عبور موفقیت رزندگان از مناطق رملی و تپه های شنی از جمله ابتکاراتی است که در عملیات طریق القدس روی داد .
جاده ای که از شمال شهربستان به تنگه “میش داغ “می رسید و بعد از آنجا به دشت “چهیلا” منتهی می شد ، جاده ای بود که از زمان های پیش د ر مانورهای نظامی منطقه بستان از آن استفاده می شد ، اما به دلیل مرور زمان زیر توده های شن رملی دفن شده و فقط قسمت هایی از آن بیرون مانده بود .
از آنجا که اهمیت این جاده در عملیات طریق القدس انکار ناپذیر بود ، فرماندهان ارتش و سپاه به این نتیجه رسیدند که هر طور شده جاده ای را در دل تپه های رملی بسازند ، اما کمبود امکانات یگان های رزهی ، همچنین سرعت عمل و شتابی که رای ایجاد این جاده وجود داشت ، کارها را سخت می کرد ، بعد از پیشنهادهای فراوانی که ارائه گردید ، قرار شد به پیشنهاد پشتیبانی جنگ جهاد سازندگی جامه عمل بپوشاند .به این ترتیب کار جاده سازی شروع شد و حدود 80 کامیون کمپرسی بدون وقفه خاک را از تپه” شحیطیه” حمل کرده و روی رمل ها می ریختند و بعد از آن به وسیله ماشین های مختلف راه سازی پخش و در رمل کوبیده می شد .
با لاخره بعد از دو هفته ، در بعد از ظهر روز 6/ 9/ 1360 آخرین کارهای جاده خاکی به پایان رسید و به علت وجود زمین های محکم بین تپه های رملی ، دیگر نیازی به جاده سازی تا دیدگاه سوم نبود .برای جلو گیری از ریزش این تپه ها روی جاده ، با هزاران کیسه شن کنار ه سازی شده بود .همچنین برای امتداد مسیر و جلو گیری از گم شدن خود رو ها و رزمندگان از مسیر به فاصله هر 100 متر نشانه های چوبی و آهنی نصب گردید و فانوس های کوچکی به آن آویخته شد . بنا بر این ، مسیر مناسبی به طول 16 کیلو متر و به فاصله 5 تا 8 کیلو متر به وجود آمد که امکان عبور نیرو و دستیابی به پهلو و عقبه را فراهم می کرد .
منبع:”فرهنگ جبهه،خلاقیتها”نوشته ی سید مهدی فهیمی ومحسن مهر آبادی،نشر فرهنگ گستروسروش،تهران-1382
از آنجا که اهمیت این جاده در عملیات طریق القدس انکار ناپذیر بود ، فرماندهان ارتش و سپاه به این نتیجه رسیدند که هر طور شده جاده ای را در دل تپه های رملی بسازند ، اما کمبود امکانات یگان های رزهی ، همچنین سرعت عمل و شتابی که رای ایجاد این جاده وجود داشت ، کارها را سخت می کرد ، بعد از پیشنهادهای فراوانی که ارائه گردید ، قرار شد به پیشنهاد پشتیبانی جنگ جهاد سازندگی جامه عمل بپوشاند .به این ترتیب کار جاده سازی شروع شد و حدود 80 کامیون کمپرسی بدون وقفه خاک را از تپه” شحیطیه” حمل کرده و روی رمل ها می ریختند و بعد از آن به وسیله ماشین های مختلف راه سازی پخش و در رمل کوبیده می شد .
با لاخره بعد از دو هفته ، در بعد از ظهر روز 6/ 9/ 1360 آخرین کارهای جاده خاکی به پایان رسید و به علت وجود زمین های محکم بین تپه های رملی ، دیگر نیازی به جاده سازی تا دیدگاه سوم نبود .برای جلو گیری از ریزش این تپه ها روی جاده ، با هزاران کیسه شن کنار ه سازی شده بود .همچنین برای امتداد مسیر و جلو گیری از گم شدن خود رو ها و رزمندگان از مسیر به فاصله هر 100 متر نشانه های چوبی و آهنی نصب گردید و فانوس های کوچکی به آن آویخته شد . بنا بر این ، مسیر مناسبی به طول 16 کیلو متر و به فاصله 5 تا 8 کیلو متر به وجود آمد که امکان عبور نیرو و دستیابی به پهلو و عقبه را فراهم می کرد .
منبع:”فرهنگ جبهه،خلاقیتها”نوشته ی سید مهدی فهیمی ومحسن مهر آبادی،نشر فرهنگ گستروسروش،تهران-1382
