آیت الله سید علی خامنه ای:
“ما گاهی برای شکایت و درد دل خدمت امام(ره) می‌رفتیم اما آقای بهشتی هیچ‌وقت نزد امام(ره) شکوه نمی‌کرد. به این معنی که در صحبتهای گوناگونی که خدمت امام می‌کردیم، گرچه او هم سهیم بود، به دلیل متانت و وقاری که داشت، به هیچ‌وجه از کسی ذکر شکایت و درد دل و سعایتی نمی‌کرد. یک بار در آن دوران درگیری و اختلاف شهید بهشتی و بنی‌صدر، امام(ره) فرمودند: «آنها وقتی پیش من می‌آیند، خیال می‌کنند این آقایان پشت سر آنها حرف می‌زنند. ولی این آقای بهشتی ما حفظ‌الغیب اشخاص را دارد.» مظلومیت آقای بهشتی در این مورد بود که علی‌رغم داشتن علم و قدرت بیان و منطق قوی و توانایی برخورد، در برابر فتنه‌انگیزان سکوت می‌کرد. او می‌توانست بسیاری از حرفهای فتنه‌انگیزان آن روز را که در تریبونها و روزنامه‌ها و در رادیو و تلویزیون به ضد او و پیروانش منتشر می‌شد، باطل کند.
دیدید که سخنرانی تاسوعای آقای بهشتی، درست یک روز قبل از سخنرانی عاشورای بنی‌صدر، با اینکه از کسی هم اسمی برده نشد و فقط مواضع صحیح در زمینه‌های قضایی و قوانین در آن بیان شد، خط بطلان بر بسیاری از حرفهای آنها کشید.یا مثلاً در سخنرانی مسجد امام، وقتی ایشان دربارۀ روحانیت و نقش آن صحبت کرد، کل حرفهای روشنفکران غربزدۀ بی‌ایمان و کوته‌فکری را که از مدتها پیش در روزنامه‌ها جنجال به راه انداخته بود، همه را پوچ کرد. شهید مظلوم دکتر بهشتی آدمی منطقی و اهل استدلال و بیان بود. ذهن پر قوتی داشت و اگر سر مجادله می‌داشت، آنها کسی نبودند که بتوانند در مقابل قوت بیان و استدلال او مقاومت کنند، اما مصلحت انقلاب مانع از این بود که درگیری پیش بیاید و این بزرگترین مظلومیت او بود. امام هم هوشمندانه این مطلب را درک می‌کرد. یک بار بنی‌صدر در هفده شهریور سخنرانی فحش‌گونه‌ای کرد. دکتر بهشتی با اجازۀ امام مصاحبه‌ای کرد و در آن مصاحبه بسیار با متانت و با ملاحظه برخورد کرد، چند روز بعد، من خدمت امام بودم و صحبت از سخنرانی بنی‌صدر و مصاحبۀ آقای بهشتی و آقای هاشمی به میان آمد؛ چون در پاسخ به سخنان بنی‌صدر آقای هاشمی هم مصاحبه کرد. ایشان می‌گفتند: «آقای بهشتی و آقای هاشمی بخشی از حقایق را گفتند و چیز زیادی نگفتند.»
یعنی امام توجه داشتند و می‌دیدند که چگونه رفتاری با اینها شده است و اینها در جواب چگونه برخورد می‌کنند، این همان مظلومیت بود که مسلماً امام نیز آن را احساس می‌کردند. البته مظلومیت به معنی مغلوبیت نیست بلکه در بسیاری موارد، مظلومیت برنده‌ترین سلاح است و مآلاً به نابودی و اضمحلال ظالم منتهی می‌شود.”
منبع:
[پا به پای آفتاب؛ گفته‌ها و ناگفته‌ها از زندگی امام خمینی(س)، امیررضا ستوده، نشر پنجره، ج۲، صص۱۹۶-۱۹۷]
