زیارت در معنای صحیح آن، تجدید عهد و احترام نهادن به کسانی است که زندگی خود را در راه کشف حقیقت و دفاع از آن سپری کرده‌اند، ما در زیارت، از ارواح پاک چنین اشخاصی استمداد می‌طلبیم تا آنان با اذن الهی مشکلات معنوی و مادی ما را حل کنند و البته این بمعنی نفی و پشت پا زدن به اسباب طبیعی برای حل مشکلات نیست. توسل و زیارت، بهره‌گیری از اسباب طبیعی برای حل مشکلات نیست. توسل و زیارت، بهره‌گیری از اسباب و عوامل معنوی علاوه بر اسباب و عوامل مادی و طبیعی است. مسلمانی که مریض می‌گردد در عین حال که به شهدا، توسل می جوید، خود را از دارو درمان و مراجعه به دکتر بی‌نیاز نمی ببیند.
بلکه معتقد است تاثیر توسل مکمل سایر اسباب است. به عنوان نمونه قرآن مجید در سوره نساء آیه 64 درباره حضرت رسول (ص) می‌فرماید: اگر آنها، هنگامیکه به خود ستم می کردند (و مرتکب معصیتی می شدند) به نزد تو می آمدند و از خدا طلب آمرزش می کردند، و رسول خدا (ص) نیز برای آنها طلب آمرزش می کرد، خدا را توبه پذیر و مهربان می‌یافتند. و این حاکی از تأثیر وساطت نبی گرامی اسلام (ص) می‌باشد. البته ما نیز معتقدیم توسل نباید از حد منطقی فراتر رود، بطوریکه اولیاء الله را مستقل در تاثیر و بی نیاز از اذن خداوند بدانیم.
بنابراین همانطوریکه اگر فردی تشنه باشد و نیاز به آب داشته باشد نمی‌گوید من آب نمی‌خورم بلکه خدا که قادر است مرا سیرآب خواهد کرد، همنطور هم ما نسبت به امامان یک چنین ایده‌ای داریم، بدین معنی که شفا دهنده اصلی خداوند است اما باید وسایل را به عنوان واسطه قرار دهیم اما این وسایل و واسطه‌ها فاعل مستقل بدون اذن خدا عمل نمی‌کنند بلکه با اذن خداوند کار انجام می‌دهند.
