شلمچه به معنای واقعی کلمه یه فضای معنوی خاصی داره.قدم به قدمش و جای جایش انگار شهیدی هست انگار مزاری هست و انگار مظلومانه شهید شده اند. یکی از کسانی که در اتوبوس ما بود و ظاهری متفاوت تر داشت هنگام برگشت دیدمش که با من فاصله ای چند متری داشت از وجناتش معلوم بود که تحولی در روح و روانش ایجاد شده بود . موقعی که از سردر ورودی خارج شد برگشت و دستش را بر روی سینه اش قرارداد و بعد هم زانو زد و سر به سجده گذاشت و خاک را بوسید.
یه کودک خردسال هم کفش هایش را کنده بود و در مسیر بدون کفش حرکت می کرد خیلی جالب و دلنشین بود…
