مجله امان شماره 15 .:::. سر مقاله
سردبير
كسي باور نمي‌كرد كه لات، هبل، عزي؛ خداياني كه هر روزه مردمان بسياري در مقابل آن خضوع مي‌كردند، برايشان قرباني مي‌بردند در هم شكسته، نابود و خاطره‌اي در ميان كتب گردند.
كسي باور نمي‌كرد كه نمرود با آن كاخ و غرورش، با آن استكبارش، بت وجودش توسط ابراهيم عليه السلام شكسته شود و پشه‌اي مأمور ذلت او گردد و از نام و كاخش، جز ويرانه‌اي نماند.
كسي باور نمي‌كرد، فرعون با آن عظمت با آن شكوه، با آن اقتدار كه مردم را به بندگي خويش و استضعاف گرفته بود با آن ادعاي خدايي‌اش؛ غرق آبهاي نيل گردد و از او جز عبرتي و مجسمه‌اي موميايي هيچ نماند.
كسي باور نمي‌كرد، بني اميه با آن حكومت مخوف و خونريز، با آن شاهان و سلاطين و كاخهاي سبز، با يزيد و جنايتهايش (ويران كردن كعبه و قتل عام عمومي مكه ـ قيام حرّه ـ و مهمتر شهادت امام حسين عليه السلام و يارانش) روزي نابود گردد و از آن چيزي جز رنگ سياه ذلت و خفت در كاغذهاي تاريخ نماند.
كسي باور نمي‌كرد، بني عباس با آن تزويرها و حكومت مخوف، جنايات، تشريفات و تجملات و هرزه گي هايش نابود گردد.
كسي باور نمي‌كرد بساط شاهنشاهي 2500 ساله از ايران برچيده شود. كسي باور نمي‌كرد بزرگترين ژاندارم منطقه، هم‌پيمان بزرگ استكبار ؛ روزي چنان تحقير شود كه هيچ سرزمين و حكومتي جرأت نكند يا مصلحت نبيند به او پناه دهد. كسي باور نمي‌كرد دستگاه مخوف ساواك و گارد شاهنشاهي و… همه و همه فرو ريزد.
كسي باور نمي‌كرد، اتحاد جماهير شوروي، حكومت چكمه‌پوشان جنايتكار ماركس و لنين، اشغال‌گر افغانستان مظلوم، آنكه نيمي از جهان را در اختيار داشت؛ به زباله‌دان تاريخ رود و به قول امام خميني (ره) سر از موزه‌ها درآورد.
كسي باور نمي‌كرد صدام با آن همه جناياتش، قتل عام شيعيان، با حمله به ايرانش، با بمباران شهرها، شيميايي حلبچه و آن قهقه‌هاي مستي اش و صدامي كه در آغاز جنگ ادعا مي‌كرد سه روز ديگر تهران است؛ خرمشهر را هم نتواند نگهدارد و در آخر اقرار و اعتراف به شكست نمايد و همو توسط حاميان، دوستان و ياران خود يعني با همان ظالمان مثل خود نابود و مضمحل گردد.
كسي باور نمي‌كرد، جنگ جهاني سوم، جنگي كه تمام جهان؛ هواپيماهاي ميگ روسي، هواپيماهاي جاسوسي آواكس امريكايي، توپ فرانسوي، سلاح‌هاي شيميايي آلماني، همه و همة عالم مي خواستند ملتي تنها را نابود كنند، حتي نتوانند يك وجب خاك ايران را هم تصاحب كنند و شكست خورده و سرافكنده گردند.
كسي باور نمي‌كرد، اسرائيل با آن اهميت كه تمام كشورهاي عربي نتوانستند در جنگ اعراب و اسرائيل، شش روز مقابل او مقاومت كنند و تن به ذلت «كمپ ديويد» دادند روزي در مقابل جماعتي با دست خالي كه خود را حزب‌ا… مي‌نامند و رهبرشان، غيورمردي به نام سيدحسن نصرا… است. نه تنها شكست خورد كه اقرار و اعتراف به شكست نمايد.
تلك عشرة كامله؛ اين ده عنايت الهي است.
اينها همه تحقق يافت. همه وعده الهي بود همه را شاهد بوديم يا نبوديم. ديديم يا شنيديم؛ اما تحقق يافت.
* * *
كسي باور نمي‌كند يا باورش سخت است؛ روزي كاخ سفيد چون كاخ سبز نابود و مضمحل گردد (گرچه اكنون بيشتر اين موضوع باور كردني است و انديشمندان بسياري به اين باور رسيده‌اند).
كسي باور نمي‌كند يا باورش سخت است سازمان ملل و شوراي امنيت و تمام سازمانهايي كه به نام ملل، ملتها را چپاول مي‌كنند به اضمحلال درآيند.
كسي باور نمي‌كند يا باورش سخت است؛ مستضعفان عالم روزي از اين استضعاف درآيند.
كسي باور نمي‌كند يا باورش سخت است؛ اين همه ظلم و جنايت و خونريزي روزي پايان پذيرد.
كسي باور نمي‌كند يا باورش سخت است؛ باطل رفتني باشد.
اما شدني است وعدة حق تحقق يافتني است. «مشت نمونه خروار است» وقتي ظلم و ظالم از منطقه‌هايي برچيده شدند بدون آنكه درباور آيد وعده‌هاي ديگر خدا نيز تحقق مي‌يابد و از ميان تمام وعده‌ها، وعدة «آمدن وليّ خدا» تحقق يافتني است. آن عزيز، آن موعود، آن فرزند عزيز رسول خدا صل الله عليه و آله و سلم، آن فرزند علي، فاطمه، حسن و حسين عليهم السلام پا به ميدان مي‌نهد و با انقلابي عظيم، طومار ظلم و ستم برچيده خواهد شد. پس باور كردني است و وعدة خدا محقق شدني.
به اميد آن روز
