از وقتی احمدی نژاد آمده حجاب ها کنار رفته!

به نام حضرت حق

می گفت: از وقتی احمدی نژاد آمده حجاب ها کنار رفته؛ هم حجاب زنان هم حجاب زبان …

می گفت: احمدی نژاد که آمد گفت: «همه ی کارهای امام (ره) و شهدا و دیگران از اول انقلاب اشتباه بوده و من درست می گویم.»

راستی عید هم فرصت خوبی برای ((تزاورقوا تلاقو)) است که برخورد ها را زیاد می کند، که دید ها و بازدیدها را زیاد می کند، که آمدن و رفتن ها  را به دنبال دارد و به دنبال آن اختلاف نظرها مطرح می شود و اگر انسان همراه کینه ها و عقده ها و بت هایش نباشد درس می گیرد.

که از این درس هاست که آدم ساخته می شود که ((او ققنی علی مراکز اضطراری))

این که انسان نواقصش را بفهمد. کمی هایش را بفهمد، کاستی ها و نقطه ی ضعف هایش را بفهمد. مراکز اضطرارش را بفهمد . بفهمد امروز چه می گوید که این را که می گوید برای خداست یا برای خودش. که اگر برای خداست آینده اش و نتیجه اش هر چه باشد او کفیل است و آنچه برای خود بیان می کند، روزی یقه اش را می گیرد.

در هجمه ی حرفهایش گفتم: آدم ها در بیان عقایدشان، در بیان حرف هایشان سه دسته اند. بعضی ها صدق کلامشان همراه صدق بیانشان است. یعنی هم حرفِ خوب می زنند هم خوب حرف می زنند. که هم روش بیانشان درست است هم حرفشان درست است.

بعضی ها هم هستند که حرفشان درست است، یعنی صدق کلام دارند، اما بد حرف می زنند بد بیان می کنند، بد به زبان می آورند حرکاتشان، عصبانی شدنشان، خندیدنشان به درد نمی خورد.

بعضی ها هم که نه صدق کلام دارند نه صدق بیان. نه حرف خوب می زنند نه خوب حرف می زنند.

گفتم: شما باید هم حرفتان خوب و صحیح باشد هم خوب بیان کنید.

اول این که بگویید: چه کسی و کی این حجاب ها را کنار زد؟ چه کسی باعث کنار رفتنشان شد؟ و بگوید کنار رفتن کدام خوب است و کدام بد.

این که بگویید مراسم تبلیغات کارناوال گونه ی چه کسی صوت و کف و رقص دختران و پسران را در دانشگاه ها و مراسمات پایه گذاری کرد؟ این که بگویید این حجاب زنان یک شبه اینگونه شد؟ یک روز احمدی نژاد آمد و گفت از فردا زنان چادرها را کنار بگذارند، روسری ها را کوتاه کنند، رنگ ها را چهره ها را لباس ها را جذاب کنند و فردا همه اینطور به خیابان آمدند.

این صدق کلام و صدق بیان است. نه آنکه بی پروا حرف بزنی.

حجاب زبان را هم آن وقت که به نفعتان بود، آن وقت که تریبون ها که رسانه ها که روزنامه ها که منابر دستتان بود، آن وقت که صوت و کفتان مهار حرف های دیگران و مخالفینتان بود. آن وقت که تحقیرهاتان رمق کلام دیگران را می گرفت، آزادی بیان خوب بود که ما به تحقیر از شما آزادی بعد از بیان را می خواستیم.

آن موقع نبود حجاب زبان پسندیده بود. اما الان بد است.

راست هم می گفت، آنقدر از آن بنده ی خدا مطالبه کردند آنقدر مردم بازخواستش کرده بودند که دمارش را در آورده بودند و رمقش را گرفته بودند.

بیچاره خیال می کرد همه طرفدارشان شدند که هر جا نماینده شد که هر زمان نماینده شد رأی ها خواهد آورد. بنده ی خدا نمی دانست دنیا دو روی سکه دارد. نمی دانست اگر حرفش اگر کارش برای خدا نباشد که برای خودش باشد روزی به خودش بر می گردد به خودش می خورد.

فکر نمی کرد اگر روزی حرفی بزند روزی به کسی آزادی بدهد همین آزادی یقه اش را می گیرد که گلویش را می فشارد که از او مطالبه می کند.

گفتم این دو صدق را به همراه نداشتی. صدق دیگری را هم همراه نداشتی و آن صدق نقل قول است. که قول دیگری را هم خوب بیان نکردی، که حرف دیگری را که حرف آدم دیگری را همانگونه که بود بیان نکردی و تحریفش کردی و به گونه ای دیگر بیان کردی.

این احمدی نژاد بود که گفت همه ی کارهای امام خمینی (ره) و بعد از انقلاب همه اشتباه بود؟ احمدی نژاد امام (ره) را و عکس امام را مورد حمله قرار داد؟ احمدی نژاد بود که به ارزش ها، که به هدف ها، که به امیدهای امام (ره) هجوم برد؟

احمدی نژاد که شعارش، که هدفش عدالت بود نه اصلاحات. این را باید خوب بدانی که آن که قصدش و هدفش اصلاح کردن است از آنچه که هست گلایه دارد، که می خواهد اشتباهات را که بدی ها را و نواقص را اصلاح کند، که برطرفشان کند. نه آنکه به دنبال عدالت است. که عدالت ورای اصلاحات است. که نواقص را که بدی ها را و اشتباهات را تعدیل می کند. یعنی صاحب آن اشتباه را اگر مقصر است و معاند؛ مجازات می کند و حق را به محق می رساند.

اگر شعار عدالت یعنی نقص و اشتباه همه ی کارهای گذشته، اصلاحات هم همین معنا را می دهد که از آن هم فراتر است.

اما احمدی نژاد حرفش امام (ره) و رفتار و اعمال امام نبود که حرفش آنهایی بود که نواقصشان را پشت سر امام، پشت عکس هایشان با امام، پشت تمجیدهای امام پنهان می کردند.

حرفش عدالت بود که تویی که مسؤولی. مسؤولی که جواب بدهی نه اینکه هرچه خواستی انجام بدهی؛ که مسؤولی نه صاحب. این که تو اگر قصد مسؤولیت داری که قصد داری قدرتی به دست بگیری، باید صدق کلام و بیان و عمل داشته باشی. که نه فقط ماشینت، که خانه ات، که دارایی ات رشد کند و بزرگ شود که کارهایت باید افزوده شود و جواب پس دادن هایت.

که زندگیت باید شبیه همان امام باشد، که پشت سرش پنهان شدی، نه آنکه قدرتی بیابی و سرمایه ای به جیب بریزی.

نه اینکه از قدرت برای خودت استفاده کنی، این شعار عدالت است که خوب هم پیش رفته، این شعار عدالت است که دستگاه قضا، تو را که به حکم شعار دادن در خیابان گرفته به بهانه ی خرید لباس رهایت نکند. احقاق این عدالت است که تو مثل من در مقابل قانون پاسخگو باشی، نه این که فریاد قانون مداریت گوش خلق را پاره کند و حنجره ات را پاره کند. و از آن طرف مسجدها و منزل ها و خیابان ها و سطل آشغال ها را به آتش بکشی. این تحقق عدالت است که تویی که رفیق خاتمی ها و موسوی ها هستی که خود آنها هستی بیشتر از من مؤاخذه شوی، که تو را از خواصمی دانند و مرا از عوام. این صدق فعل است که تو صدق فعل هم نداری، که قولت با فعلت نمی خواند که می گویی قانونمداری و خود قانون گریزی به همراه داری.

این ها از همان صداقت توست که نشأت می گیرد. این رأی نیاوردن هایت این گلایه ها و دست و پا زدن هایت از اینجاست که تو صدق نداری، که مردم دروغ گویی تو را دیده اند که نواقصت را دیده اند، که حرف های عمل نشده و عمل های خلاف حرفت را دیده اند.

این است که ترکت کرده اند و گلایه ها را آورده اند و تو خیال می کنی احمدی نژاد حجاب زبان ها را برده که این برای تو سخت آمده که تحملش برایت سخت آمده که نَفَست را گرفته و امانت نداده است. اینجاست که ((الهی او قفتی علی مراکز اضطراری)) خدایا مرا به مراکز نقص و به نواقص و نقاط ضعفم واقف کن. که قدرت که ثروت که جاه که موقعیت اجتماعی که میز، مرا نگیرد که دستم را نگیرد که پایم را بند زمین نکند. که نَفَسم را به شماره نیاندازد که به آنها وابسته شوم. که اگر از من بگیرند جلوی من را بگیرند دست و پا بزنم و فریاد بکشم.

خدایا مرا از این ها بزرگ تر کن. از این ها من را بالاتر ببر. دلم را بزرگ و ظرفم را و ظرفیتم را بیشتر کن.که فقط برای تو باشم نه برای خودم. که حرفم که عملم که فعلم که تقریرم فقط برای تو باشد. نه برای خودم که روزی یقه ام را بگیرند و مؤاخذه ام کنند که تو برای خودت کار کردی نه برای خدا…