به نام خدا
هر كس چهل روز اين دعا را بخواند از ياوران حضرت قائم(ع) خواهد بود و اگر پيش از ظهور آن حضرت بميرد، خداي تعالي او را زنده خواهد كرد، تا در ركاب آن جناب جهاد نمايد؛ و به شماره هر كلمه از آن هزار حسنه برايش نوشته ميشود، و هزار كار بد از او محو ميگردد.
حفظ و تقويت پيوند قلبي با امام عصر(ع) و تجديد دايمي عهد و پيمان با آن حضرت يكي از وظايف مهمي است كه هر شيعه منتظر در عصر غيبت بر عهده دارد. بدين معنا كه يك منتظر واقعي حضرت حجّت(ع) به رغم غيبت ظاهري آن حجّت الهي هرگز نبايد احساس كند كه در جامعه رها و بيمسئوليت رها شده و هيچ تكليفي نسبت به امام و مقتداي خود ندارد.
اين موضوع در روايات بسياري مورد تأكيد قرار گرفته كه از آن جمله روايتي است كه از امام محمّد باقر(ع) نقل شده است. آن حضرت در تفسير اين كلام خداي تعالي:
يا أيها الذين آمنوا اصبروا و صابروا و رابطوا و اتقوالله لعلكم تفلحون؛1
اي كساني كه ايمان آورده‌ايد، شكيبا باشيد و ديگران را به شكيبايي فرا خوانيد و مراقب و مواظب باشيد و از خدا بترسيد، باشد كه رستگار شويد.
مي‌فرمايد:
بر انجام واجبات صبر كنيد و با دشمنانتان پايداري كنيد، و پيوند خود را با امام منتظرتان مستحكم نماييد. 2
همچنين امام صادق(ع) در روايت ديگري كه در تفسير آيه مزبور رسيده است، مي‌فرمايد:
بر واجبات صبر كنيد و يكديگر را بر مصايب به صبر واداريد و خود را بر پيوند با امامان (و ياري آنها) ملتزم سازيد. 3
اينكه مي‌بينيم در روايتهاي متعدّدي، امامان ما، شيعيان خود را به تجديد عهد و بيعت با امام زمان خود سفارش كرده و از آنها خواستهاند كه در آغاز هر روز و حتّي بعد از هر نماز واجب، دعاي عهد بخوانند، همه نشان از اهميّت پيوند دايمي شيعيان با مقام عظماي ولايت و حجّت خدا دارد.
يكي از مشهورترين دعاهاي عهد، دعايي است كه مرحوم سيّد بن طاووس آن را در كتاب ارزشمند مصباحالزائر به نقل از امام صادق(ع) روايت كرده و در ابتداي آن آمده است كه:
هر كس چهل روز اين دعا را بخواند از ياوران حضرت قائم(ع) خواهد بود و اگر پيش از ظهور آن حضرت بميرد، خداي تعالي او را زنده خواهد كرد، تا در ركاب آن جناب جهاد نمايد؛ و به شماره هر كلمه از آن هزار حسنه برايش نوشته ميشود، و هزار كار بد از او محو ميگردد. 4
حداقل كاري كه ما براي حفظ و تقويت پيوند قلبي خود با امام زمانمان مي‌توانيم انجام دهيم، خواندن همين دعاي عهد است. دعايي كه زمزمه آن در آغاز هر صبح‌گاه ما را از حال غفلت و بي‌خبري خارج مي‌سازد و متوجه‌مان مي‌كند كه ما عهد و عقد و پيماني از مولاي خود بر گردن داريم كه تا از عهده وفاي به آنها برنياييم نمي‌توانيم از خدا بخواهيم كه ما را از جمله انصار و اعوان آن حضرت قرار دهد.
پي‌نوشت‌ها:
1. سورة آل عمران(3)، آية 200.
2. نعماني، محمّد بن ابراهيم، كتاب الغيبة، ص 199، همچنين ر.ك: حسيني بحراني، سيّد هاشم، البرهان في تفسير القرآن، ج 1، ص 334، ح 4.
3. بحراني، حسيني، سيّد هاشم، همان، ح 2.
4. ابن طاووس، علي بن موسي، مصباح الزائر، ص 455؛ مجلسي، محمدباقر، بحارالانوار، ج 102، ص 111.
برگرفته از سايت :المهدويه
