مجله امان شماره 17 .:::. مقالات
فرصت‌ها را غنيمت شمار
اي عزيز! مطالعه كنندة اين اوراق! عبرت كن از حال اين نويسنده كه اكنون در زير خاك … است و …؛ تو ملتفت خود باش كه نيز روزي مثل مايي و خودت نمي‌داني آن چه روز است؛ شايد الان كه مشغول قرائتي؛ باشد، اگر تعللي كني، فرصت از دست مي‌رود.
اي برادر من! اين امور را تعويق نينداز كه تعويق انداختني نيست. چقدر آدم‌هاي صحيح و سالم، با موت ناگهاني از اين دنيا رفتند و ندانيم عاقبت آن‌ها چيست! پس فرصت را از دست مده و يك دم را غنيمت شمار كه كار خيلي اهميت دارد و سفر خيلي خطرناك است. دستت از اين عالم كه مزرعة آخرت است، اگر كوتاه شد، ديگر كار گذشته است و اصلاح مفاسد نفس را نتواني كرد؛ جز حسرت و حيرت و عذاب و مذلت نتيجه نبري. اولياي خدا آني راحت نبودند و از فكر اين سفر پر خوف و خطر بيرون نمي‌رفتند.
حالات علي بن الحسين عليه السلام امام معصوم حيرت‌انگيز است. ناله‌هاي امير المؤمنين عليه السلام ولي مطلق، بهت‌آور است. چه شده است كه ما اينطور غافليم؟ كي به ما اطمينان داده جز شيطان كه كارهاي ما را از امروز به فردا مي‌اندازد. مي‌خواهد اصحاب و انصار خود را زياد كند و ما را با خلق خود و در زمرة خود و اتباع خود محشور كند. هميشه آن ملعون امور آخرت را در نظر ما سهل و آسان جلوه دهد و ما را با وعدة رحمت خدا و شفاعت شافعين، از ياد خدا و اطاعت او غافل كند. ولي افسوس كه اين اشتهاي كاذب است و از دام‌هاي مكر و حيلة آن ملعون است. رحمت خدا الان به تو احاطه كرده: رحمت صحت و سلامت و حيات و امنيت و هدايت و عقل و فرصت و راهنمايي اصلاح نفس. در هزاران رحمت گوناگون حق تعالي غوطه‌وري و استفاده از آن نمي‌كني و اطاعت شيطان مي‌كني. اگر از اين رحمت‌ها در اين عالم استفاده نكني بدان كه در آن عالم نيز بي بهره هستي از رحمت‌هاي بي‌تناهي حق و از شفاعت شفيعان نيز محروم ماني. جلوه شفاعت شافعان در اين عالم، هدايت آن‌ها است و در آن عالم، باطن هدايت، شفاعت است. تو از هدايت اگر بي بهره شدي، از شفاعت بي بهره‌اي و به هر قدر هدايت شدي، شفاعت شوي.
شفاعت رسول اكرم صلي الله عليه و آله و سلم مثل رحمت حق، مطلق است. محل قابل بايد از او استفاده كند.
اگر خداي نخواسته شيطان با اين وسايل، ايمان را از چنگ تو ربود، ديگر قابليت رحمت و شفاعت نخواهي داشت. بلي، رحمت حق سرشار است در دو دنيا؛ تو اگر طالب رحمتي، چرا از اين رحمت‌هاي پياپي كه در اين عالم مرحمت فرموده و بذر رحمت‌هاي عوالم ديگر است برخوردار نمي‌شوي. اين همه انبيا و اوليا خدا تو را دعوت كردند. به خوان نعمت و مهمان خانه الهي، نپذيرفتني، و با يك وسوسه خناس و القاي شيطاني همه را كنار گذاشتي. محكمات كتاب خدا و متواترات احاديث انبيا و اوليا و ضروريات عقول عقلا و براهين قطعيه حكما را فداي خطرات شيطاني و هواهاي نفساني كردي. اي واي به حال من و تو از اين غفلت و كوري و كري و جهالت.[1]
ادامه دارد
[1] . چهل حديث، حضرت امام خميني رحمه الله عليه، ص150 و 151.
