شهید علمدار بعد از اتمام جنگ در واحد طرح و عملیات لشکر 25 کربلا در ساری مشغول خدمت شد. او که از جانبازان شیمیایی جنگ تحمیلی بود چندین سال پس از جنگ و در سال 1375 بر اثر جراحت‌های شیمیایی به یاران شهیدش پیوست. دوستان و همرزمان شهید خاطره‌‌های بسیاری را در رابطه با او در “علمدار” نقل کرده‌‌اند که نشان دهنده ارتباط تنگاتنگ سید مجتبی علمدار، این مداح شهید با اهل بیت عصمت و طهارت(ع) و مجالس و هیأت‌های حضرت اباعبدالله الحسین(ع) است. یکی از همرمزان او در این رابطه نقل می‌کند:
شهید علمدار همیشه اخلاص عجیبی در کارهایش موج می‌زد. مهم‌ترین کاری که سید در میان دوستان باب کرد اخلاص در مداحی بود. به یکی از دوستان صمیمی او، که از ذاکران اهل بیت(ع) است، گفته بود: “هروقت وارد هیئت شدی و جمعیت زیاد آن، تو را به وجد آورد و احساس کردی که مردم به خاطر تو آمده‌اند، همان لحظه برو بیرون و مداحی نکن! زیرا عُجب و غرور انسان را نابود می‌کند.”
بارها دیده بودم که بعد از اتمام کار هیأت، ظرف‌ها را می‌شست. می‌گفت: “افتخارم این است که خادم عزاداران امام حسین(ع) باشم.” معمولا در هیأت‌ها برای مداح صندلی یا چیزی قرار می‌دهند تا در بالاترین جای مجلس بنشیند. بعد هم مجلس را آماده می‌کنند. موقع شروع مجلس یک نفر با ذکر صلوات، ورود مداح را خبر می‌دهد و مابقی مراسم. اما سید اصلا در قید و بند این برنامه‌ها نبود. همان پایین مجلس می‌نشست و می‌گفت: چراغ‌ها را خاموش کنند. بعد شروع می‌کرد به مداحی.
