آفتاب دوازدهم تیرِ سال ۱۳۶۷ هنوز به میانۀ آسمان نرسیده بود. ایرباسِ ایرانی به شماره IR۶۵۵ قرار بود ساعت ۱۰ صبح، بندرعباس را به مقصد دِبی ترک کند. کاپیتان رضاییان اما با ۱۷ دقیقه تاخیر، از باند بندرعباس تیکآف کرد. سقف ارتفاع پرواز، ۱۴ هزار پا(۴.۶ کیلومتری) و مدت آن ۲۸ دقیقه تعیین شده بود. اوج‌گیری تا ارتفاع ۱۲ هزار پایی با موفقت انجام شده. ایرباس هنوز درون مرزهای هوایی ایران بود که مرکز کنترل‌های هوایی ایران و امارات را از تصمیم خود برای صعود به ارتفاع ۱۴ هزار پایی مطلع کرد. لحظاتی بعد اما ایرباسِ ۳۰۰ ایران‌ایر با ۲۹۰ سرنشین ایرانی، اماراتی، یوگسلاوی، پاکستانی، هندی و ایتالیایی از صفحات رادار محو شد.
امریکایی‌ها بلافاصله بعد از این اتفاق اعلام کردند یک فروند جنگندۀ ایرانی را هدف قرار داده‌اند. «شلیک کن و فراموش کن» نوشتۀ خدیجه امیرخانی، این اتفاق دردناک را مورد کنکاش قرار داده است. این فاجعه چنان دردناک بود که هفتمین جنایتِ مرگ‌بارِ هوایی تاریخ نام گرفت. نویسنده در این کتاب تلاش کرده است که فاجعۀ انسانی را عملی از پیش طراحی شده و در راستانی اجبار ایران برای پذیرش قطع‌نامۀ ۵۹۸ سازمان ملل برای پایان دادن به جنگ قلمداد کند. «شلیک کن و فراموش کن» را مرکز اسناد انقلاب اسلامی، با شمارگان دو‌هزار و ۵۰۰ نسخه، ۲۷۶ صفحه، قطع رقعی و به بهای ۶۵هزار ریال به چاپ رسانده است.
منبع : رجانیوز
