نگاهي به سوره‌ي نصر

متن برنامه ی درس هایی از قرآن کریم حجت الاسلام قرائتی؛ تاريخ پخش   ::      1386/6/28

بِاِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

الهي انطقني بالهدي و الهمني التقوي
رمضان هشتاد و شش در استان یزد برنامه ی درس هایی از قرآن ضبط می شود. انشاءالله می خواهیم امروز یک نگاهی به سوره نصر بکنیم. قاری عزیزمان می خواند، من هم می نویسم، و درباره ی آن صحبت می کنیم.
ایشان که می خواند هم شما آرام و هم آنهایی که جلوی تلویزیون هستند، بخوانید که دهان همه ی ما به قرآن مبارک شود.
عموم مفسرین اعم از شیعه و سنی می گویند که این آیه مربوط به فتح مکه است که در سال هشتم هجری قرار گرفت. در سال هشتم عده ای به خاطر حقانیت اسلام ایمان آوردند، عده ای دیگر نظیر ابوسفیان و افراد دیگر با اجبار ایمان آوردند. اینکه می گوییم ابوسفیان با اجبار ایمان آورد، سخن امیرالمؤمنین (ع) است که می فرماید: «ما اسلمو و لکن استسلمو»، “ما اسلمو” یعنی اسلام نیاوردند “ولکن استسلمو” اینها به اسلام کشیده شدند. گاهی اوقات یک بزرگواری وارد می شود همه قیام می کنند یک نفر هم هست که دل خوشی از این بزرگوار ندارد ولی می بیند همه بلند شدند او هم بلند می شود. “إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ النصر/1” “إذا” زمانی که، ” جَاءَ ” آمد، ” نَصْرُ اللَّهِ ” یاری خدا، یعنی نصرت از خدا است، کسی نگوید تانک، توپ، تفنگ، هواپیما، اف 4، اف 16. ” وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ آل عمران/126″، ممکن است انسان همه ی امکانات را داشته باشد، ولی شکست بخورد. ممکن است یک هزارم این امکانات را داشته باشد و پیروز شود. به عنوان مثال جنگ لبنان. اسرائیل هزار برابر مسلمانان لبنان امکانات داشت، ولی رسوا شد. به عنوال مثال امام و شاه. شاه همه چیز داشت و امام هیچ چیز نداشت و بالاخره امام پیروز شد. ” وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ آل عمران/126″ خود را به امکانات و چیزی که در دست شما است، دلخوش نکنید. حدیث داریم که اگر می خواهید بدانید ایمان شما کامل است یا ناقص، اگر به چیزهایی که در دست خود شما است دلخوش بودی، معلوم است ایمان شما ضعیف است، اگر به امداد الهی دلخوش بودی، معلوم است که ایمان کامل داری. چون انسان نباید به چیزی که در دست دارد تکیه کند. ممکن است همه اینها هست ولی کارایی ندارد، همه اینها است، انگیزه نیست. همه اینها است شجاعت نیست. همه اینها است ولی آرامش نیست. زمانی می بینی که انسان چیزی ندارد. همین الان هم ممکن است در هر کوچه و محله ای پیدا شود، آدم هایی که هیچ چیز ندارند ولی خواب راحتی دارند و آدم هایی که همه امکانات را دارند، اضطراب و استرس دارند. کسی به این دلخوش نباشد که اگر مدرک من چنین باشد، اگر داماد فلانی بگیرم، اگر عروس فلانی شوم، اگر اینجا استخدام چنین شود، اگر چنان شود، اگر چنین شود.
من خانه آمدم ، بچه ام به من گفت بابا، گفتم بله. گفت در دانشگاه قبول شدم، گفتم خوب الحمدلله، گفت می خواستم احساسات نشان بدهی، گفتم خوب برقصم؟! دانشگاه خوب الحمدلله، برای دانشگاه که بیش از الحمدلله نباید گفت. تو فکر می کنی هر کسی که به دانشگاه برود، قطعاً خوشبخت است؟ و هر کسی به دانشگاه نرود، قطعاً بدبخت است؟ این طور نیست. حوزه هم همین طور است. این طور نیست که هر کسی به حوزه برود قطعاً خوشبخت باشد. ما روحانی داریم در یک شهر دور افتاده پنجاه جلد کتاب مفید نوشته است و روحانی داریم ممکن است در شهر قم و نجف چهل سال باشد و با خادم مسجد هم دعوا کند. بچه او هم مخالف او باشد.
توفیق ربطی به مکان و زمان ندارد. اینها بستر است. دانشگاه بستر رشد است. به این معنی نیست که در بستر رشد حتماً رشد هم است. ممکن است آدم در بستر رشد قرار بگیرد اما رشد نکند. فقط باید بر خدا تکیه کرد. “إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ النصر/1″، می گوید ” نَصْرُ اللَّهِ “، نمی گوید ” إِذَا جَاءَ نَصْرُکم”، نمی گوید پیروزی شما. می گوید پیروزی از خدا است. “إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا النصر/1-2 “، قبل از فتح مکه مردم تک تک مسلمان می شدند، اما وقتی مکه فتح شد فوج فوج، گروه گروه مسلمان می شدند. ” وَرَأَيْتَ النَّاسَ ” می بینی که مردم، “وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا النصر/2″، گروه گروه ایمان می آورند. حدیث داریم امام زمان (عج) که ظهور کند، مخترعین کره زمین می آیند اعلام همبستگی می کنند. کسی نگوید که دنیا این همه متخصص دارد امام زمان با این متخصص کار نمی کند. همه متخصص ها، ایمان می آورند. کما آنکه همان خلبان های زمان شاه رفتند آمریکا دوره خلبانی دیدند آمدند دست امام را بوسیدند و قدرت خود را در اختیار امام خمینی (ره) گذاشتند. بنابراین می آیند قدرت و تخصص خود را عرضه می کنند. ” وَرَأَيْتَ النَّاسَ ” می بینی که مردم ” يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا النصر/2″ منتها در ارتباط با ” يَدْخُلُونَ ” من یک نکته بگویم.
دو نوع دخول در قرآن است راجع به ایمان 1- ” يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا النصر/2″ این ” يَدْخُلُونَ ” که مردم داخل دین می شوند.این “أَفْوَاجً” فوج فوج، گروه گروه داخل دین می شوند اما آیا دین هم در مردم می رود؟ یک آیه داریم در سوره حجرات می فرماید: ” وَلَمَّا يَدْخُلْ الْإِيمَانُ فِي قُلُوبِكُمْ الحجرات/14″. یعنی مردم ممکن است وارد دین شوند، اما دین در مردم نمی رود. انسان در استخر شیرجه می رود اما ممکن است آب در بدن او نرود. افرادی وارد مکه می شوند، اما روح مکه وارد این بدن آنها نشده است. حاجی مکه رفته است ولی برگشته همان کارهای غلط قبلی را می کند. یعنی او وارد مکه شده اما روح مکه وارد او نشده است. ما وارد نماز می شویم و می گوییم “الله اکبر” اما حواس ما جای دیگر است، نماز وارد ما نشده است. فرق است بین اینکه ما وارد دین بشویم یا دین وارد ما شود. ما وارد دین شده ایم، دین وارد ما نشده است. یعنی پنجاه درصد درست است. به کسی گفتند شنا بلد هستی؟ گفت: پنجاه درصد. گفتند: چگونه؟ گفت: من شیرجه می روم دیگر بیرون نمی آیم! حالا گاهی اوقات یک سمت آن درست است. آن طرف مشکل است که انسان دین باور باشد. علامت دین باوری این است که ایمان به خدا بیشتر از امکانات خود باشد. اگر خواستگار برایش آمد، اگر خواست ازدواج کند با دختری یا با پسری، ببیند این پسر مکتبی است، فکر او سالم است، اخلاق و دین او سالم است. حالا امکانات مادی مهم نیست، خدا هست. تا می گوید خدا هست پیداست دین او کامل است. اما اگر گفت من با این زندگی با او ازدواج کنم؟ من به او سلام کنم؟ من ترم ششم هستم، اما او ترم اول است. او را کبر گرفته است. دیگر نمی خواهد سلام کند. او وارد دانشگاه شده است اما تواضع وارد بدن او نشده است. من پشت سر او اقتدا کنم؟ من سوادم از او بیشتر است. من دیدن او بروم؟ او باید به من سلام کند. اینها مسائلی است که آدم می فهمد که کم می آورد. “إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًافَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَاسْتَغْفِرْهُ النصر/1-3” وقتی مردم یک پیروزی را جشن می گیرند، اسلام جشن را فسبح می گوید. می خواهی شکر کنی تسبیح و حمد بگو و استغفار کن.
عرض کنم به حضور شما که کلمه فسبح بیش از تکبیر و حمد است. چون تسبیح ریشه عقاید است. “سبحان الله” یعنی خدا منزه است. این کلمه “سبحان الله” اساس همه عقاید ما است. اساس شرک هم این است. “سبحان الله عمّا یشرکون” توحید بر اساس “سبحان الله” است. وقتی می گوییم خدا یکتاست یعنی خدا منزه است از اینکه شریک داشته باشد. زیرا انسان های ضعیف و عاجز به دنبال شریک می روند. “سبحان الله” خدا از عجز و نیاز منزه است. انسانی که نیازمند، محتاج و عاجز است به دنبال کس دیگری می رود. نبوت مربوط به همین است. وقتی می گوییم خدا پیغمبر را فرستاد یعنی خدا منزه است که مردم را خلق کند و رهبر برایشان قرار ندهد. “وَمَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ الأنعام/91″ قرآن می فرماید: اینها قدر خدا را نمی دانند، چطور می گویند ” مَا أَنزَلَ اللَّهُ عَلَى بَشَرٍ الأنعام/91″ خدا انسان را خلق کرد، پیغمبر هم برایشان نفرستاد. این مردمی که می گویند خدا انسان را آفرید ولی رهبر برایشان قرار نداد، خداشناسی آنها مشکل دارد. یعنی خدا را حکیم نمی داند، آدم حکیم مردم را رها نمی کند. و ماعقل داریم، عقل ما کوتاه است. من بارها گفتم عقل ما مثل ترازوی زرگرها است. ترازو زرگرها ترازو است اما هر چیزی را نمی توان با آن وزن کرد. اگر عقل ما کامل بود، این قدر پشیمان نمی شدیم. یک نفر را پیدا کنید که بگوید من در عمرم پشیمان نشدم. چند میلیارد آدم در کره زمین، هر کدام چند صد بار پشیمان شدند. یعنی صدها میلیارد دلیل داریم که عقل انسان به آن نمی رسد. کسانی که طلاق می دهند پیداست که عقل آنها در انتخاب مورد، حق را آن طور که باید ببیند ندیده است. آمار طلاق ها و تعداد پشیمانی ها دلیل بر این است که عقل انسان کوتاه است. کسی نباید بگوید که عقل من می رسد. اصلاً ما نمی توانیم بر عقل تکیه کنیم. عقل یکی از بال هاست و با یک بال نمی توان پرید. عقل و وحی. عقل ما به تدریج یک مسئله را می فهمد ولی وحی از روز اول می گوید که این کار را انجام بده. فرمان خدا می گوید امروز وظیفه ات این است ولی من می گویم نه خیر، من باید با عقل خود بفهمم. می گوید خوب پس برو و بفهم. سالها باید عقب بیافتیم تا از طریق تجربه چیزی را درک کنیم. بعضی اوقات ممکن است تا آخر عمر هم نفهمیم، یعنی ممکن است قرن ها انسان ها بیایند و بروند و به آن نتیجه و تجربه لازم نرسند و محروم شوند. بنابراین عقل لازم است اما کافی نیست. انسان استعدادهایش از بین می رود اگر پیغمبر نباشد. از اول پیغمبر می گوید گوشت خوک را نخورید. گفتیم نه خیر ما گوشت خوک می خوریم، اگر عقل و علم ثابت کرد، بعد از آن نمی خوریم. تا ثابت کنیم که در گوشت خوک کرم وجود دارد 1340 سال عقب می افتیم، تازه وقتی کرم را پیدا کردیم و می گوییم در حرارت فلان درجه حرارت بدهیم، کرم را می کشیم؛ باز هم اسلام می گوید نخورید. دوباره به چه دلیل نخوریم؟ شاید یک آثار دیگر باشد که باز هم 1340 سال بعد بفهمیم. بنابراین اگر کسی بگوید خدا مردم را رها کرد، پیداست خدا را معیوب دانسته است، یعنی خدا حکیم نیست. نعوذ بالله. انسان را آفریده است. معاد هم همین طور است. ریشه معاد “سبحان الله” است. “سبحان الله” خدا منزه است از اینکه به انسان های خوب و بد مرگ بدهد، هر دو بپوسند، خاک شوند و هیچی به هیچی. یعنی چه ؟ ” فَمِنْكُمْ كَافِرٌ وَمِنْكُمْ مُؤْمِنٌ التغابن/2″ یک عده مؤمن و یک عده کافر، یک عده ظالم و یک عده مظلوم، یک عده “أَفَمَنْ كَانَ مُؤْمِنًا كَمَنْ كَانَ فَاسِقًا السجدة/18 ” مؤمن و فاسق. خدا منزه است از این که خوب و بد را یکی بداند و حساب و کتاب نداشته باشد. نماز یعنی خدا منزه است. عباداتی که می کنیم به این معنی است که خدا پاک است.
خیلی وقت ها ما در عدل خودمان مشکل داریم. مثلاً می گوییم خدایا چرا چنین کردی؟ می گوید “سبحان الله” خدا منزه است، درس نخواندی رفوزه شدی. بیمار شدم “سبحان الله” خدا منزه است. بیمار شدی چون مراعات بهداشت را نکردی. از همسرم کتک خوردم “سبحان الله” نباید در پارک با یک بستنی با هم رفیق شوید. باید یک مقداری ریشه خانوادگی را هم تحقیق کنی. بچه ام در آب افتاد، به خدا ربطی ندارد “سبحان الله” دور حوض را نرده بکش. تا یک گیری پیدا می کنیم، می گوییم خدایا چرا چنین کردی؟ می گوید “سبحان الله” مقصر خودت هستی. اگر یک ذره دقت کنیم ریشه ی توحید، عدل، نبوت، معاد و بسیاری از چیزها این است که ما خدا را منزه نمی دانیم. وقتی می گوییم خدا چرا به او داد؟ اصلاً آدمهای حسود “سبحان الله” ندارند. می دانید چرا؟ حسود می گوید: خدایا چرا به او دادی، به من ندادی؟ یعنی به حکمت خدا اعتراض می کند.خدا منزه است. اگر تفاوت نباشد، زندگی نمی شود. شما اگر بخواهی یک کلمه “ادب” را بنویسی. الف باید صاف باشد، دال باید خم باشد، ب باید خوابیده باشد، تا ادب نوشته شود. دال می گوید: چه کسی گفت من دال بشوم، من هم می خواهم صاف باشم. می گویند: تو هم صاف باش. ب می گوید: چه کسی گفت من خوابیده باشم؟ من هم می خواهم صاف باشم. می گویند: تو هم صاف باش. خوب دیگر ادب نمی شود. می شود ا ا ا. برای نوشتن یک کلمه باید حروف مختلف به کار رود. باید استعدادهای مختلف وجود داشته باشد. یکی طبع شعر داشته باشد، دیگری خط خوب داشته باشد، کس دیگر شکل خوبی داشته باشد، یکی حافظه خوبی داشته باشد، دیگری زرنگ باشد. اگر تفاوت نباشد زندگی به هم جوش نمی خورد. منتها ظلم نباید در این تفاوت ها باشد. تفاوت لازم است، اما ظلم نباید باشد. مسئله ای که می گویند ضد عدالت است، تبعیض است. بین تبعیض و تفاوت فرق است. انگشتان دست ما باید تفاوت داشته باشد. اگر همین انگشت کوتاه مثل مابقی انگشتان دست صاف بود، 5 انگشت داشتیم که همه صاف بودند و دیگر شما یقه لباس خود را نمی توانستی ببندی. فن و حرفه در همین انگشت کوتاه است. شما این انگشت کوتاه را کنار بگذار، ببین چه کاری می توانی انجام دهی. بسیاری از کارها با همین انگشت شست است. یعنی آمپول نمی توانی بزنی، قلم نمی توانی دست بگیری. بیل، پیچ گوشتی، چکش را نمی توانی در دست بگیری. گاهی اوقات یک کوتاه از صدتا بلند هنرش بیشتر است. اگر همه مردم یک اندازه می فهمیدند، بسیاری از کارها انجام نمی شد . ولی کسانی که بیشتر می فهمند نباید حق کسانی که کمتر می فهمند را از بین ببرند. تفاوت باید باشد. تفاوت نباشد جامعه به هم قفل نمی شود. تمام تولیدات یک کارخانه که نمی شود تایر باشد. مگر ماشین فقط به تایر نیازمند است. از پیچ گوشتی ریز می خواهد تا تایر بزرگ. شما یک نیم دایره را فرض کنید یکی بالا در رأس رهبر است، رئیس جمهور است تا به یک کارمند ساده در پایین می رسد. یکی بالا سرمایه دار است تا به پایین می آید و یکی بوعلی سینای تیزهوش است. هر کسی در یک جای این دایره قرار گرفته است. یا بالای قله هستی یا پایین قرار گرفتی. ولی رشد همه به یک اندازه می تواند باشد. یعنی بوعلی سینا که بالا است و بنده که این پایین هستم رابطه مان با خدا به یک اندازه است. چگونه؟ اگر در حرکت مواظب باشیم خط را گم نکنیم، “کتاب الله و اهل بیتی و عترتی” اگر مستقیم حرکت کنیم از این بالا صاف بیاییم تا اینجا، این هم صاف بیاییم تا اینجا، این زاویه قائمه است. اگر صاف حرکت کنیم، باز زاویه قائمه است. اگر اینجا باشیم و از هر کجای این نیم دایره، حرکت مستقیم باشد و هدف را گم نکنیم یک نوع هستیم. چگونه؟ من و بوعلی سینا با هم به کتابخانه می رویم و دو ساعت مطالعه می کنیم. بوعلی سینا تیزهوش است در این دو ساعت سی مطلب می فهمد، من کودن هستم و در این دو ساعت یک مطلب می فهمم. وقتی از در کتابخانه بیرون می آییم، اجر من و بوعلی سینا به یک اندازه است. چون قرآن نگفته است که هر کسی که بیشتر بفهمد، ثوابش بیشتر است. قرآن می فرماید: “وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَى النجم/39” سعی ام را کردم، من کم نگذاشتم. یک مثال دیگر، به یک کسی صد تومان می دهیم، به دیگری صد هزار تومان می دهیم. می گوییم بروید و نان بخرید. آن شخصی که صد تومان دارد یک نان می خرد، دیگری که صد هزار تومان دارد هزار عدد نان می خرد. به هر دو آنها وقتی آمدند باید بگویید دست شما درد نکند. اجر هر دو آنها به یک اندازه است. اگر او نان بیشتری دارد، امکانات بیشتری داشته است. دو آیه در قرآن داریم که یکی را مردم حفظ هستند و دیگری را حفظ نیستند. “لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا البقرة/286” این را اکثر مردم ایران حفظ هستند. یک آیه هست مشابه این مردم ایران حفظ نیستند که آن هم امشب حفظ کنید. “لا یکلف الله نفسا الا ما آتاها” این هم یک آیه “الا وسعها” یعنی چه قدر توان داری؟ “ما آتاها” یعنی چه قدر پول داری؟ من بیش از این استعداد نداشتم، من استعدادم را به کار گرفتم من کم نگذاشتم. هر کس در هر شرایطی می تواند قرب به خدا پیدا کند. و لذا می گوید نماز می خواهی بخوانی “قیاما”، کمرت درد می کند “قعودا”، اصلاً نمی توانی بنشینی ” وَعَلَى جُنُوبِهِمْ آل عمران/191″ بخواب. یعنی کسی که ایستاده نماز می خواند با کسی که نشسته نماز می خواند و کسی که خوابیده نماز می خواند هر سه قربشان به خدا یکی است. ” قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ آل عمران/191″. ایستاده، نشسته، خوابیده.
“لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا البقرة/286” “لا یکلف الله نفسا الا ما آتاها” من امکاناتم بیش از این نبوده است. از نردبان دو پله ای استفاده دو پله ای می کنند. از جرثقیل هم استفاده ده متری می کنند. نباید به جرثقیل گفت درود بر تو، مرگ بر دو پله ای. زیرا با این مقداری که دارد کم نگذاشته است. هر چه داشته خرج کرده است. واقعاً با این نگاه دیگر نه کسی عقده ای می شود و نه کسی حسود می شود. خوب دارد، داشته باشد. او که بیشتر دارد مسئولیتش هم بیشتر است. من به اندازه خودم دارم در عوض مسئولیت ندارم. هر که بامش بیش برفش بیشتر. کسی که بارش بیشتر است خوب مسئولیتش هم بیشتر است. آدم راحت می شود. ما الان یک جهنمی در خودمان است، یک نگاه کج داریم، با آن نگاه کج همیشه غصه می خوریم، حرص می زنیم، به خدا اعتراض می کنیم، به دولت، به ملت، به پدر و مادر اعتراض می کنیم و به همه می خواهیم پرخاش کنیم. همانند آدمی که عینک سرخی به چشمان خود زده و همه شلغم ها را لبو می بیند. می گوید: این چه وضعی است؟ چرا کسی شلغم نمی فروشد؟ می گوییم: این شلغم است عینک تو سرخ است، شلغم ها را لبو می بینی! ما باید عینک خود را عوض کنیم. هیچ کس در هیچ شرایطی نباید احساس عقب ماندگی کند. مگر آنجا که مقصر است. اگر مقصر هستی بگو بله، اینجا من کوتاه آمدم. مقصر خودم هستم، من بودم، تقصیر با من است، اما آنجایی که نه توان استعداد به کار رفته هیچی
از بحث پرت شدم یک بار دیگر با هم بخوانیم.
بسم الله الرحمن الرحیم
“إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كَانَ تَوَّابًا النصر/1-3″
فسبح یعنی تسبیح کن. یعنی اگر از خودت داری بگو خدا داد. مثلاً شما برای نماز شب بیدار می شوی. حالا ماه رمضان می روند و بحث را گوش می دهند. لااقل ماه رمضانی نماز شب بخوانید. حدیث داریم محروم کسی است که از نماز شب محروم بشود. اصلاً نماز شب نشانه ی این است که بگوییم ما خدا را دوست داریم. چون نماز واجب را که مجبوریم بخوانیم. شما یک تکه نان سر سفره به بچه خود دادی. این که هر پدر و مادری باید بدهد. اما اگر این نان آرایش کردی، در بشقاب گذاشتی، هنر است. اگر به زن و بچه خود آب دادی که هنر نیست، اما اگر آب را خنک کردی، در لیوان ریختی، لیوان را در بشقاب گذاشتی، هنر است. هر چه این تشریفات بیشتر باشد معلوم است که بیشتر دوستشان داری. کارهای مستحب علائمی است که ما چه قدر خدا را دوست داریم. مقدار محبت به انجام مستحبات معلوم می شود. مواقع دیگر هم که ما حال سحرخیزی نداریم. حالا بین سحری و صبح چند دقیقه نماز شب بخوانیم. حالا نماز شب خواندی، یک وقت فکر نکنی نماز شب خواندی خیلی آدم خوبی هستی. چند مرتبه جمکران رفتی. زیرا آدم هایی هستند که تا چندین عبادت می کنند باد آنها را می گیرد. چند شب چهارشنبه یا شب جمعه به جمکران، مشهد یا عمره می روند، فکر می کنند دیگر مرغ بهشت شده اند. این طور نیست. قرآن می فرماید: خوب که به درجات عالی رسیدی، حالا تازه ” فَسَبِّحْ ” خدا را منزه کن. من نماز شب خواندم. بسم الله. چه چیزی از تو بود؟ ایمان که از خدا بود. ” الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي هَدَانَا لِهَذَا الأعراف/43″ خدا من را هدایت کرد. آبی که وضو گرفتی از چه کسی بود؟ قدرتی که با آن به نماز ایستادی از چه کسی بود؟ حافظه ای که حمد و سوره یادت بود از چه کسی بود؟ ما اصلاً چیزی نیستیم. اگر تعدادی جوان در المپیاد نفر اول شدند، مرتب نگویید که تلاش خودم بود. تلاش استادم بود. اول باید بگویید لطف خدا بود. ولی لطف خدا از طریق زحمات پدر و مادر، زحمات استاد و زحمات خودت بود. خدا را فراموش نکنید. “إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ النصر/1″ این پیروزی علمی نصرت الهی است. گاهی افرادی در تلویزیون صحبت می کنند، البته اکثراً خدا را فراموش نمی کنند ولی بعضی از آنها را دیدم که می گویند، از کجا به اینجا رسیدی می گوید: تلاش خودم بود. به قارون می گفتند به فقرا کمک کن. خدا به تو داده است. می گفت: خدا نداده است، خودم. ” أُوتِيتُهُ عَلَى عِلْمٍ عِندِي القصص/78″. ” عِندِي ” یعنی نزد من. ” عِلْمٍ عِندِي ” این مغز کار کرده است. مدیریت اقتصادی، مدیریت صنعتی، مدیریت بازرگانی. اگر گفتی ” عِندِي ” خون قارون در بدنت است. اگر گفتی ” هَذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّي النمل/40″ سلیمان هم پول داشت. فرق بین آدم های کم ظرفیت و پرظرفیت را به شما بگویم. آدم های کم ظرفیت با یک چیزی بالا می پرند. زور دارد بالا می پرد. مثل قارون مثل فرعون. “الیس لی ملک مصر”.می گفت “الیس لی”، “لی” یعنی مال من. این شعار فرعون است. قارون می گفت: ” إِنَّمَا أُوتِيتُهُ عَلَى عِلْمٍ عِندِي القصص/78″ قارون می گفت ” عِندِي ” نزد من. اما سلیمان می گفت: ” هَذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّي النمل/40″ ببینید “لی”، “عندی”، ” رَبِّي “. او که فقط قدرت داشت گفت “لی”. او که فقط پول داشت گفت “عندی”، اما سلیمان هم قدرت داشت هم پول و هم علم گفت “ربی”. یوسف همه چیز داشت می گفت “رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِي يوسف/101” از تو بود. اگر نصرت از خدا آمد “فسبح” اینها را از خدا بدانید “واستغفره” از کوتاهی خود استغفار کنید. این سوره تمام نشد حرف های دیگر هم دارد.
خدایا ایمانی به ما بده که توکل ما به تو بیش از تکیه مان به آنچه در دست داریم باشد. (الهی آمین) شاه خیلی به خود مغرور بود. صدام خیلی به خود مغرور بود. بنی صدر خیلی به یازده میلیون رأی مغرور بود. با چشم خودتان سه قدرت را دیدید که چه طور از بین رفتند. خدایا ما را از همه انواع غرورها حفظ بفرما. (الهی آمین)
هر چه به عمر ما اضافه می کنی به ایمان، علم، عقل، عمل، اخلاص و عمق برکت کار ما بیافزا. (الهی آمین)
مزه فهم دین، عمل به دین، نشر دین را نصیب ما بفرما. (الهی آمین)
والسلام علیکم و رحمة الله و بركاته