درد و بی‌دردی

متن برنامه ی درس هایی از قرآن کریم حجت الاسلام قرائتی؛ تاريخ پخش   ::  1371/2/17

بسم الله الرحمن الرحيم.

«الحمدلله رب العالمين و صل الله و على سيدنا و نبينا محمد و على اهل بيته و لعنة الله على اجمعين»
در خدمت عزيزانى هستيم كه در هنرستان تحصيل مى‏كنند. موضوع بحثمان، بحث درد بى دردى است. درد و بى دردى را مي‌گوييم. من از شهر شما خبر ندارم. كاشانى‏ها كه مى‏خواستند به يك كسى فحش بدهند، مى‏گفتند: آى بى دردها! ما نمى‏دانستيم بى درد چه كسى است. البته به ما نگفته‏اند. اما ما اگر نخورديم دست مردم ديده‏ايم. اين بى دردى چيست؟ درد چيست؟ بعد هم آدم نگاه مى‏كند، يك ذره، يك ذره افرادى را مى‏بيند كه بى درد هستند. بى خيال هستند. هر مشكلى براى هر كسى پيش بيايد، خم به ابرويش نمى‏آيد. افرادى را هم مى‏بينى كه واقعاً مى‏سوزند. دردمند هستند و نسبت به انقلاب تعهد دارند. افرادى بى درد هستند و افرادى دردمند هستند. من يك مقدارى در اين زمينه صحبت كنم و آيات و رواياتى كه در اين زمينه هست براى شما بررسى كنم. اصلاً يكى از علت هايى كه انسان از فرشته بهتر است همين است. فرشته درد ندارد و انسان درد دارد. قرآن وقتى مى‏خواهد تعريف پيغمبر را بكند، مى‏فرمايد: «حَريصٌ عَلَيْكُم‏»(توبه/128) پيغمبر براى شما مى‏سوزد. «فَلَعَلَّكَ باخِعٌ نَفْسَك‏»(كهف/6) چقدر براى مردم مى‏سوزد. «عزيز عليهما ان التم» همينطور كه مردم مشكل دارند، پيغمبر هم مشكل دارد.
تو كه از محنت ديگران بى غمى نشايد كه نامت نهند آدمى
مى‏گويند كه استادي به شاگردش گفت: چرا دير كردى؟ گفت: ديشب مهمان داشتم. گرفتار بودم. برق رفته بود. مادرم مريض بود. گفت: اين حرف‌ها چيست؟ اين شرك دروغ گفتن‌ها براي چيست؟ حالا كه دير كردي بايد يك شعر بخواني. هرچه اين شاگرد گفت استاد باور نكرد. گفت: من مشكل داشتم. الآن نمي‌توانم شعر بخوانم. گفت: نه! بايد بخواني. گفت: يادم آمد كه شعر چه بود؟
تو كه از محنت ديگران بى غمى نشايد كه نامت نهند آدمي
يعنى هر چه من مى‏گويم ديشب مشكلات داشتم، تو باور نمي‌كني. گاهى وقتها افرادى بى درد هستند و افرادى با درد هستند. در قرآن داريم كه مي‌گويد: موسى مى‏دانى كه چرا تو را پيغمبرت كردم؟ موسى مى‏گويد: نه! مى‏گويد: در تو يك چيزى بود كه در ديگران نبود. شاعر مى‏گويد: من از بينواى نيم روى درد غم بينوايان رخم زرد كرد.
حالا، درد نسبت به چه كسى است؟ در قرآن انواع چيزها هست. درد و تعهد نسبت به مردم! يك آيه بخوانم. اينكه مى‏گويم از قرآن است. حضرت موسى و حضرت خضر داشتند مى‏رفتند. وارد يك روستايى شدند. گرسنه بودند و به مردم روستا گفتند: آيا مى‏شود كه شما به ما غذا بدهيد بخوريم؟ گفتند: نه! گفتند: خيلى خوب! قرآن مى‏گويد: دو پيغمبر را با يك قرص نان مهمانى نكردند. همينطور كه عبور مى‏كردند، حضرت خضر ديد كه ديواري كج شده است. به موسى گفت: لباس هايت را دربياور. تا ديوار را صاف كنيم، موسى عصبانى شد و گفت: آقا براى چه كسى بنايى مى‏كنى؟ اين خوش انصافها يك لقمه نان به ما نداند. تو مى‏گويى مجاني كارگرى كنيم. «لاَتَّخَذْتَ عَلَيْهِ أَجْرا»(كهف/77) اگر مى‏خواهى پول بگيريم. اينطور كه نمي‌شود. بعد خضر دليل آورد. گفت: حتي اگر اينها از ما پذيرايى نكردند، ما نبايد انتقام بكشيم. زير اين ديوار گنجى است كه براي دو بچه يتيم است. پدرشان آدم خوبى بوده است. خدا بخاطر خوبى‏هاى پدر مى‏خواهد اين گنج حفظ بماند تا بچه‏ها بزرگ شوند و استفاده كنند. بنابراين اين دو پيغمبر كارگرى مفت مى‏كنند. بخاطر اينكه پدر خوب بود، خدا مى‏خواهد خوبى پدر را به پسر بدهد. به ما چه كه اين خراب است. امام حسن و امام حسين(ع) كوچك بودند و مريض شدند. مردم براي عيادت با حضرت رسول(ص) آمدند. گفتند: يا على نذر كن كه اگر بچه‏ها خوب بشوند، روزه بگيرى. گفت: باشد. نذر كرد و بچه‏ها خوب شدند و روزه گرفتند. هر شب تا رفتند افطار كنند، يك شب يتيمي آمد و غذايشان را به يتيم دادند. يك شب اسيري آمد غذاي خود را به او دادند. يك شب هم مسكيني آمد و در را زد. حضرت غذاى خودشان را به او دادند. نگفتند: حالا فعلاً خودمان گرسنه هستيم. چراغى كه به خانه رواست به مسجد حرام است. عجب وقت بدى مى‏آيند. قرآن مى‏گويد: از بهشتيان سوال مى‏كنند كه چه شد كه شما اهل بهشت شديد؟ مى‏گويند: « إِنَّا كُنَّا قَبْلُ في‏ أَهْلِنا مُشْفِقينَ(طور/26)» ما نسبت به بچه هايمان سوز داشتيم. تعهد داشتيم. دردمان مى‏آمد. حضرت موسى تحت تعقيب است. چه كسى دنبالش است؟ فرعون، ارتش و لشكرش به دنبال موسي هستند. موسى فرار مي‌كند. به دو دختر رسيد. دو خانم جوان، كنار جاده ايستاده‌اند. حالا تو برو و جان خودت را حفظ كن. رفت و گفت: ببخشيد! چرا شما اينجا ايستاده‏ايد؟ گفتند: ما چوپان هستيم. پدر پيرى داريم. پدرشان حضرت شعيب پيغمبر بود. اينها دخترهاى پيغمبر بودند. چون پدرمان نمى‏تواند چوپانى كند ما چند تا بزغاله مى‏آوريم و مى‏چرانيم. اينجا چشمه آب است و ما اگر الان برويم و بزغاله هايمان را آب بدهيم، با مردهاى چوپان برخورد مي‌كنيم. كنار ايستاده‏ايم تا مردها گوسفندها را آب بدهند و بعد ما برويم. گفت: مى‏خواهيد زودتر اين گوسفندها و اين بزغاله‏ها را آب بدهيد. گفت: مانعى ندارد. حضرت موسى جلو رفت و نوبت را گرفت و حيوان‏ها را آب داد و دخترها به خانه رفتند. پدرشان گفت: زود آمديد. گفتند: يك جوانى آمد و به ما گفت: كه چرا اينجا ايستاده‏ايد؟ ما دليل را گفتيم. او هم رفت و خلاصه زودتر حيوان هاى ما را آب داد و ما آمديم. حضرت شعيب فرمود: اين جوان يك جوان عادى نيست. حضرت موسى است كه تحت تعقيب فرعون است. برو و به او بگو بيايد. رفت و گفت: پدرم مى‏خواهد مزد تو را بدهد. جالب اينجاست كه وقتى بزغاله را آب داد يك درخت بود. زير درخت رفت و گفت: خدايا من فقير هستم. حديث داريم نان نداشت بخورد. بعد دختر آمد و گفت: «إِنَّ أَبي‏ يَدْعُوكَ» پدرم تو را دعوت كرده است. «لِيَجْزِيَكَ أَجْرَ ما سَقَيْتَ» مى‏خواهيم اجر سقايت را بدهيم. شما به بزغاله‏ها آب داده‏اى. پدرم گفته است كه بيا مزدت را بگير. وقتى كه رفت. حضرت موسى نگاهش به اين دختر كه افتاد، گفت: شما جلوى من راه نرو. من نگاهم به شما مى افتد. شما از كنار راه برو كه جلوى من نباشى. حالا دختر پيغمبر هم با حيا راه مى‏رفت. «تَمْشي‏ عَلَى اسْتِحْياء»(قصص/25) قرآن مى‏گويد: وقتى راه مى‏رفت، دختر با عفت بود. اما موسى هم پاك بود. اگر دل آدم پاك باشد زودتر هم به ازدواج مى‏رسد. بعضى از جوانهاى چشم چران، بحث ازدواج كه بشود، اين لات است. سر كوچه‏اى است. اين كنار خيابانى است. پس كسانى كه چشمشان پاك باشد، افرادى هستند كه مى‏گويند: من اگر دختر داشته باشم به اين مى‏دهم. افراد هرزه ديرتر هم به ازدواج مى‏رسند. به آدمهاى پاك نسيه مى‏دهند. به آدمهاى هرزه نسيه هم نمى‏دهند. خلاصه اينطور نيست كه هركسى، چشمش هرزه باشد در ازدواج موفق‌تر باشد. دخترهايي كه حجاب دارند خيلى زودتر از اينهايى كه خودشان را نشان مى‏دهند ازدواج مي‌كنند. اصلاً وقتى يك كسى خودش را مطرح كرد، اين سبكى آن است. پاكى، پاكى چشم، پاكى عفت اينها رمز است. بالاخره حضرت شعيب، پدر دخترها گفت: «قالَ إِنِّي أُريدُ أَنْ أُنْكِحَكَ إِحْدَى ابْنَتَيَّ هاتَيْن‏»(قصص/27) عربى‏‌هايي كه مي‌خوانم قرآن است. دوست دارم يكى از دختر هايم با شما ازدواج كند. پدر دختر خودش به داماد پيشنهاد ازدوج كند. اين هم در قرآن است. البته در جامعه ما زشت است ولى اينجا پدر دخترها خودش به پسر پيشنهاد كرد. اگر داماد خوب است حيف است كه آدم بگويد: نه! ما سبك مى‏شويم. بگذار آنها بيايند. بگذار يك خرده طول بدهيم ببينيم چقدر آنها پافشاري مي‌كنند. داماد خوب بود. پدر زن تقاضا كرد. مهريه چقدر است؟ فرمود: «وَ ما أُريدُ أَنْ أَشُق‏»(قصص/27) من نمى‏خواهم به درد سر بيفتى. هر طور كه راحت هستى. دو تا مهريه مى‏گويم، هر كدام كه برايت آسان‏تر است، قبول كن. آيه قرآن است «ما اريد» يعنى اراده ندارم. «أَنْ أَشُقَّ عَلَيْك‏» يعنى تو را به مشقت بياندازم. هر طورى كه داماد برايش آسان‌تر است. آقا جهازيه چقدر است؟ هر طور كه پدر خانم راحت‌تر است. من دختر شما را به خاطر جهازيه نمي‌خواهم. داماد به پدر زن بگويد: «وَ ما أُريدُ أَنْ أَشُق‏» پدر زن به داماد بگويد: «وَ ما أُريدُ أَنْ أَشُق‏» من نمى‏خواهم تو به درد سر بيفتى. او هم مى‏گويد: من هم نمى‏خواهم شما به درد سر بيفتيد. با هم كنار بياييم. يك اصالت‏هاى خوبى بود. اين اصالت‌ها هنر نگه داشتن مى‏خواهد. كارت عروسى براى من آمد. دوشيزه فلانى با آقاى فلانى ازداوج كردند. قرار بود تالارى بگيريم و جشن با شكوهى و شما تشريف بياوريد. عروس و داماد توافق كرديم كه پول تشريفات را به يك دختر و پسر ديگر بدهيم و آنها هم وارد يك زندگى بشوند. كارت را جهت اطلاع فرستاديم. نه تالارى و نه جشنى است. تشريف نياوريد. يك چيزهايى را ما در انقلاب ديديم كه خيلى لذت بخش بود. ولى باز دوباره رفتيم به اينجا كه حتى يك جوان حزب اللهى هم خودش را به آب و آتش مى‏زند و شخصيت خودش را به جشن و گل و تجملات مى‏داند. يك دختر ديگر هم آه مى‏كشد كه بله ما مشكل عروسي‌مان، ماشين نبود كه پشت سر ما بوق بزنند. ما بايد سوز داشته باشيم. حتى نسبت به يهودى‏ها و مسيحى‏ها. به على ابن ابيطالب گفتند: گروهى در خانه يك زنى كه مسلمان نيست ريخته‏اند و طلاهاى آن را برداشته‏اند. اميرالمومنين(ع) فرمود: اگر مسلمان از غصه بميرد جا دارد. چرا در كشور اسلامى حتى به مسيحى و يهودى ظلم مى‏شود؟ تعهد نسبت به همه اقشار، خوب است. تعهد نسبت به انحراف! گاهى وقتها يك كسى مى‏گويد: جوان‏ ما نماز نمى‏خواند. همين! خوب چرا نماز نمى‏خواند؟ اين كه بچه خوبى بود. پدرش مسلمان بود. مادرش مسلمان بود. خودش پسر خوبى است. بايد به او بگويى كه چرا نماز نمى‏خوانى؟ خيلى آدم‏ها هستند كه اگر ده دقيقه با آنها حرف بزنيد به راه مى‏آيند. خيلى وقت‌ها افرادي هستند كه يك چيزى در جلدشان رفته است، اما با يك مقدار صحبت بيرون مي‌ايد و حل مى‏شود. گاهى سوء ظن است. گاهى واقعيت است. حضرت يوسف وارد زندان شد. ديد يك عده دارند بت پرستى مى‏كنند. خيلى ناراحت شد و گفت: اگر الآن بگويم ممكن است گوش ندهند. منتظر بود كه يك فرصتى پيش بيايد و بگويد: برادر اين چيست؟ داري يك قطعه سنگ را عبادت مى‏كنى؟ بالاخره زندانى‏ها خوابى ديدند و پهلوى يوسف آمدند و گفتند: ما اين چند روز كه تو وارد زندان شدى، از تو كار بدي نديده‌ايم. جوان پاك و بزرگ وارى هستي. ما نديده‌ايم كه حرف زشت بزنى يا كار سبكي بكنى. ما مى‏دانيم كه تو خيلى بزرگوار هستى. دلمان مى‏خواهد كه شما اين خواب را براى ما تعبير كنى. تا ديد كه اينجا ميدان دستش است، گفت: من خواب را براى شما تعبير مى‏كنم. اما اين سنگ چيست كه شما عبادت مى‏كنيد؟ تعهد نسبت به مستضعفان! قرآن يك آيه دارد مى‏گويد: «وَ ما لَكُمْ لا تُقاتِلُونَ في‏ سَبيلِ اللَّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفين‏»(نساء/75) چرا وقتي مستضعف و محرومى ناله مى‏كند به فكرش نيستيد؟ يك موقع مى‏گويند: آقا در مملكت خودمان اينقدر بيكار هست. اين از افغانستان آمده‏ و اينجا كار مى‏كند. جوان‏هاى خودمان بيكار هستند. همين افغانستانى كه كارگرهايش اينجا كار كرده‏اند، مى‏دانيد الان چقدر به نفع ما شد؟ بالحمدالله الآن دارد بيست و دوم بهمن افغانستان پيش مى‏آيد. اگر سران افغانستان اختلاف نداشته باشند و اگر رهبرى قوى مثل حضرت امام داشته باشند، اگر يك رهبرى خوبى باشد، افغانستان آزاد مى‏شود و آنوقت خاطره‏اى كه افغانستان از ما دارد، اينها براى ما مى‏ماند. ما عزيز هستيم. اصلاً ايران در دنيا كشور عزيزى است. مثلاً ما به يك ميليون از كردهاى عراق، پناه داديم. با اينكه چند ماه قبل همين عراق روى سر ما بمب مى‏ريخت. بزرگوارى ما است كه بمب روى سر ما ريختند ولى ما آقا بوديم. اين بزرگوارى ما است. بزرگوارى ما است كه از فلسطين حمايت مى‏كنيم. بزرگوارى ما است كه از افغانستان حمايت مى‏كنيم. صداهاى مظلومى كه هر كجا هست بگويد: مرگ بر ابرقدرتها و زنده باد ايران! اين ارزش است ماست. يك وقت مى‏گويند: آقا چراغى كه به خانه رواست به مسجد حرام است. ما شنيده‏ايم كه فلانى در آفريقا و فلان كشور رفته است و براى هر مسجدى يك قالى ماشينى داده است. در حالى كه عروس‌هاي ما در صف جهيزيه هستند و قالى ماشينى گيرشان نيامده است. ده، پانزده سال است كه در راديو و تلويزيون هستم و با همه شما آشنا شده‏ام. حضرت عباسى اگر بنده به خانه‌ي شا بيايم، اگر شما غذا نداشته باشى، گاهى از خودت، شوهرت و بچه هايت كم مى‏گذارى و از مهمان غريبه پذيرايى مى‏كنى. همه اتاق پذيرايى‌شان از اتاق نشيمن تميزتر است. آدم گاهى بايد آبرو دارى كند. اين را ديگر بچه هم مى‏فهمد. ما كه با سيب زمينى و قالي اينها را علاقه مند مي‌كنيم اين حداقل كارى است كه مى‏توانيم براى آنها بكنيم. در هندوستان سمينارى بود. از ده، دوازده كشور، سر جوان‏هاى مسلمان هند دلار ريختند كه ما خرج شما را مى‏دهيم. فقط ده دقيقه به ما وقت بدهيد كه در سمينار بياييم و حرف بزنيم. دلار را نگرفتند و وقت هم به آنها نداند. جمهورى اسلامى پول به آنها نداد. يك ساعت وقت به جمهورى اسلامى دادند و گفتند: اگر شما در سمينار ما بياييد، سمينار ما سنگين مى‏شود. مى‏گويند: از يك كشور انقلابى به اينجا آمده‏اند. اين عزت‏ها را نبايد زود از دست بدهيم. بزرگوارى گم نمى‏شود. من از آثار بى دردى و آثار با دردى هم دو نمونه برايتان بگويم. چون بيننده‏ها بحث را موقعى مى‏بينند كه انتخابات ميان دوره‏اى است، يك دقيقه اين را بگويم. ما در اين انتخابات خيلى چيزها فهميديم. آنهايى كه از ما بيشتر مى‏فهمند، چيزهايى بيشترى هم فهميدند و اين انتخابات خيلى از چيزها را كشف كرد. بار ديگر پاى صندوق‏هاى رأى برويد. در شب انتخابات دوره اول من گفتم كه پيغمبر فرمود: «من اصبح» يعنى كسى كه صبح كند، «و لم يحتمم» يعنى عنايت نداشته باشد. «احتمام» مى‏گويند: فلانى به فلان كار احتمام ورزيد. كسى كه صبح كند «و لم يحتمم بالامور مسلمين» كسى كه صبح كند و به امور مسلمين عنايت نكند «فليس بالمسلم» مسلمان نيست. كسى كه صبح به صبح نسبت به امور مسلمين بى خيال باشد. بگويد: آقا به ما چه! اين مسلمان نيست و مجلس از امور مسلمين است. بايد بهترين نماينده‏ها در آن بروند. يك جمله هم به نماينده‏ها بگويم. من از همه آنها كوچكتر هستم. البته كوچكتر هم نيستم كه بگويم كوچكتر هستم ولى به عنوان يك آدم پايين اين را مي‌گويم. گاهى هم كه آدم بگويد من قابل نيستم دروغ است. چرا قابل نيستى؟ بنده به عنوان يك برادر كمرنگ، نمى‏گويم: بى رنگ اين را مي‌گويم. اينكه به جناب آقاى حسينى و يا آقاى ابوترابى رأى بدهيم، اين نشان دهنده اين است كه از سياست بازى خسته شده‏اند. دنبال دو، سه نفر مى‏گردند. دنبال بيست و هشت نفر ديگر هم مى‏گردند كه اينها يا مشكل مملكت را حل كنند و يا لااقل خودشان شاخ به شاخ نشوند. اين يك واقعيتى است. اين كار چه معنايي دارد كه فلانى چه كار كرده است؟ يك دادگاه ويژه براي آخوندها است. آخوندى كه دسته گل به آب داده است به دادگاه ويژه روحانيت مي‌برند. لازم نيست كه او را به دادگاه بكشيد. من نمى‏دانم از خراب كردن چه لذتى مى‏برند؟ مى‏گويند: اگر پيغمبر سفارش مى‏كرد زهرا را اذيت كنيد، بهتر از اين نمى‏شد اذيت كرد. اگر حضرت امام فتوا مى‏داد كه آبروى همديگر را بريزيد، از اين بهتر نمى‏شد. به هرحال به كسانى رأى مى‏دهيم كه 1- تقوا 2- تخصص 3- عقل 4- متانت 5- اختلاف نظر داشته باشند. با اختلاف نظر مملكت گير پيدا نمى‏كند. بگذاريد يك قصه بگويم. زيادى گوش بدهيد. اين قصه را براى من نقل كرده‌اند. در تهران جاهاى موقوفات زيادى دارد. درآمد ميليونى سنگين دارد. منتها آن آقايى كه وقف كرده است، گفته است كه اين پول زير نظر مجتهد اعلم تهران خرج بشود. نقل شد كه اين پول را نزد جناب آقاى آيت الله خوانسارى كه مجتهد اعلم تهران بود، بردند. گفتند: من مجتهد اعلم تهران بودم. اما الان كه امام به تهران آمده است، برويد و به امام بدهيد. پول هم صد ميليون و دويست ميليونى نيست. از اينها خيلي بيشتر است. نزد امام رفتند. فرمودند: اگر هم مجتهد اعلم باشم، من مجتهد اعلم تهران نيستم. مجتهد اعلم تهران آيت الله العظمى خوانسارى است. حالا اختلاف نظر بين امام و آيت الله خوانسارى هست. هر مجتهدى يك چيزى مى‏فهمد. مثل اينكه هر پزشكي بيماري را يك طور تشخيص مى‏دهد. تشخيص‏هاى مختلف اشكال ندارد. الان آيت الله العظمى اراكى هست. آيت الله العظمى گلپايگانى هست. حضرت امام بود. اينها اختلاف نظر داشتند. ولى شما تا آخر عمرت نخواهى شنيد كه بين سى و دو تا مرجع تقليد به خاطر اختلاف فتوا، آبروريزى بكنند. بنابراين هركسى كه آبروريزى مى‏كند، به استثناى اختلاف نظر معلوم مى‏شود كه يك مرضى هم دارد. اختلاف نظر در بيان اشكالى ندارد. بنده در مجلس مى‏آيم و مى‏گويم: بودجه صرف اين كار شود. او مى‏آيد و مى‏گويد: بودجه صرف درمانگاه شود. وزير راه هم مى‏گويد: صرف راه شود. هركسى هم يك دليلى مى‏آورد. به هرحال اين بار هم به افرادى رأى بدهيم كه تقوا، تخصص، دور از فحاشى، مطيع باشد و لذت نبرد از اينكه يك مسلمانى سقوط كرد. اين خباثت در وجودش نباشد و روحش پاك باشد. خدايا رهبر ما، كشور ما، مجلس ما، غيرت ما، امت ما، مرز ما، عقايد ما، نسل ما، ناموس ما حفظ بفرما.
مسئله دومى كه مى‏خواهم بگويم. ما در ماه رمضان يك چيزى گفتيم. گفتيم: يك وجودى در ايران پيدا شده است كه ما نفهميديم كه اينها چه هستند؟ در ماه رمضان گفتيم: در اطراف باختران عده‌اي اهل حق هستند. در همين رود هن و بعضى جاهاى ديگر عده‌اي هستند كه مى‏گويند: قرآن درست است. امام زمان درست است. دوازده امام درست است. چهارده معصوم درست است. اما نماز نمى‏خوانيم. ما نفهميديم كه اين چه دينى است؟ يك نفر به كسى مى‏گفت: آقا عرق مى‏خورى، بخور. شراب مى‏خورى، بخور. فحش مى‏دهى، بده. زنا مى‏كنى، بكن. دزدى مى‏كنى، بكن. كم فروشى مى‏كنى، اشكال ندارد. دروغ مى‏گويى، بگو. اما مسلمان باش! تقريباً اهل حق هم همينطورى است. على را قبول داريم. امام زمان را قبول داريم. زهرا را قبول داريم. قرآن را قبول داريم. خدا را قبول داريم. قيامت را قبول داريم. اما نماز نمى‏خوانيم. من نمى‏دانم كه اين چه دينى است؟ بعد در تلويزيون گفتند كه اگر رهبرش توانست يك دقيقه حرف بزند، من تا آخر عمرم ديگر در تلويزيون نمى‏آيم. خلاصه آخرين حرفى كه در باختران زده شد اين بود كه گفتند: يك مهندسى داشتيم كه پرفسور بود. رفته و قرائتى را ساكت كرده است. بعد از اين حرف و از ماه رمضان تا الان هيچ احدى با من تماس نگرفته است و اگر هم تماس بگيرد در تلويزيون نشانش مى‏دهيم. مى‏گوييم: سيماى مسلمانى كه همه اسلام را قبول دارد، اين است. منتها ايشان مى‏گويد: كه در اسلام نماز نيست. يك چنين مسلمانى را خود خدا هم سراغ ندارد. بايد در تلويزيون ببيند. چون در آسمان هاى بالا يك چنين مسلمانى نيست. مثل كسى كه بچه تهران باشد، اما بگويد كه در تهران خيابان وجود ندارد. مى‏گويند: اين روانى است. وسط اقيانوس برود و بگويد: اينجا خشك است. مى‏گويند: خوب اين ديوانه است. در اسلام لازم نيست كه نماز بخوانيم. حالا خوشبخت هستيم از اينكه بچه‏هاى جنوب فهميده‏اند و يك ولوله‏اى هم شده است و دارند مثل موش در سوراخ مى‏روند. چيزى ندارند كه بگويند. به هرحال، اميدوار هستم كه باز هم حركت نماز رسمى شود. ما در مملكتمان نبايد آدم تارك الصلوة داشته باشيم. بد است كه آدم به هركس و ناكس حرف بزند و با خدا حرف نزند. اين بد است. بد است كه آدم از هركس و ناكسى تشكر كند ولى از خدا تشكر نكند. بد است. حالا باز اگر كسى نماز نخواند غير از اين است كه بگويد. يك وقت مى‏گويد: من نماز نمى‏خوانم. يك وقت مى‏گويد: اصلاً نبايد نماز خواند. مسئله درد سوز آثارى دارد. آثار درد سوز 1- آدمى كه سوز دارد، كمك رساني مي‌كند. 2- خمس و زكات مي‌دهد. آن كسى كه خمس نمى‏دهد درد سوز نيست.
متعهدها چه آثارى دارند؟ 1- كمك رسانى؛ گاهى افراد مى‏گويند: آقا ما اين همه براى جبهه كمك كرديم. پشت جبهه‌ها رفتيم. اين همه در صف ايستاديم. يك جمله هم براى فقر بگويم. نمى‏دانم در جمع ما وزير هست يا نيست؟ اگر نباشد بالاخره معاونش كه هست. معاونش نباشد، مدير كلش كه هست. واقعاً نمى‏شود مسئله صف را در ايران حل كرد. شما حساب كنيد كه راهنمايى و رانندگى، دو ماه گواهينامه را به يك روز تبديل كرده است. پنجاه و نه روز خلاف مى‏كردند. اين همه آدم‏ را پنجاه و نه روز بي خود معطل مى‏كردند. يعنى اگر گفتند: اين اداره پنجاه و نه روز الاف بود، مى‏شود حل كرد. نمى‏دانيد كه اين صف چقدر ضرر دارد؟ چشم چرانى در صف است. گاهى در صف‏ها بى عفتى مى‏شود. حرفهاى چرندى مى‏زنند. ناراحتى، اعصاب روانى، زن مى‏گويد: نوبت من نشد. الان بچه‏ام از مدرسه مى‏آيد و ماشين به آن مى زند. سماورم روشن است. غذا روى چراغ است. در خانه را باز گذاشتم. بچه الان از خواب بيدار مي‌شود و شير خشك ندارد. مادر در هيجان است و پدر وقتش تلف مى‏شود. صبح تا حالا در كارخانه كار دارد. پدر و مادر هيجانى هستند. دو آدم هيجانى روى پا مى‏ايستند. در ضمن اگر مدير و رئيسى بتواند مشكل خلق را حل كند، حل نكند به عمر امت اسلامى خيانت كرده است. نه اينكه واقعاً نمى‏شود حل كرد. گاهى مى‏گويند: نمى‏شود حل كرد. اگر نمى‏شود حل كرد، خوب حل نكن. خيلى چيزها را مى‏شود حل كرد. منتها ما بايد چند تا جلسه بگيريم. دو، سه كميسيون در هر اداره لازم است. كميسيون صرفه جويى، مى‏شود يك زمانى يك فرماندار بيايد و بگويد: توجه، توجه! در شهرى كه اين فرماندار هست ده كيلو نان هدر مي‌رود. يعنى نمى‏توانيم يك نانى بپزيم كه هدر نرود. اگر اينطور باشد كه فرمانده‏اش خيلى بى عرضه است. فرماندارهاي ما اينچنين نيستند. عرضه دارند. هم حذب اللهى هستند و هم انقلابى هستند. ما بايد يك جلسه براي جلوگيرى از ولخرجى بگيريم. دو نفر از محترمين كه تاجر چاي بودند، نزد امام جمعه استاندار يكى از استانها آمدند. گفتند: آقا شما بيست و چهار ساعت به ما وقت بده. ما صف چاي را در اينجا حل مى‏كنيم. هركس هر طرحى دارد براى مشكل صف بدهد. فلان مقدار جايزه دارد. گاهى وقتها يك آدم ساده طرح مى‏دهد و مشكل حل مى‏شود. نخواستيم حل كنيم. آنجايى را كه نخواستيم، هر كارى كه خواستيم، شد. خواستيد شاه را بيرون كنيد، شد. خواستيد با صدام بجنگيد، شد. خواستيد انقلاب را حفظ كنيد، شد. بايد وزراى ما، مدير كل‏هاى ما، فرماندارهاى استان بنشينند و بگويند: مشكل است كه از آنطرف دنيا گندم بخريم و سوبسيت بدهيم. هزينه‌ي زيادي براي كشتى‏ها كنيم. بودجه‏هاي زيادي را صرف كنيم. در آخر هم به گاوداري ببريم تا گاوها بخورند. يعنى عرضه نان خوردن نداريم. اينكه نمى‏شود. ما بايد بنشينيم و آن را حل كنيم. كمك رسانى، خمس و زكات، محبت از آثار انسان متعهد است. آدمى كه تعهد دارد خمس و زكات مي‌دهد. بخصوص آدم هاىي كه مى‏خواهند به مكه بروند. كسى كه مى‏خواهد به مكه برود، اگر براي يك نخ و يك چيزى در اثاثيه حجش خمس نداده باشد حج او باطل است. لباسى كه من با آن نماز مى‏خوانم، اگر براي دكمه‏اش خمس نداده باشد، نماز من باطل است. آدمى كه متعهد است با مردم به مدارا رفتار مى‏كند. آدمى كه متعهد است غيرت دارد. وقتى فهميد كه فلان حادثه پيش آمده است جوش مى‏آورد. همين كه ديد يك جوان به ناموس مردم متلك گفت، عصباني مي‌شود. تو به عنوان يك جوان مسلمان بايد بگويى كه چرا اين كار را كردى؟ خوشت مى‏آيد كه كسى به خواهر خودت اينطور كند؟ چرا حرف بد زدى؟ چرا نگاه بد كردى؟ اگر يك كلمه بگويى كه به ما چه ارتباطي دارد، بى تعهد هستيم. بى درد هستيم. بحث ما درد بى دردى است. دردمند كسى است كه از گناه غصه بخورد و لذا ما دو مرده داريم. مرده افقى و مرده عمودى. مرده افقى‏ در قبرستان‌ها هستند. مرده‏هاى عمودى راه مى‏روند اما هيچ خاصيتى ندارند. حديث داريم كه آدم بى درد، مرده است. منتها مرده عمودى است. حديثش هم اين است «فهى ميتة» ميت به معنى مرده است. «فهى ميتة بعد احيا» مرده را ببين كه دارد مى‏جنبد. گريه تعهد است. اينكه مى‏گويند: به روضه برويد. يكى از آنها اين است كه آدم برود و ببيند ديگران چقدر متعهد بودند؟ ابوالفضل آب را جلوى دهانش آورد و نخورد. اين دردمند است. گفت: بچه‏ها تشنگى‌شان از من بيشتر است. موعظه اين نشانه درد است. موعظه هم براى آخوند نيست. يك دانشجو قشنگ مى‏تواند موعظه كند. يك جوان پاك دبيرستانى خيلي خوب مى‏تواند بچه‏هاى راهنمايى را موعظه كند. موعظه نشان دهنده اين است كه ايشان متعهد است. انتقاد مخفيانه باشد. آقا چنين قصه‏اى بوده است؟ نه! بلند شد و رفت. لازم نيست كه من در راديو بگويم. ديگرى در تلويزيون بگويد. امربه معروف، موعظه به امر به معروف اين نشان دهنده درد است. نوبت، نشان دهنده تعهد است. وقت، نشان دهنده تعهد است. اينها علاماتى است كه آدم دردمندى در خود دارد. اميرالمومنين(ع) دارد مى‏رود. مى‏بيند كه زنى يك مشك آبى در دست دارد. مى‏رود و مى‏گويد: خانم مى‏خواهيد كه من مشك آب را برايتان بياورم؟ مى‏گويد: بسم الله! مشك آب را مى‏گيرد و در خانه مى‏رود. خانم هم نمى‏داند كه اين على است. نزديك در مى‏گويد كه دستت درد نكند. گناه تو جوان به گردن على(ع) باشد. حضرت على هيچ نمى‏گويد. بعد مى‏گويد: على چه كار كرده است؟ نمى‏گويد كه من علي هستم. مى‏گويد: على شوهر من را به جبهه برد و كشته شد. حالا من بايد يتيم دارى كنم. من خانواده شهيد هستم. مى‏گويد كسى به شما سركشى نمى‏كند؟ مى‏گويد: نه! فورى حضرت امير مى‏رود و مقدارى روغن و برنج و آرد را در خانه مى‏آورد و مى‏گويد: خانم يا بچه‏ها را نگه دار و يا غذا بپز. زن مى‏گويد: نه! شما بچه‏ها را نگه دار و من غذا مى‏پزم. بچه‏ها را روى دامنش مى‏نشاند و در دهانشان خرما مي‌گذارد. خرما را به دهان اين يتيم‏ها مى‏گذارد و مى‏گويد: از سر تقصيرات على بگذريد. وظيفه شرعى بوده است كه به جبهه بروند. از جبهه رفتنم پشيمان نيستم. به اسلام حمله شد، دفاع كردم. جنگيدن براى خدا بود و پدر شما هم براى خدا شهيد شد. اما شما يتيم هستيد. من معذرت مى‏خواهم كه دير آمد و يا كم آمد و يا بد آمد. اشك مى‏ريزد. آن خانم هم دارد نان مى‏پزد. خانم همسايه وارد خانه مى‏شود. مى‏بيند كه علي در خانه است. نزد خانم مى‏رود و مى‏گويد: خانم مى‏دانى اين كيست؟ مى‏گويد: اين آدم خوبى است. هم مشك آب من را آورد و هم رفته است براى ما آرد و روغن و. . . آورده است. مى‏گويد: اين على است. مى‏گويد: من به او فحش دادم. گفت: به او چه گفتى؟ مى‏گويد: گفتم گناه تو گردن على باشد. آمد و گفت: من معذرت مى‏خواهم. گفت: نه! شما خيال مى‏كنيد كه من مقصر هستم. اما من مقصر نبودم. كمك رسانى، خمس و زكات، مدارا از آثار دردمندي است. اما علامت آدم بى درد چيست؟ علامت آدم بى درد، ضرر رسانى است. آدم بى درد، ضرر رسان است و قساوت قلب دارد. افشا گرى مي‌كند. مى‏گويد: آبروى ما كه نمى‏رود پس بگذار آبروي او برود. مى‏گويد: بگذار ما خوش باشيم. حالا دختر آبرويش رفت، رفت. ما خوش باشيم. پسر آبرويش رفت، رفت. يعنى براى لذت خودش هيچ مانعى ندارد. ما پولدار بشويم. كلاه سر اين گذاشتيم، گذاشتيم. اغفال، انزوا از آثار بي دردي است. اصلاً ما انتخابات نمى‏رويم. به ما چه مربوط است؟ اصلاً هركسى مى‏خواهد به مجلس برود. درد ندارد. بى تعهد است. مجلس از امور مسلمين نيست. پيغمبر فرمود: «و لم يصبح و لامور المسلمين» مسلمانى كه نسبت به امور مسلمان‌ها تعهد نداشته باشد، مسلمان نيست. اصولاً مملكت مجلس مى‏خواهد و يا نمى‏خواهد؟ حالا شما از اين نماينده خوشت نمى‏آيد، برو به هركسى كه خوشت مى‏آيد رأى بده. من به يكى از نماينده‏ها خيلى ايمان داشتم و دست اول هم حرفى نداشتم كه به او رأى بدهم. ولى الان ديگر به او رأى نمى‏دهم. براى اينكه با كمال بى حيايى آمد و گفت: انتخابات ما آزاد نبوده است. چون تو رأى نياوردى پس انتخابات آزاد نبود. يعنى شما حاضر هستى كه هجده ميليون مردم را خوار كنى بخاطر اينكه به مجلس بروى؟ تو دين دارى! در هر انتخابات هجده ميليونى ممكن است دو هزار تا دسته گل آب برود. من كه ضامن نيستم. ولى اينكه آدم بگويد كه چون من رأى نياوردم پس انتخابات آزاد نيست. اين خيلى بى دينى مى‏خواهد. آدم هجده ميليون آدم را احمق كند كه خودش به مجلس برود. يعنى همه اينها به زور رأى داده‏اند. هجده ميليون به زور راي داده‌اند. خوب اين خيلى بى تقوايى مى‏خواهد. خدا مى‏داند روز انتخابات من قم بودم. منتها گفتند: در قم به دو نفر رأى مى‏دهند. گفتم: به تهران بيايم تا به سى نفر رأى بدهم. به اينجا آمدم. خانم من از من نپرسيد كه به چه كسى رأى بدهم؟ پاسدار ما در ماشين بود. از ما نپرسيد كه به چه كسى رأى بدهم؟ ما وقتى رأى داديم، گفتند: حالا ما هيچى! يعنى ما به اندازه‌اي نبوديم كه بپرسيم آقاى قرائتى به چه كسى رأى بدهيم؟ يعنى تو از من هم نپرسيدى. من شب قبلش گفته بودم كه با كسى مشورت كنيد كه مثلث داشته باشد. مثلث تقوا، عقل و تجربه را داشته باشد. گفتم: اگر خودت شناخت ندارى با يك چنين آدمى مشورت كن. معلوم مى‏شود پاسدار ما و خانم ما، اين سه تا شرط را در ما نديده‏اند. ولى واقعاً راحت بود. راحت رأى دادند و از من هم نپرسيد. خوب اين آزادى است. به هر حال اميدوار هستم كه بى تعهد نباشيم. كارگر است. مى‏گويد: سر هم بندى كنم. ماشين درست مى‏كند. از در گاراژ بيرون نرفته خراب مى‏شود. لباس مى‏دوزد، از در خياطى بيرون نيامده پاره مى‏شود. آدم اگر درد داشته باشد خوب كار مى‏كند. مثلاً يك دخترى كه خودش را نشان مى‏دهد، اصلاً ما كار به حلال و حرام هم نداريم. فرض كنيد، بى حجابى جايز است. اما يك دختر وقتى مى‏آيد كه بيرون برود، بايد بگويد: من كه خودم را نشان اين پسر مى‏دهم، اين پسرى كه پول ندارد با من ازدواج كند، دلش مى‏سوزد. آدمهايي كه نمى‏توانند لباس نو بپوشند، زنان بى پول، خانواده شهدا دلشان مي‌سوزد. من با اين لباسم دل چه كسى را مى‏سوزانم و دل چه كسى را خوش مى‏كنم؟ اگر آدم دين را كنار بگذارد، بعضى وقتها دين نداريم. چون اگر يك دختر مسلمان با بهترين قيافه بيرون بيايد، بالاخره آن كسى كه نمى‏تواند ازدواج كند، آن كسى كه نمى‏تواند آن لباس را بپوشد، دلش مى‏سوزد. بى حجابى، بد كارى، بيكارى، قمار خيلي بد است. مثلاً شما جان كندى و پول درآوردي من مى‏نشينم و با شما قمار بازى مى‏كنم. اين كارى ندارد كه من پول شما را در جيبم بگذارم. بعد يك بار ديگر قمار مى‏كنيم. آنوقت پول من در جيب شما مى‏رود. دو هزار تومان است كه از جيب شما در جيب من مى‏رود و از جيب من به جيب شما مى‏رود. جاي آن عوض مى‏شود. وقت من تمام شد. اسلام براى اينكه ما را به درد بياورد، نسبت به پدر و مادر، نسبت به فاميل، آيه هايى را در قرآن آورده است. شما مقلد امامى هستيد كه درد داشت. من خودم سال چهل و دو با اين گوشم شنيدم كه امام فرمود: بخاطر كارهايى كه شاه مى‏خواهد بكند، ديشب تا صبح بيش از يك ساعت نخوابيدم و همه‏اش غصه خوردم. درد دارد. به امام جمعه خمين نوشت كه هرچه زمين ارثى دارم بين فقراى خمين تقسيم كنيد. اين را درد مى‏گويند. يك نفر از علماى سنى، گفت: آخوندهاى شيعه كه كتابى ندارند، سوادى ندارند. حاج آقا بزرگ تهرانى چون دردش آمد كه چرا به علماى شيعه بى سواد گفتند. در طول تاريخ هرچه كتاب وجود داشت كه علماى شيعه نوشته‏ بودند، جمع كرد و تا الان بيست و هفت جلدش چاپ شده است. اينكه امام فتوا مى‏دهد كه سلمان رشدى اعدام بشود، اين درد است. دردش مى‏آيد كه چرا به رسول الله توهين كردند. لذا سياسيون خدمت امام رفتند و گفتند: آقا شما فتوا مى‏دهى كه سلمان رشدى را بكشند؟ اين با قوانين ديپلماسى و بين المللى سازگار نيست. تا گفتند سازگار نيست. امام فرمودند: به درك! آبروى رسول الله رفت. ما ساكت بنشينيم. هرچه مى‏خواهد به هم بخورد. اى كاش خودم جوان بودم و مى‏رفتم او را مى‏كشتم. اين را درد مى‏گويند. آدم غصه بخورد كه چرا جوب كثيف است؟ چرا نان هدر مي‌رود؟ چرا اين خانم اينطور خودش را نگه داشته است؟ چرا اين نماينده به مجلس اينطور كرد؟ چرا نماز خلوت شد؟ چرا در مسجد بسته است؟ چرا اين بچه تجديد مى‏شود؟ چرا معلم چنين است؟ چرا استاد دانشگاه چنين است؟ چرا اين طلبه چنين است؟ آدم غصه بخورد.
خدايا به ما درد و دواى درد، تعهد و انجام وظيفه مرحمت بفرما. ما را از كسانى كه در مقابل اين همه خون شهيد بى درد هستند قرار نده. به بى دردهاى ما درد مرحمت بفرما. به بى تعهدان ما تعهد مرحمت بفرما. نمايندگان مجلس ما را نمايندگان متقى، عاقل، دانشمند، با صفا قرار بده. مجلس ما را مجلس نورانى، مجلسى از اهل بهشت كه به هم سلام و درود مى‏فرستند، با اختلاف نظر قرار بده. چنين مجلسى نصيب خانواده‏هاى شهداى ما بفرما. از همه شما تشكر مي‌كنم. اين آيه قرآن است. « وَ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحات‏»(بقره/82) يعنى اگر تو براى خدا قدم برداشتى، فرض مي‌گيريم كه چهار نفر هم در مجلس خلاف رفتند. خدا مى‏گويد: «وَ أَصْلَحَ بالَهُمْ(محمد/2)» پته‏اش را روي آب مى‏ريزد. تو براى خدا قدم بردار. خدا درست مى‏كند. مگر مملكت ما چطورى درست شد؟ امام براى خدا قيام كرد. نه اسلحه داست. نه توپ داشت. نه تانك داشت. نه حذب داشت. نه بودجه داشت. هيچ چيز نداشت. فقط قصد قربت كرد. خدا هم كارهاى امام را اصلاح كرد. شما فردا واجب است كه شركت كنيد. براى خدا هم شركت كنيد. زود هم نگوييد: فلاني ضد ولايت فقيه است. زود نگوييد اين طرفدار است و آن طرفدار نيست. افرادى هستند كه در اصل پيداست كه ضد ولايت فقيه است. مريد است. حالا يك جا هم عقل از سرش پريده ولى واقعاً مريد است. بنابراين زود كسى را وصله دار نكنيد. انشاء الله با شما يك جلسه ديگر صحبت خواهم كرد. قرار بود كه راجع به نشر و انتشارات صحبت كنيم. براى يك جلسه ديگر مى‏گذاريم. من هرچه خواستم صحبت كنم، ديدم كه وصله نا همرنگ است. خدايا ما ده‏ها هزار شهيد داديم. انتخابات ما را طورى قرار بده كه حضرت مهدى(عج) بگويد: دست شما درد نكند. امام و شهدا بگويند: دست شما درد نكند. خدايا روح ما را بزرگ قرار بده. چه آنهايى كه رأى مى‏آورند اصلح‏ باشند. اصلح هايى هم كه رأى نمى‏آورند به كارهاى مفيدترى واگذار كن. بدون هيچ ناراحتى مشغول كار ديگرى بشوند. به حركت‏هاى ما رنگ الهى بده. روز به روز بر رشد مملكت ما بيفزا. خدايا مقام معظم رهبرى را، امت عزيز ما را، تأييد بفرما. خدايا اگر باند خيانت كارى هستند كه قابل هدايت نيستند نابود بفرما. خدايا همينطور كه تا حالا هر چه استخوان لاى انگشت بوده است، بيرون انداخته‏اى، هر منشأ خطرناك ديگرى هم كه در نظام ما در كار است و ما خبر نداريم، خدايا خودت آن استخوان هاى فاسد را از لاى گوشت بيرون بيانداز و مملكت ما را از همه افكار فاسد دور بدار. رأى واجب است. انتخاب خود شما لازم است. اگر نمى‏دانيد به چه كسي راي بدهيد با كسى مشورت كنيد. كسي كه با او مشورت مى‏كنيد بايد سه شرط داشته باشد. تجربه، عقل، تقوا سه شرط لازم براي مشورت كننده است. اگر رأى آورديد الحمدلله. اگر هم رأى نياورديد، يك كار ديگر! عزت و ذلت با مجلس نيست. خيلى‏ها بيرون مجلس عزيز هستند و خيلى‏ها در مجلس ذليل هستند. مهم نيست. قدمت را براى خدا بردار. خدا درست مى‏كند.
«والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته»