ولادت امام رضا (ع) / خیال کن که غزالم بیا و ضامن من شو

شبیه مرغک زاری کز آشیانه بیفتد
جدا ز دامن مادر، به دام دانه بیفتد
ز نازکی، ز ندامت، ز بیم صبح قیامت
بدان نشان که شنیدی، سری به شانه بیفتد
به کار آنکه برون از بهشت گشته، عجب نیست
که در جهنم غربت به یاد خانه بیفتد
نشان گرفته دلم را کمان ابروی ماهی
خدای را که مبادا دل از نشانه بیفتد
دلم به کشتی کُربَت، به طوف لُجّه‌ی غربت
چو از کرانه‌ی تربت، به بی‌کرانه بیفتد
شوم چو ابر بهاران، ز جوشِ اشکِ چو باران
که دانه دانه برآید، که دانه دانه بیفتد
جهان دل است و تو جانی، نه بلکه جامِ جهانی
کَمِ سکندر و دارا، کز این فسانه بیفتد
خیال کن که غزالم بیا و ضامن من شو
بیا که آتش صیاد، از زبانه بیفتد
اَلا غریب خراسان، رضا مشو که بمیرم
مگر که مرغک زاری از آشیانه بیفتد…