موشک مین روب

در واحد تخریب ، گروهی در مورد روش های ممکن عبوراز موانع و میدانهای مین دشمن تحقیق می کردند .

این روش ها در عملیات به کار بسته و تصحیح و تکمیل می شد . از جمله آنها قطار کردن زنجیره ای قطعات کروی شکل سنگینی بود که از دور مثل زنجیر پلاک گردن به نظر می رسید با این تفاوت که اندازه آنها در حد توپ تنیس بود . طول زنجیر مسلما متناسب با عمق میدانی بود که معبر در آن گشوده می شد و چون درخشندگی این گودهای فلزی ممکن بود توجه دشمن را جلب کند ، کیسه های برزنتی به اندازه قطر کروی زنجیر روی آنها می کشیدند که تدارک آن قبلا صورت می گرفت . قدرت موشک کشنده زنجیر محاسبه و بر حسب اندازه مورد نیاز برای پرتاب زنجیر ، سوخت موشک تنظیم می شد .موشک بر حسب اندازه و مقدار ماده منفجره خود زنجیری را که به آن متصل کرده بودند روی میدان مین می برد و هر کجا سوخت موشک تمام می شد و زنجیر سقوط می کرد به شدت به زمین بر خورد می کرد و مین ها را منفجر می کرد .نیروهای رزمنده وظیفه داشتند از روی مسیر اصابت زنجیر حرکت کنند و اصلی ترین مشکل این بود که مسیر مستقیم باز نمی شد و کار حالت مار پیچ به خود می گرفت و بچه ها را از هدف دور می کرد .
این روش تقریبا خوب و کم خطر بود ، ولی عملا محل عبور ما را به دشمن نشان می داد .به همین دلیل در عملیات ها کمتر از آن استفاده می شد .اما در پاکسازی مناطق آلوده که دشمن مین گذاری و تخلیه کرده بود ، شاید بهترین روش بود و برای شناسایی عمق میدان و ثبت آرایش و موانع مفید بود و علم و اطلاع بیشتری برای تخریب چی ها در چگونگی پاک سازی و ضریب خطر کمتر فراهم می ساخت .
منبع:”فرهنگ جبهه،خلاقیتها”نوشته ی سید مهدی فهیمی ومحسن مهر آبادی،نشر فرهنگ گستروسروش،تهران-1382