حكمت 36
وَ قَالَ عليه السلام- وَ قَدْ لَقِيَهُ عِنْدَ مَسِيرِهِ إِلَى الشَّامِ دَهَاقِينُ الْأَنْبَارِ فَتَرَجَّلُوا لَهُ وَ اشْتَدُّوا بَيْنَ يَدَيْهِ- مَا هَذَا الَّذِي صَنَعْتُمُوهُ فَقَالُوا خُلُقٌ مِنَّا نُعَظِّمُ بِهِ أُمَرَاءَنَا فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا يَنْتَفِعُ بِهَذَا أُمَرَاؤُكُمْ وَ إِنَّكُمْ لَتَشُقُّونَ (بِهِ) عَلَى أَنْفُسِكُمْ فِي دُنْيَاكُمْ وَ تَشْقَوْنَ بِهِ فِي آخِرَتِكُمْ وَ مَا أَخْسَرَ الْمَشَقَّةَ وَرَاءَهَا الْعِقَابُ وَ أَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الْأَمَانُ مِنَ النَّارِ
به شخصيّت خود احترام گذاريد
آن حضرت در مسير خود به شام، دهقانان شهر «انبار» را ديد كه از اسبها پايين پريده پيشاپيش او ميدوند. امام فرمود: اين چه كاري است كه انجام ميدهيد عرض كردند: رسم ما بر اين است كه فرمانروايانمان را چنين بزرگ ميداريم. حضرت فرمود: به خدا سوگند، فرمانروايانتان از اين كار سودي نبرند، و شما خود را در دنيا به زحمت و رنج ميافكنيد و در آخرت به شقاوت دچار خواهيد شد. و چه خسارتبار است رنج و مشقّتي كه عذاب الهي را در پي داشته باشد، و چه سودمند است راحتي و آسايشي كه از عذاب جهنّم ايمن دارد.
