شب عملیات «کربلای5»، جلال را که یکی از «لات«های گردان بود، صدا کردم تا با شیرین‌کاری‌هایش رزمندگان را سرگرم کند، چرا که ساعت اجرای عملیات نسبت به آنچه طرح‌ریزی شده بود
جملات بالا بخشی از خاطرات محمد هادی جانشین گردان «المهدی» «لشکر10 سیدالشهدا (ع)» است.
وی در خاطره ای از نالیدن، خندیدن و رزمیدن رزمندگان در جریان عملیات «کربلای5» گفت: همه به خصوص نسل جوان فکر می کنند که رزمندگان همگی شب های عملیات مفاتیح زیر بغل داشتند و هر کدام با خود و خدایشان در گوشه ای خلوت می کردند؛ اگر چه این مساله بخش وسیعی از اخلاق و روحیه رزمندگان را تشکیل داده بود اما در شب عملیات «کربلای 5» این گونه نبود. در این عملیات قرار بود، گردان «المهدی»از سمت راست به «دژ شلمچه» نفوذ کند. اما عملیات نسبت به آنچه که طرح ریزی شده بود چند ساعت با تأخیر اجرا شد.
از همین رو رزمندگان گردان المهدی نیز باید با تأخیر وارد عمل می شدند. این مسئله باعث شده بود تا تاریکی شب موجب «کُپ» کردن بچه ها بشود و عملکردشان در عملیات تحت تأثیر این حالت روانی که نوعی ترس و شُک است، قرار بگیرد. در این بین یکی از لات های گردان را که اسم مولا علی (ع) شاهرگ وجودش را تشکیل داده بود، صدا کردم و به او پرسیدم: «جلال نمی خواهی کمی نمک بریزی؟ الان است که بچه ها کُپ کنند.» جلال ابتدا فکر کرد دارم با او شوخی می کنم و به من گفت: «ما را گرفته ای؟!» من بار دیگر به او گفتم :«نه کاملا جدی می گویم».
او که دید من به او دستور می دهم به من گفت: «پس به بچه ها چیزی بگو تا از من حرف شنوی داشته باشند.» برای همین من هم به بچه ها اعلام کردم: «هر کاری که جلال می گوید انجام دهید.»
در حالی که 50 متری دشمن موقعیت گرفته بودیم، جلال بلند شد و شروع به مزه ریختن کرد.دست می زد و می خواند: «تولد، تولد، تولدت مبارک، بیا شمعارو فوت کن که امشب زنده باشی» و از بچه ها می خواست که همگی آن را تکرار کنند. همین مسئله باعث شد که از حالت بحرانی خارج شویم و بچه ها روحیه بگیرند.
بهزاد عبدالکریم که بود؟
از دیگر ابعاد عملیات «کربلای 5» همان گونه که در ابتدای خاطراتم گفتم، رزم بچه ها در این عملیات بود. یادم می آید نوجوانی به اسم «بهزاد عبدالکریمی» در گردان ما بود.
او تک پسر خانواده بود و بسیار پافشاری می کرد که در عملیات شرکت کند. اما از آنجایی که قد و قواره اش به جبهه نمی خورد، به او گفتم: «تو به درد جبهه نمی خوری. پدرت چه کاره است؟» او سینه اش را سپر کرد و گفت: «پدرم نانواست.»
من هم گفتم: «برگرد پیش او کمک دستش باش.» اما بهزاد شروع به گریه کردن کرد و گفت: «من حضور در جبهه را از حضرت زهرا (س) خواسته ام» من که پافشاری او را دیدم با حضورش در بین بچه های گردان موافقت کردم. اما به همه سپرده بودم که شب عملیات او را در اردوگاه «کوثر» اهواز بگذاریم، اما این نقشه ما عملی نشد و او فهمید و همراه گردان در عملیات شرکت کرد.
به دلیل مواضعی که دشمن در منطقه دژ شلمچه ایجاد کرده بود، نفوذ به آن بسیار مشکل بود به گونه ای که هنگامی که ساعت 12 ظهر به نونی های این منطقه رسیدیم از سوی دشمن، بچه ها مورد هدف قرار می گرفتند. آنها فقط تا نصفه های نونی ها بالا می رفتند و مجروح می شدند. از آرپی جی زن ها خواستم تا موضع دشمن را هدف بگیرند اما هنگامی که برای شلیک گلوله سرشان را بالا می گرفتند، از پیشانی مورد هدف تیر قرار می گرفتند به گونه ای که کاسه سرشان جدا می شد. در این بین با افتادن یکی از آر پی جی زن ها، بهزاد، آر پی جی یکی از شهدا را برداشت و به سمت دشمن دوید.
او به قدری کوچک بود که کلاه آهنی به سرش گشاد بود و تا نزدیکی چشمانش آمده بود. وقتی که آرپی جی را به سمت موضع دشمن هدف گرفت یا زهرا گفت و گلوله را شلیک کرد. این گلوله در عین ناباوری به داخل سنگر رفت و منفجر شد و ما توانستیم پیش روی کنیم اما در همین حین خمپاره ای به سمت او آمد و دست راست او را از کتف قطع کرد.
(ایسنا)
