شهید زین الدین خیلی کم در مقر می ماند. شناسایی ها را خودش شخصاً انجام می داد و معبرها را چک می کرد. بعضی وقتها به من می گفت: شما نیا. می گفتم چرا؟ می گفت: «من که می روم، اجازه دارم که می روم. اگر می خواهی بیایی، باید از آقا محسن اجازه بگیری. چون مسؤولیت داری و ممکن است آسیب ببینی.»
همیشه می گفت: «گردانی که می خواهم به معبر بفرستم، اول خودم باید از آن مطمئن شوم.» اگر می دید معبر خطرناکی است، اجازه عبور گردان را نمی دادند.(3)
