قرآن مى‏گويد: «وَ نَزَعْنا ما في‏ صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ» حجر/47 در آنجا هيچ كينه‏اى نيست. در دنيا به هم ياوه مى‏گويند. قرآن مى‏گويد: «لا يَسْمَعُونَ فيها لَغْواً وَ لا تَأْثيماً» واقعه/25 آنجا ياوه شنيده نمى‏شود. در دنيا ترس هست. قرآن مى‏گويد: «لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ» بقره/277 آنجا حزن و ترسى نيست. دنيا زودگذر است. خوب كه لذت بردى، بايد برخيزى و بروى. تا مى‏روى بگويى زنده باد، مرده باد شروع مى‏شود. تا جوانى هست پشت سرش هم پيرى است. تا مى‏روى گل بچينى در كنارش خارى هم به دستت مى‏رود. قرآن مى‏گويد: در عوض آنجا «خالِدينَ فيها» آل عمران/15 آنجا به جاى لعنت كردن و فحش دادن قرآن مى‏گويد: «إِلاَّ قيلاً سَلاماً سَلاماً» واقعه/26 در اينجا گاهى آدم مى‏خواهد ازدواج كند، يا پول ندارد يا خانه ندارد يا وام ندارد. همسر گرفتن مشكل است. آنجا مى‏گويد: «وَ أَزْواجٌ مُطَهَّرَةٌ» آل عمران/15 همسران پاك. مسائل دنيايش را روى تخته نوشتم اما آن دارالسلامش مانده است. چيزى نيست. به سراغ وعده‏هاى خداوند برويم. خداوند وعده داده است: «إِنَّ اللَّهَ يُدافِعُ عَنِ الَّذينَ آمَنُوا» حج/38 خداوند دفاع مى‏كند. شما در طول تاريخ ببينيد. خدا از مؤمنين دفاع مى‏كند. قبر يكى از اولياء خدا مخفى نيست ولى قبر بسيارى از شاه‏ها مشخص نيست. اين دفاع خداست. ممكن است يك جا يك حزب اللهى، يك مرد خدا شهيد شود اما خداوند او را جايى نگه مى‏دارد. بعداً دلهايى به سويش كشيده مى‏شوند. خوبى به ناحق كه ريخته مى‏شود، بعد مى‏بينى مردم از در و ديوار مى‏ريزند. ما در كاشان يك جا داريم بنام مشهد اردهال. فرزند امام باقر آنجاست. ما چند امامزاده بسيار معتبر داريم. يكى در مشهد اردهال كاشان است. سالى يك روز تمام مردم به جوش مى آيند. اصلاً آدم نمى‏داند به چه دليل ‏ولى دليلش اين است كه حركت اين امامزاده، نظير حركت امام حسين بوده است. يعنى البته متأسفانه مردم كاشان و اطرافش از ايشان دعوت كرده و بعد هم ايشان را كشته‏اند. مثل مردم كوفه. البته بعضى از آنها. بعضى از اطراف كاشان به امام باقر نوشته‏اند كه ما اينجا شيعيانى هستيم ولى آقا نداريم. شما يك نماينده بفرست. ايشان هم پسر خودش را فرستاده. بعد هم در اطراف كاشان و روستاهايش جنگ و درگيرى شده است و بالاخره اين امامزاده را تكه تكه كرده‏اند. يعنى سرنوشت اين امامزاده درست نظير سرنوشت امام حسين بوده و بعد هم از روستايى ديگر، با بيل و كلنگ مى‏آيند. مثل قوم بنى اسد اين آقا را دفن مى‏كنند. آن وقت هر سال آنجا مراسمى است كه آدم وقتى جمعيت را مى‏بيند، متحير مى‏شود. اگر جايى خون مظلومى ريخته شود بعد هزار سال خونها را به جوش مى‏آورد. با تبليغ و هيچ چيز هم نمى‏شود جلويش را گرفت. ما نبايد وقتى به عكسهاى شهدا در اطراف خود نگاه مى‏كنيم حساب كنيم كه جنگ تمام شد. شهدا و خانواده‏هاى شهدا ديگر نقشى ندارند. زمانى خواهد آمد كه اين بهشت زهرا زيارتگاه خواهد شد چون هميشه اين طور است بسيارى از كلمات حق حضرت موسى الان روشن مى‏شود. گرچه او در زمانش تحت تعقيب بود نمى‏شود خون حقى ريخته شود و پايمال شود و لذا داريم هر جا ساختمانى مسجد مى‏شود، معلوم مى‏شود خون مظلومى در آن زمين ريخته شده است. خدا وعده داده است. «إِنَّ اللَّهَ يُدافِعُ عَنِ الَّذينَ آمَنُوا» خدا از مؤمنين دفاع مى‏كند. آرامش. «هُوَ الَّذي أَنْزَلَ السَّكينَةَ في‏ قُلُوبِ الْمُؤْمِنينَ» فتح/4 خدا وعده داده است كه اگر شما مؤمن بودى آرامشى به تو خواهيم داد. آرامشى كه هيچ جا نيست. دانشگاهها براى دنيا آرامش نياوردند. هر كشورى دانشگاه بيشترى دارد، مواد مخدر و قرص خواب و آمار روانى بيشترى دارد. علم به آدم آرامش نمى‏دهد. گاهى وقتها آدم مى‏گويد: اگر ليسانس يا فوق ليسانس بگيرم آرامشى پيدا مى‏كنم. علم و پول به آدم آرامش نمى‏دهند. آمار خودكشى در خانواده‏هاى مرفه بيش از خانواده‏هاى ديگر است. ما آدم داريم كه از فقر خودكشى مى‏كند ولى بيش از آنها كه در فقر خودكشى مى‏كنند، از خانواده‏هاى مرفه خودكشى مى‏كنند. آرامش نيست. قرآن مى‏گويد خدا به شما وعده مى‏دهد كه اگر بياييد سمت خدا، خدا به شما آرامش مى‏دهد كه «لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ» بقره/277 نمى‏ترسيد. «وَ لا يَخْشَوْنَ أَحَداً» احزاب/39، «لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ» مائده/54 آرام آرام هستيد. «لا تَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ» حديد/23 به شما چيزى دادند، لذت نمى‏بريد. چيزى از دستتان رفت، غصه نمى‏خوريد. رزمندگان ما در شب عمليات كه فردايش مى‏خواستند به خط مقدم بروند آرامش داشتند. چند عمليات را كه ما كنار رزمنده‏ها به عنوان تماشاچى بوديم. ما كه متأسفانه اهل رزم نبوديم، شب عمليات غذا را مى‏خوردند و راحت و وقتى هم كه مى‏خواستند به خط مقدم بروند مثل اين كه به حجره عروس مى‏رفتند. هرچه نگاه مى‏كردى! آيا پول او را راه انداخته است؟ وعده پست و مقام به او داده‏اند. پول، تلويزيون رنگى، چرخ خياطى يا ماشين لباسشويى. اصلاً به ريش كل دنيا مى‏خنديد. چنان نقل و نباتى تقسيم مى‏كردند. چنان شوخيهايى مى‏كردند. اين آرامش را در هيچ يك از دانشكده‏هاى روانشناسى شرق و غرب قابل تحليل نيست كه اين بچه ايكه فردا مى‏خواهد شهيد شود چرا اينقدر خوش است. اين طور هم نبود كه بگويى كلاه سرشان رفته است. آگاه بودند از سال چهارم دانشكده آمده بود براى اينكه به خط مقدم برود. اين طور نيست كه بگوييم اينها چيزى نمى‏فهمند. بسيجى و سربازانى كه داوطلبانه مى‏رفتند، آگاهانه مى‏رفتند. يك سؤال: اين آرامش اينها از كجاست؟ قشنگ هم مى‏خوابد. ما داشتيم كه گفتند چهل دقيقه ديگر ماشين مى‏آيد شما را به خط مقدم ببرد و در خط هم جنگ بود. گفتند: در چهل دقيقه مى‏توانيم دو گيم واليبال بازى كنيم و بازى كردند. من كنار تو ايستادم و هر چه فكر كردم، ديدم اصلاً نمى‏دانم اين بچه. . . هست يا نيست. با آرامش خاصى مشغول بازى است. اين آرامش از كجاست؟ وعده خداست. آدم هم هست سى و سه پارچه زندگى او فراهم است. متأسفانه بعضى از خواهران و برادران هستند مى‏گويند اين زندگى نكبت بار اعصاب ما را خرد كرده است. مگر چيست؟ يكى از اجناس خانه‏اش نيست مى‏گويد: اعصاب من خرد است. اين 6 بشقاب را هرطور كنار هم مى‏گذارم گلهايشان يك شكل نيست. آدم كه از خدا جدا شد، اگر كفشش تابه تا شود، روانى مى‏شود. آدم داريم اگر ساعت مچى و حلقه طلايش گم شود، روانى مى‏شود ولى خدا وعده داده است و گفته اگر ايمان داشته باشى، آرامشى به تو مى‏دهم كه در حساسترين خطرات و خبرها من دلت را نگه مى‏دارم. پيغمبر با رفيق غارش داخل غار شده‏اند و تار عنكبوت جلوى در غار تنيده شده است. تمام كفار بسيج شدند و جايزه تعيين كردند براى كسى كه پيغمبر را پيدا كند. حافظ پيغمبر تار عنكبوت است. آن رفيق غار پيغمبر مى‏لرزيد. پيغمبر به او مى‏گفت: بابا «لا تَخَفْ» طه/21 آبروى مرا ريختى. «لا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنا» توبه/40 خدا با ماست حفظ مى‏كند. مى‏گفت: بابا اين تار عنكبوت چيزى نيست. فوتش كنى مى‏ريزد. بابا خدا گفته است حفظ مى‏كنم. اگر او بخواهد با تار عنكبوت هم حفظ مى‏كند. نترس آيه قرآن مى‏گويد اينها را. به هر حال خدا به آرامش وعده داده است. «وَ إِنْ يُرِدْكَ بِخَيْرٍ فَلا رَادَّ لِفَضْلِهِ» يونس/107 اگر دا برايت خير بخواهد هيچ كس نمى‏تواند رد كند. بياييم و كارهايمان را به خدا واگذار كنيم. گاهى خود ما براى خودمان برنامه ريزيهايى مى‏كنيم. برنامه ريزيهاى الكى. البته انسان بايد براى خودش برنامه ريزى بكند اما نه در آن حد كه به آرزوهاى طولانى و درازى برسد. اگر خدا بخواهد به تو خير بدهد «فَلا رَادَّ لِفَضْلِهِ» چه كسى مى‏تواند فضل خدا را رد كند.

قرآن مى‏فرمايد: «وَ كانَ حَقًّا عَلَيْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنينَ» روم/47، «كانَ» يعنى از قديم بوده است يعنى برنامه هميشگى خدا بوده است كه مؤمنين را يارى كند. گا هى انسان موقتاً بايد لت و پار شود، امام حسين عليه السلام موقتاً شهيد شد اما نام و هدف و آثارش، نمى‏دانم سوريه رفته‏ايد يا نه. شام رفتيد يا نه. يك مقايسه كنيد بين قبر معاويه كه حكومت شام در دستش بود و قبر رقيه، دختر 3 ساله. پدر دختر سه ساله را شهيد كردند و او را آوردند در خرابه شام و سر بابا را به او نشان دادند. ظرفيتش تمام شد و فشار روحى و سكت و بچه دق كرد و مرد. در اينجاها آدم مى‏فهمد كه «وَ كانَ حَقًّا عَلَيْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنينَ» يعنى چه؟ «أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ» انبياء/105 خدا به مؤمنين وعده داده كه كره زمين را خواهند گرفت. برادران اين جمهورى اسلامى ما يك ماكت است. خدا چند چيز را گفته انجام مى‏دهم، نمونه هايش را انجام داده است. 1 – طاغوتها را مى‏شكنم. اين وعده خداست. طاغوت در ايان شكست. اگر اينجا طاغوت شكست پس مى‏شود طاغوتها بشكند. 2 – طبقه 12 را بالا مى‏آوريم. به مستضعفين قدرت مى‏دهيم. وقتى در ايران مستضعفين قدرت پيدا كردند، پيداست مستضعفين در جهان هم مى‏توانند قدرت پيدا كنند. قانون الهى بايد اجرا شود. اگر خبرگان ما قانون مجلس شوراى اسلامى را چك مى‏كنند كه خلاف اسلام نباشد اگر قانون اسلامى جايى تصويب مى‏شود، پس مى‏شود در دنيا هم تصويب شود. يعنى ما مى‏توانيم حركتهايى را كه در ايران مى‏شود در كل جهان ببينيم. رهبر عادل را در جهان حاكم مى‏كنيم. حضرت مهدى سلام الله عليه اگر در يك گوشه كره زمين حضرت امام رضوان الله تعالى حاكم شد، بعد از امام، مجتهد و عادلى چون حضرت آيت الله خامنه‏اى حاكم شد. اگر بنا شد گوشه‏اى از كره زمين رهبر عادل باشد پس مى‏شود جهان رهبر عادل داشته باشد. اگر(تكرار مطالب) جمهورى اسلامى ما مسائل مطرح كلى را كه نمى‏دانستيم مى‏شود يا نمى‏شود محقق ساخت. خدا گفته است: «أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ» يعنى كل زمين، كل زمين به دست افراد صالح خواهد افتاد. قبل از جمهورى اسلامى مى‏گفتيم مى‏شود يا نمى‏شود. اگر بنا شد گوشه‏اى عبد صالح حاكم شد، بقيه جاها هم مى‏شود. يك گوشه مستضعف حاكم شد بقيه جاها هم مى‏شود. مشت نمونه خروار است.

قرآن مى‏فرمايد: «وَ إِنْ تَصْبِرُوا وَ تَتَّقُوا لا يَضُرُّكُمْ كَيْدُهُمْ شَيْئاً» آل عمران/120 اگر شما اهل صبر باشيد و تقوا داشته باشيد نقشه‏ها شما نمى‏دانيد سعودى چقدر پول خرج مى‏كند. بخش وسيعى از درآمد نفت حجاز مربوط به تبليغات وهابيت است. ديوانه وار پول خرج مى‏كنند و كل پولى هم كه خرج مى‏كنند براى اين است كه ثابت كنند خليفه رسول الله و اسلام اصلى، اسلام آل سعود است. اصلاً كل آن همين است. قرآن چاپ مى‏كنند كشتى كشتى. مساجدى در پاكستان، تركيه، اردن و در مصر مى‏سازند. مثلاً در بعضى كشورهاى آفريقايى، صعودى مساجدى ساخته چند هزار متر. مهمترين مسجد ما مسجد اعظم قم است. مساجدى ساخته اين صعودى به مراتب از مسجد اعظم بزرگتر. ديوانه وار پول خرج مى‏كند. اما قرآن مى‏گويد: «وَ إِنْ تَصْبِرُوا وَ تَتَّقُوا لا يَضُرُّكُمْ كَيْدُهُمْ شَيْئاً» شما اگر در خط خدا باشيد همه نقشه‏ها نقش بر آب مى‏شود. ‌ام يك مرتبه فتوا مى‏دهد. «باسمه تعالى، سلمان رشدى بايد اعدام شود و كسى كه در اين راه كشته شود شهيد است و السلام» اين فتواى امام كارى كرد كه تمام عزتى را كه او با پولش مى‏خواست درست كند، با يك خودكار ده تومانى. امام يك جمله مى‏نويسد شايد چند ريال و با آن يك جمله نشان مى‏دهد، انسانى كه دلش براى اسلام مى‏سوزد، انسانى كه غيرت دارد، اسلامى كه شهامت دارد و جرأت مى‏دهد، اسلامى كه در لندن راهپيمايى چند هزار نفرى راه مى‏اندازد، اسلامى كه سلمان رشدى را مثل موش در سوراخ مى‏كند، اسلامى كه به ابرقدرتها هشدار مى‏دهد، همان خودكارى است كه دست اسلام متقين است. آقا وهابيت گرفت. كجا را گرفت؟ مگر فهد مى‏تواند جايى را بگيرد؟

يك پخ كنى همه مى‏ترسند. قليان خودشان را هم با ذغال برقى مى‏كشند. حال آماده كردن ذغال را هم ندارند. آنها چه دارند؟ يك خرپولى هستند كه دائم اسكناس چاپ مى‏كنند و هى كتاب چاپ مى‏كنند و مسجد مى‏سازند. الحمد لله اگر ما در خط اسلام باشيم اسلام ناب محمدى اينها را وعده داده است. قرآن بخوانم وعده داده كه از ديوانه وار پول خرج كردن آل سعود نترسيد. كلماتى داريم بعد مى‏فرمايد: «وَ اللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَظيمٍ» آل عمران/174 خدا فضلش را به شما خواهد داد. «تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ» فصلت/30 كسانى كه ثابت قدم بمانند «إِنَّ الَّذينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَة» فصلت/30 برادران حرفم تمام شد. خيلى از شما. يا همه شما خيلى است. هوانيروز در جنگ بيش از سيصد هزار ساعت پرواز كرده است. در جنگ سيصد هزار ساعت خيلى است. اين همنه تعمير و ابتكار و جرأت كه خود را به آب و آتش زديد منتهى الان بايد حفظ كرد. اصولاً حفظ چيزى از خودش مشكل‏تر است. يك قالى را 9 ماهه، يك ساله مى‏بافند. يك لحظه غافل شوى، آتش قليان قالى را مى‏سوزاند و دزد مى‏برد. زايمان موقت است بچه دارى طول مى‏كشد. ازدواج موقت است زن دارى و شوهردارى طول مى‏كشد. هميشه حفظ و اداره يك چيز از توليدش سخت‏تر است. بايد مواظب باشيم، حوادث، مشكلات روزمره، سختيها و فشارها، اينها نكند وقتى قداست و نعماتى را كه خدا به ما داده است. (برشمردن نعمات). اينها وقتى با لپه و سيب زمينى قاطى نشود. چيزهاى خوبى گرفتيم. سختي‌هايى هم داريم. كرايه خانه و همه اينها كه مى‏گوييد درست است. من مشكلات جمهورى و مردم را مثل «قُلْ هُوَ الله» حفظ هستم ولى اين مشكلات نبايد باعث شود ما آن چيزى را كه گرفته‏ايم فراموش كنيم. شهدا را فراموش كنيم. مفقودين را فراموش كنيم. معلولين و اسرا و اهداف و وصيت نامه امام را فراموش كنيم چون هميشه بايد آن روحيه را در خود حفظ كنيم تا خداوند به بقيه وعده هايش هم وفا كند.

خدايا لطف خود را بر ملت ايران ادامه بده. مشكلات مالى و اقتصادى ما را حل بفرما. روز به روز وحدت و ابتكار و محبوبيت ما، بر وحشت انداختن در دل طاغوت بيفزا. به ما توفيق بده طورى حركت كنيم تا به تمام جملات وصيت نامه امام عمل كنيم. روح امام و شهدا را از ما راضى بفرما. لطفى را كه به امام براى اداره مملكت كردى، به آيت الله خامنه‏اى عطا بفرما.

«والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته»